Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης_Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Κι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!!

 

Στίχοι
Νέκταρ τῆς ζωῆς τῆς αἰωνίου πίνων,
Νᾶμα Νεκτάριε ἰάσεων βλύζεις.
Ἀμφ’ ἐνάτῃ Νεκταρίοιο ἐκ ῥεθέων θυμὸς ἤρθη.

***

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

 

Άφησε με εμπιστοσύνη τον εαυτό σου στα χέρια του Θεού και ζήτησε τη βοήθειά Του, ώστε να σε δυναμώσει στον αγώνα σου. Η ελπίδα στο Θεό δεν οδηγεί ποτέ στην απελπισία... Εμπιστευτείτε στο Θεό τον Αγαθό, τον Ισχυρό, τον Ζώντα, και Αυτός θα σας οδηγήσει στην ανάπαυση. Μετά τις δοκιμασίες ακολουθεί η πνευματική χαρά. Ο Κύριος παρακολουθεί όσους υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις για τη δική Του αγάπη. Μη λιποψυχείτε λοιπόν και μη δειλιάζετε…
Δεν θέλω να θλίβεστε και να συγχύζεστε για όσα συμβαίνουν αντίθετα στη θέλησή σας, όσο δίκαιη κι αν είναι αυτή.

Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Μη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονείστε όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείσθε το Θεό.

Φροντίζετε να περιφρουρείτε στην καρδιά σας τη χαρά του Αγίου Πνεύματος και να μην επιτρέπετε στον πονηρό να χύνει το φαρμάκι του. Προσέχετε! Προσέχετε, μήπως ο παράδεισος, που υπάρχει μέσα σας, μετατραπεί σε κόλαση.

Λέει ο Θεός γι’ αυτούς που έχουν καθαρή καρδιά:
«Ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β’ Κορ. 6,16).
Τι περισσότερο χρειάζονται; Τίποτε, στ’ αλήθεια, τίποτε! Γιατί έχουν στην καρδιά τους το μεγαλύτερο αγαθό: τον ίδιο το Θεό!

***

Συνάντηση με τον Άγιο Νεκτάριο! Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!
Toυ π. Ιεροθέου Ανδρουτσόπουλου

...Πλήθυνε λένε η ανομία. Εγκαθίσταται η αναρχία. Στερείται η ελευθερία μας. Χάνεται η γεωγραφική μας κυριαρχία. Τα πάντα αλλάζουν. Και ξαφνικά αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει πια ελπίδα, δεν πρόκειται να σωθείς, σου λένε επίμονα ότι ο Θεός πέθανε, ότι δεν υπάρχει ζωή.
« Θεέ μου τι κόσμος! Βοήθησε με να σωθώ. Να μην σέρνομαι στο χώμα. Αναζωπύρωσε μέσα μου την φλόγα της ελπίδος. Μπορείς άλλωστε. Τι είναι για Σένα ένα θαύμα! Συγχώρεσε την παρρησία μου. Σε αισθάνομαι Πατέρα. Θέλω να νιώθω άνετα μαζί σου».
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου. Τις μοιράστηκα μαζί σας. Με βασάνιζαν, δεν σας το κρύβω. Μέχρι που ένας ταξιτζής, άνθρωπος του μεροκάματου, μου έλυσε την απορία. Σου κάνει εντύπωση; Και όμως.
« Πάτερ, μου είπε, άκου αυτό που θα σου πω και πες μου. Σε ένα φίλο, αδελφικό, του διέγνωσαν καρκίνο. Φοβήθηκε. Ταράχτηκε όλη η οικογένειά του. Τον έπιασε τρόμος. Εξετάσεις, αποτελέσματα, επισκέψεις σε γιατρούς, μαγνητικές, αξονικές στο κεφάλι. Τελευταία ελπίδα , του είπαν, στο εξωτερικό, ένα διαγνωστικό κέντρο στην Γαλλία, για ειδικές εξετάσεις .
Γαλλία, ημέρα Σάββατο , ένα όμορφο πρωινό, στην αναμονή ή στην προσμονή των αποτελεσμάτων , εκεί σε μια στάση, στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Ψάχνοντας ταξί. Έπειτα από αρκετή ώρα αναμονής ένα ταξί σταματά εμπρός του και του ανοίγει την πόρτα. «Πηγαίνετε με στο τάδε ξενοδοχείο» , είπε στα γαλλικά, μα κατάλαβε ότι ο ταξιτζής ήταν Έλληνας. «Τι κάνεις στην Γαλλία», τον ρώτησε. «Ήρθα για κάτι εξετάσεις». «Καλά δεν υπάρχουν νοσοκομεία στην Ελλάδα»;.
Ε, για καλύτερα, απάντησε. « Ξέρω ένα καλό νοσοκομείο εκεί στην Αίγινα, πήγαινε εκεί.» Η κούρσα τελείωσε , η απροσδόκητη επαφή με τον ταξιτζή, χάθηκε.
Στην Ελλάδα, λίγες ημέρες μετά, μου συνέχισε την διήγηση ο ταξιτζής που με έφερνε στο μοναστήρι, ο φίλος ρώτησε ποιο νοσοκομείο υπάρχει στην Αίγινα για να πάει. Του απάντησα πως η Αίγινα φημίζεται μόνο για τον Άγιο Νεκτάριο. Δεν έχει νοσοκομείο για ασθενείς με καρκίνο. Πήγε, τελικά, στο Μοναστήρι του Αγίου, και μπαίνοντας μέσα είδε την αγιογραφία με τον Άγιο Νεκτάριο. Λιποθύμησε. Τον ήξερε αυτό τον Άγιο. Ήταν ο ταξιτζής της Γαλλίας!!!» 
Και τότε πήρα την απάντηση στα ερωτηματικά που περιέγραψα παραπάνω. Ένας ταξιτζής σε μένα έλυσε την απορία της αγωνίας, κατάλαβα ότι υπάρχει Ζωή και αυτή την ζωή θέλω να ζήσω, και ένας άλλος ταξιτζής ( Άγιος Νεκτάριος) στον ασθενή αδελφό έδωσε την υγεία και την λύση στο αδιέξοδο της αρρώστιας.

***

«Ο Κύριος με αγίασε επειδή συγχωρούσα!»

 

Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητά του, οι δε, την αμφισβητούσαν.

Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε:

– Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.

Πράγματι αυτό και έκαναν…

Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος!!!…

Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.

Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:

– Αδερφέ Αθανάσιε* (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!…
Ορθόδοξος Κυψέλη
*Αθανάσιος Εσφιγμενίτης (†28.8.1975) ηγούμενος Εσφιγμένου από την Ορεινή Εφέσου (1903-1975), που ηγουμένευσε επί εικοσαετία.
Έλεγε ο παπα-Τύχων ότι μέσα στα Μοναστήρια υπάρχουν αγωνιστές και προχωρημένοι πατέρες. Ένας από αυτούς είναι στου Καρακάλλου (παπα-Ματθαίος), ένας στων Ιβήρων (παπα-Θανάσης, ο οποίος και εξομολογείτο στον παπα-Τύχωνα), και ένας στου Εσφιγμένου (παπα-Θανάσης).

***

Πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος

 

Πριν λίγα χρόνια μια ευσεβής γυναικά μας διηγήθηκε το όραμα που της έδειξε ο Άγιος Νεκτάριος. Το γεγονός έχει ως εξής.

Η γυναίκα αυτή ζούσε στην περιοχή της Αθήνας στο Κολωνό στην οδό Λένορμαν. Σε ένα νεοκλασικό σπίτι όπου σε ένα από τα δωμάτια της είχε φτιάξει ένα προσευχητάριο. Σε αυτό κάθε μέρα προσευχόταν και έκανε άσκηση. Είχε και μια μεγάλη εικόνα του αγίου Νεκταρίου όπου τον αγαπούσε πολύ και προσεύχονταν πάντα θερμά στον Άγιο.

Σε κάποια περίοδο της ζωής της και μετά από κάποιο προβληματισμό της δημιουργήθηκε το ερώτημα, πως αγίασε ο Άγιος Νεκτάριος. Άρχισε λοιπόν να κάνει έντονα προσευχή επί πολλές μέρες να της λυθεί αυτή η απορία, μετά από λίγο καιρό, ο Άγιος της εμφανίστηκε, στην γυναίκα, και ταυτόχρονα μπροστά της άνοιξε ο τοίχος του δωματίου όπου φάνηκε μια πεδιάδα.
Και της λέει ο Άγιος, ελάτε, ακολουθείσθε με στην πεδιάδα. Άρχισαν λοιπόν να περπατούν στην πεδιάδα αυτή και οι δυο αλλά ήταν χωρίς παπούτσια, στην αρχή περπατούσαν ξυπόλητοι και μετά άρχισαν να τρέχουν, όσο προχωράγανε η πεδιάδα γέμιζε αγκάθια, τσουκνίδες κλπ.
Τα πόδια της άρχισαν να πονάνε και να βγάζουν αίμα, διότι τα αγκάθια την τσιμπούσαν, ο Άγιος Νεκτάριος όμως συνέχιζε κανονικά με θάρρος και πίστη την γρήγορη πορεία μέσα στην πεδιάδα. Μετά από λίγο έφτασαν σε ένα μεγάλο συρματόπλεγμα που έκλεινε το δρόμο τους. Υπήρχε μόνο μια μικρή τρύπα μπροστά τους που δύσκολα μπορούσε να περάσει ούτε καν ένα μικρό παιδί. Όμως, ο Άγιος έσκυψε γρήγορα και πολύ εύκολα πέρασε μέσα από το μικρό αυτό χώρισμα και βρέθηκε στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος .

Έκανε λοιπόν με την κίνηση του χεριού του να τον ακολουθήση, να περάσει μέσα από το μικρό αυτό πορτάκι και να τον ακολουθήση, όμως η κυρία Βασιλική δεν μπόρεσε να το κάνει όσο και αν προσπάθησε. Ο Άγιος τότε συνέχισε δείχνοντας της ότι, μόνο ο τρόπος της βαθειάς ταπείνωσης οδηγεί στην αγιότητα. Μετά από αυτό το όραμα σταμάτησε.
Η γυναίκα συντετριμμένη ευχαρίστησε τον Άγιο για αυτήν την αποκάλυψη που της έκανε. Πάντα από τότε είχε βοηθό τον Άγιο Νεκτάριο και όποτε μπορούσε προσεύχονταν με τον παρακλητικό του κανόνα.

***

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης.

 

Ο Σωτήρης περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και η καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ’ την λύπη πού δεν του’δινε κουράγιο ούτε να κλάψει ,είχε όμως κάτι που του’δινε δυνάμεις ν’ ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο.
Το παλληκάρι προσκύνησε τις εικόνες και ξέσπασε σ’ ένα ασταμάτητο κλάμα μπρος στην εικόνα της Παναγίας.. Ύστερα, ο νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί που είχε στην τσέπη του και άρχισε να διαβάζει αυτά που του’χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ο Γέροντας:
«Δέσποινα μου Θεοτόκε, η ελπίς μου, η ισχύς μου, η θερμή μου προστασία, σκέπη και καταφυγή μου. Εκ ψυχής συντετριμμένης Δέσποινα αναβοώ Σοι, πρόφθασον, αντιλαβού μου, σώσον με, εκδυσωπώ Σε».
Μετά από λίγο, ο Σωτήρης σηκώθηκε και τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, Προχώρησε για λίγο μα… σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.
– Σωτήρη, Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδί μου!
Ο νέος γύρισε σαστισμένος και αντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, η γενειάδα του πιο λευκή απ’ το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.
– Μην φοβάσαι! Ο Πολυεύσπλαχνος Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι και τώρα είναι μαζί σου.
Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το παν παιδί μου, η πίστις!… Άντε, νάχεις την ευχή μου…
Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι και το ευλόγησε από μακριά. Ο Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε.
Ο Γέροντας είχε φύγει…
“Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει”.

***

Θαύμα του αγίου Νεκταρίου στον θείο του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ
Μακαριστός π. Ανανίας Κουστένης

 

Διάβαζα, λοιπόν, για να επανέλθω, στο βιβλίο θαυμάτων [του αγίου Νεκταρίου], μετά την Ανακομιδή του λειψάνου, και σε μία από τις εορτές της Ανακομιδής, είχε πάει στην Αίγινα ο θείος του βασιλέως, ο θείος του τότε βασιλέως της Αιγύπτου Φαρούκ, Μουσουλμάνος, μαζί με την σύζυγό του, που ήτο Ορθόδοξος.
Είχε υποστεί πάρεσιν του ποδός και της χειρός, από εγκεφαλικό, και δεν τα εκινούσε. Πήγε σε γιατρούς, στην Αίγυπτο και στην Αθήνα, και του είπαν: “Δεν πρόκειται να κουνήσεις ούτε χέρι ούτε πόδι. Θα μείνεις έτσι”.
Στενοχωρήθηκε ο άνθρωπος. Και ποιος δεν στενοχωριέται; Η σύζυγος του, όμως, είχε ακούσει τόσα πολλά για τον άγιο, είχε πληροφορηθεί ότι είχε δράσει και στην Αίγυπτο, στο Κάιρο και στην Αλεξάνδρεια κι όλα αυτά που ‘χαν γίνει, και καθώς ήτο Ορθόδοξος, που είπαμε, ελκύσθηκε από τη χάρη και την ευχή του αγίου.
Και παίρνει τον ασθενούντα άνδρα της, μετά δυσκολίας, και τον φέρνει στον άγιο [στο μοναστήρι του στην Αίγινα]. Δέχτηκε κι εκείνος.
Κι είχε πει μάλιστα: “Αν ο άγιος Νεκτάριος με κάνει καλά, θα γίνω κι εγώ Ορθόδοξος από Μουσουλμάνος που είμαι”.
Τι μεγαλεία!
Τον έφεραν, λοιπόν, στην μονή, και ζήτησαν Παράκληση. Πήγαν στον τάφο του, και διάβασαν. Έμειναν για λίγο, και έφυγαν.
Μετά από τέσσερις ώρες, τηλεφώνησαν από τον Πειραιά ότι ο θείος του βασιλέως Φαρούκ έγινε τελείως καλά.
“Καθώς φύγαμε” λέει “με το καράβι”, το ατμόπλοιο, τότε, “άρχισα σιγά-σιγά να κινώ το χέρι και το πόδι μου. Κι όταν έφθασα στον Πειραιά, κατέβηκα μόνος μου από το καράβι και περπάτησα εντελώς υγιής. Ευχαριστώ τον άγιο, ευχαριστώ τον Θεό και πιστεύω στην Ορθοδοξία”.
Να τι χρειάζεται και να, τι λείπει σήμερα ευγενέστατοι ακροαταί μου. Η αγιότητα. Η Θεία Χάρις. Η Χάρις εκείνη του αγίου, η Χάρις εκείνη του Θεού. Που κατέκλυσε κι εγκαταστάθη ακόμη και στα ιερά και άγια λείψανά του.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, “Λόγοι για τον Άγιο Νεκτάριο”, τόμος Γ’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2014.

Αυτός Είναι ο άγιος Νεκτάριος. Ό μεγαλύτερος άγιος των τελευταίων αιώνων. Είναι τόση η αγάπη, τόση η στοργή του, τόσο το μεγαλείο του! Όπου να σταθείς, όπου να βρεθείς, υπάρχει εικόνισμα. Προσκυνητάρι. Ναός. Μοναστήρι. Ο,τι θέλετε. Γέμισε όλη η οικουμένη από ναούς κι απ’ την παρουσία του αγίου Νεκταρίου. Και τόση η αγάπη! Νέκταρ αγάπης προσφέρει κι εμείς τον δεχόμαστε και γινόμαστε και καλά και προχωρούμε στη στράτα της ζωής μας, με πίστη και με αισιοδοξία. Τι να του πούμε του αγίου μας! τον ευχαριστούμε αμέτρητα και προπαντός ευχαριστούμε τον φιλάνθρωπο Χριστό και την καλλίστη Παναγία, που τον έφεραν ακριβώς τότε που χρειαζότανε το γένος μας, και βοήθησε και βοηθεί τα μέγιστα, και την πατρίδα μας, γιατί ο άγιος Νεκτάριος είναι και φιλόπατρις, …. Και πατρίδος προστάτης! Την αγαπά την πατρίδα μας, την Ελλάδα, και γι’ αυτό έχομε και σήμερα, παρόλες τις δυσκολίες, έχομε καλό στον τόπο μας. Έχομε και την ευλογία και την ευχή του και την συμπαράσταση του και όλα τα υπόλοιπα.

***

Ο άγιος Σάββας ο Νέος της Καλύμνου (1862-1948) Είναι θεατής του πρώτου θαύματος του αγίου Νεκταρίου: Νεκρός ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του για να του φορέσουν το πετραχήλι του και το επανέφερε στη θέση του. Επί τρεις ημέρες μετά την κοίμηση του αγίου ο θαυμαστός Σάββας συνομιλούσε στον τάφο του. Και επί σαράντα ημέρες κλείστηκε στο κελλί του αγίου και τεχνούργησε την πρώτη εικόνα του. Ύστερα από νηστεία και προσευχή έλαβε αδιάψευστη πληροφορία περί αγιότητος του ιεράρχου και ζήτησε να τεθεί η εικόνα του στο προσκυνητάρι προς συνεχή προσκύνηση. Επί πενταετία ανέλαβε την πνευματική καθοδήγηση των μοναζουσών της Ι.Μ. Αγίας Τριάδος. Το έργο αυτό παρέδωσε σ’ έναν άλλο άξιο Αγιορείτη, τον Γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη.
Από το περιοδικό “Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ”, Έκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, τ. 7 (1982), σελ. 36.

Ο Άγιος Νεκτάριος συνέψαλλε με τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Εύβοιας

 

Ο Άγιος Νεκτάριος πάντα παρηγορούσε τον ασκητή π. Ιάκωβο (Τσαλίκη), με πολλούς τρόπους. Το έκαμε και στη μνήμη του, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, που λειτούργησε ο γέροντας στο παρεκκλήσι της Μονής Άγιος Νεκτάριος. Εκείνο το πρωί, μέχρι να πει ”Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”, στεκότανε γονατιστός στην εικόνα του Χριστού. Άρχισε, προχώρησε, τελείωσε η Λειτουργία. Μα ήτανε για τον ίδιο και τους λίγους εκκλησιαζόμενους αλλιώτικη Λειτουργία. Όλοι ζούσανε μία λαμπρή μέθεξη, παρακολουθώντας τον Γέροντα να λειτουργεί. Κι έδωσε ο ίδιος την εξήγηση: – ”Προς το τέλος, παιδιά μου, της Δοξολογίας (ενώ ήτανε γονατιστός ακόμα στην εικόνα του Χριστού) είδα, με συγχωρείτε, τον Άγιο Νεκτάριο! Ήταν χαρούμενος κι έψελνε και κείνος μαζί μας ” Άγιος ο Θεός…”, έπειτα εγώ καταλαβαίνετε πως συνέχισα τη Λειτουργία…!”

***

Έλεγε ο π.Γεράσιμος επίσκοπος Κεφαληνίας :

Πήγε ο Γέροντας μου, ο Ιερόθεος Ύδρας στη Σηλυβρία, εκεί που ήταν το σπίτι του Αγίου Νεκταρίου, και έψαχνε κάτι να βρει από τον προστάτη Άγιό του, κάτι να ακούσει, κάτι να μάθει.
Τότε ένας Τούρκος τον πλησίασε και του είπε:
“Κάθε δειλινό, εδώ σ’ αυτή την πέτρα έρχεται και κάθεται ένας παπάς, ένας γέρος παπάς και μόλις πάω να τον πλησιάσω χάνεται …”

Τότε ο Δεσπότης έβγαλε μια φωτογραφία και του έδειξε:
“Μήπως είναι αυτός;”
“ Ναι, ακριβώς, αυτός είναι”.

Και ο Γέροντάς μου γεμάτος συγκίνηση ψέλλισε:
“ Ο Άγιος Νεκτάριος”, γονάτισε και φίλησε τη πέτρα.

 iconandlight.

Δείτε επίσης :Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ. 

Απόσπασμα επιστολής του αγίου Νεκταρίου προς  μοναχό, με το οποίο εξυμνεί τον ασκητή ως υπέρτερο και των Αρχιερέων!

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ: ΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΞΕΘΕΜΕΛΙΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

 Μελέτιος Μεταξάκης, ο μασώνος πατριάρχης που κατέτρεξε τον άγιο Νεκτάριο και  .... είχε  ένα οικτρό τέλος.