Χιόνι .Μια αίσθηση ζωής νηπιακής..

 

Το χιόνι, Γιάννης Ρίτσος

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.
Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.

–

Το χιόνι, Πέτρος Γκολίτσης

Μια αίσθηση ζωής
νηπιακής
παιδί πέφτω στο παιδί
που ήμουν
–σαν χιόνι–
και είμαι
μια αίσθηση εαυτού
που περιέχει
τα μελλούμενα
ως ήδη τετελεσμένα
η απόσταση μειώνεται
τα χιόνια φεύγουν
αφήνουν πίσω τους
τσιμέντο

(Το τριβείο του χρόνου, Εκδόσεις Μανδραγόρας)

–

Χιονισμένο τοπίο, Λήδα Βασιλική Θέμελη

Ένα τοπίο μονότονο
απέραντο
μοναχικό
είναι το χιονισμένο τοπίο.

Αστροφεγγιά μετά το χιόνι
το τοπίο φωτίζεται
κι η λευκή αγνότητά του
μας εξαγνίζει.

Μην πατάτε το χιόνι,
μην το λερώνετε.

(Κρίσιμες στιγμές, Εκδόσεις Θερμαικός)

–

Χιόνι και νερό, Χάρης Ψαρράς

Στον αυχένα της νύχτας
σκαλώνουν νιφάδες έκθαμβες,
λευκές, απ’ το καλέμι
ενός αγνώστου γλύπτη σμιλεμένες.

Αν δοκιμάσεις να τις κλείσεις στα χέρια σου,
θα λιώσουνε μεμιάς.
Στη θέση τους αστράφτει
μια σταγόνα φρέσκου νερού,
αυτή δεν είναι παρά η σκόνη π
ου απόμεινε απ’ τη χειραψία σου
με τον άγνωστο γλύπτη,

μ’ Εκείνον που μειδίασε
και σφράγισε γερά την τέχνη Tου ολόκληρη
σ’ ένα έργο έτοιμο ν’ αφανισθεί,
μόλις θνητός το αγγίξει

(Τα όντως όντα, Εκδόσεις Κέδρος)

–

Άγριο χιόνι, Ορέστης Αλεξάκης

 

Κάποτε μες στο σπίτι μου
χιονίζει
γίνεται τότε η κάμαρα
λευκό τοπίο
σηκώνονται απ’ το χώμα παγωμένοι
και με πλησιάζουν οι
νεκροί μου φίλοι

Τα ραγισμένα χέρια τους απλώνουν
ζητούν
τη θαλπωρή του σώματός μου

Δεν έχω σώμα πια
δεν έχω φλόγα
Τίποτα δεν μπορώ να σας προσφέρω
Μόνο να μοιραστώ την παγωνιά σας
στερνός κι εγώ στην αλυσίδα κρίκος
Διασχίζοντας αυτή την άγρια στέπα
Προς το βαθύ κι ανεξιχνίαστο μέλλον

(Ο ληξίαρχος, Εκδόσεις Αστρολάβος/Ευθύνη)