«Ἕλεγε δὲ ὁ Ἰησοῦς ταύτην τὴν παραβολήν· συκῆν εἶχέ τις ἐν τῷ ἀμπελῶνι αὐτοῦ πεφυτευμένην, καὶ ἦλθε ζητῶν καρπὸν ἐν αὐτῇ, καὶ οὐχ εὗρεν. εἶπε δὲ πρὸς τὸν ἀμπελουργόν· ἰδοὺ τρία ἔτη ἔρχομαι ζητῶν καρπὸν ἐν τῇ συκῇ ταύτῃ, καὶ οὐχ εὑρίσκω· ἔκκοψον αὐτήν· ἱνατί καὶ τὴν γῆν καταργεῖ; ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτῷ· κύριε, ἄφες αὐτὴν καὶ τοῦτο τὸ ἔτος, ἕως ὅτου σκάψω περὶ αὐτὴν καὶ βάλω κόπρια. κἂν μὲν ποιήσῃ καρπόν· εἰ δὲ μήγε, εἰς τὸ μέλλον ἐκκόψεις αὐτήν» (Κατά Λουκάν ιγ΄ 6-9).

Ἐδῶ ἀκριβῶς βρισκόμαστε. 

 

Ἄκαρπα δέντρα, ἐμμένοντες στήν ἀποστασία μας, ἀρνούμενοι νά δοῦμε πραγματικά τό ἐφιαλτικό τοπίο γύρω μας, γαντζωμένοι πάνω σέ ἀνθυποσκύβαλα καί ἄθλιες αὐταπᾶτες, πετώντας στη χωματερή τίς συνεχεῖς εὐκαιρίες πού μᾶς δίνει ὁ Θεός γιά νά συνέλθουμε καί νά βγοῦμε ἀπό τόν βοῦρκο. 

 

 

Καί ὄλο καί μᾶς δίνει παράταση, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγιᾶς μας καί ὅλων τῶν Ἁγίων Του, ἀλλά ἐμεῖς ἐκεῖ, πάντα τυφλοί, ἀνεπίστροφοι καί ἐμμονικά ἀμετανόητοι. 

 

Μέχρι πότε ὅμως;

 Νεκτάριος Δαπέργολας