Ὁ ἕνας νήστεψε 22 ἡμέρες, ὅ ἄλλος 2 κι ὅμως εἶχαν τόν ἴδιο μισθό!

(Από τον βίο του μεγάλου  Παΐσίου ἔζησε περί τό 300 μ. Χ.)

Μιά φορά, ὁ Μέγας Παΐσιος συμπλήρωνε 22 ἡμέρας συνεχοῦς νηστείας, τοῦ ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός καί τοῦ εἶπε: Πολύ κακοπαθεῖς γιά μένα, ἱερέ Παϊσιε! Κι αὐτός του ἀπάντησε: Μά εἶναι μεγάλο πρᾶγμα, ἀγαθέ μου Κύριε, ἡ δική μου μηδαμινή κακοπάθεια, καθόσον μάλιστα ἡ ἀγαθότητά σου μοῦ παρέχει τήν δύναμή Σοῦ;

Κι ὁ Σωτῆρας μας τοῦ εἶπε: Κάθε καλό ἔργο εἶναι εὐπρόσδεκτο ἀπό μένα, καί ὁπωσδήποτε θά ἀνταποδώσω τό μισθό τους... σέ ἐκείνους πού τό κάνουν, μισθό ἀνάλογο μέ τίς προσπάθειές τους! Σέ αὐτό ὅμως πού μέ ρωτᾷς ἀκολούθησέ με... Καί ὁ ὁ Μέγας Παΐσιος Τόν ἀκολούθησε, μέχρις ὅτου μεταφέρθησαν σέ ἕνα σπήλαιο τῆς ἐρήμου. Τότε του λέγει ὁ Σωτῆρας: Μπές στό σπήλαιο, γιά νά ἀντικρίσεις ἕναν ἄνδρα πού εἶναι πραγματικός ἀγωνιστής μου. Κι ἀφοῦ ὁ Παΐσιος μεταφέρθηκε μέσα στό σπήλαιο, εἶδε ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος κυλιόταν στό χῶμα, τρίβοντας τό στόμα καί τό πρόσωπό του στή Γῆ!

Ἐπειδή λοιπόν ὁ Μέγας Παΐσιος ἀπόρησε γιά αὐτό τόν ὑπερβολικό ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου, βγῆκε ἔξω ἀπό τό σπήλαιο, παρακαλῶντας τον Χριστό μας νά του ἐξηγήσει τόν λόγο αὐτῆς τῆς ὑπερβολικῆς ἀσκήσεως. Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: Εἶδες τόν δικό μου ἀγωνιστή, πόσους μεγάλους κόπους ὑπομένει γιά χάρη μου; Τόν εἶδα, Κύριε, Τοῦ λέει ὁ Παΐσιος, καί ἔφριξα γιά τούς πόνους τῶν ἀσκήσεων του! Μά παρακαλῶ τήν Ἀγαθότητά Σοῦ, Χριστέ μου, νά μοῦ φανερώσει τήν αἰτία αὐτοῦ τοῦ μεγάλου ἀγῶνος. Τότε του λέγει ὁ Σωτῆρας: Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἔχει μόνον δύο ἡμέρες πού νηστεύει. Καί νά, βλέπεις πόσο ταλαιπωρεῖται ἀπό τήν πίνα καί τήν δίψα; Ἀκούγοντας αὐτά ὁ Παΐσιος εἶπε: Τότε, γιατί ἐγώ, πού νηστεύω 22 ἡμέρες πιά, δέν ἔπαθα κάτι παρόμοιο;

Διότι, ἐσύ, τοῦ εἶπε ὁ Σωτῆρας, ἐνισχύεσαι ἀπ' την Χάρη μου, καί νηστεύεις χωρίς κόπο. Ἐκεῖνος ὅμως, σάν πραγματικός ἀθλητής, νηστεύει μόνο μέ τήν ἀγαθή του πρόθεση, μέ πολύ κόπο. Φλέγεται δέ ἀπό τόν πολύ πόθο του γιά Ἐμένα, καί γι' αὐτό πάσχει γιά τήν ἀγάπη μου, πάνω ἀπ' τή δύναμή του. Τότε ὁ Παΐσιος ρώτησε τόν Κύριο, ποιά πληρωμή θά ἔχει ὁ ἀγωνιστής αὐτός ἀπό τήν εὐσπλαχνία του, κι Ἐκεῖνος τοῦ ἀποκρίθηκε: Αὐτός πού νήστευσε δύο ἡμέρες, θά ἔχει τήν ἴδια πληρωμή μέ ἐσένα πού μνήστευσες 22 ἡμέρες. Καί σ' αὐτόν καί σ' ἐσένα θά πῶ, «Εὖγε πιστέ δοῦλε! Μπές στή χαρά τοῦ Κυρίου σου». Κι ἐσύ πού ἔλαβες τά 5 τάλαντα, καί ἐκεῖνος πού εἶχε μόνο 2 τάλαντα, θά ἀμειφτεῖτε, διότι ἐξίσου φανήκατε πρόθυμοι, καί πράξατε τό καλό, μέ τήν καλῇ σας πρόθεση καί τίς ἀνάλογες δυνάμεις! Κι ἀφοῦ τοῦ εἶπε αὐτά ὁ Σωτῆρας μας, ἔγινε ἄφαντος! Γι' αὐτό ἀγαπητοί, ἄς ἀγωνιστοῦμε χωρίς νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν καταφέρνουμε τίποτα.

Σέ ἐκεῖνες τίς στιγμές τῆς ἀπογοήτευσης μας... Σέ ἐκεῖνο τό σκοτάδι πού μόνο ἐμεῖς γνωρίζουμε τήν κατάσταση του, ἄς μήν κάνουμε πίσω, ἄς ἔχουμε μιά κρυφή ἐλπίδα μέσα μας ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσει ὁ Χριστός. Ἄς μήν ἀπογοητευόμαστε. Ἄς πάρουμε θάρρος ἄς πάρουμε ἐλπίδα. Αὐτό τό λίγο, αὐτό τό ἐλάχιστο, μιά μέρα νηστεία, μιά μέρα ἐγκράτεια, μιά μέρα ἀποχή ἀπό κάτι πού τό ἐπιθυμοῦμε... Ὁ Χριστός ὅλα τά βλέπει. Νά θυμηθοῦμε ὅτι κι ἐκεῖνος τίς ὧρες πού πλησίαζαν γιά νά σταυρωθεῖ γιά μᾶς, δέν ἔκανε πίσω, δέν δείλιασε. Ἄς πάρουμε λοιπόν δύναμη ἀπό τό περιστατικό αὐτό ἀπό τή ζωή τού Μεγάλου Παϊσίου...