Χτες το μεσημέρι έπινα καφέ με ένα φιλαράκι.
Μέσα στα πολλά που κουβεντιάσαμε
μου περιέγραψε και ένα βίωμα του.
Ήταν λέει, μαζί με τρεις φίλους του γιατρούς
σ' ένα τραπέζι και συζητούσαν.
Τους ρώτησε "ποιο είναι τ' όνειρο τους".
Ο ένας απάντησε
"το βλέπεις αυτό το τραπέζι;
θέλω να αποκτήσω τόσα πεντακοσάρικα
που να γεμίσει τούβλα μέχρι το ύψος μου".
Ο δεύτερος είπε
"θέλω να βγάλω λεφτά,
για να ταξιδεύω σ' όλον τον κόσμο".
Ο τρίτος απάντησε
"θέλω να κάνω καλά όλον τον κόσμο".
Όταν άκουσε ο φίλος μου την απάντηση τον ρώτησε
"Μα καλά, δεν σε ενδιαφέρουν τα χρήματα;"
Κι εκείνος, χωρίς ενδοιασμούς απάντησε
"Αν ήθελα χρήματα, θα γινόμουν επιχειρηματίας
και όχι γιατρός". Το αυτονόητο.
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσα πολλά έχουμε "χάσει"
σαν "μοντέρνα" κοινωνία σήμερα. Πόσες αξίες;
Ακόμη και στον τομέα της υγείας
την οποία θεωρούμε το πιο σημαντικό αγαθό,
πόση ώρα την ημέρα αφιερώνουμε
γι' αυτό το σημαντικό αγαθό;
Πόση ώρα αφιερώνουμε, για να μάθουμε εμείς
και να διδάξουμε τα παιδιά μας,
για τα οφέλη της κάθε τροφής;
Για τα βότανα, για τα φρούτα, και για τις ιδιότητες τους;
Μηδέν.
Άρα, πως είναι "το πιο σημαντικό αγαθό η υγεία" για εμάς;
Δεν είναι.
Αφηνόμαστε, στο να τρώμε ότι μας διαφημίζουν
και όταν μια μέρα ασθενήσουμε από τη σαβούρα που τρώμε,
επισκεπτόμαστε, τους γιατρούς 1 και 2 που σκέφτονται
να βγάλουν λεφτά από εμάς.
Κάθε φορά που δίνω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο
λαχανικά από τον κήπο μου, τα λόγια επαναλαμβάνονται.
"Είχαν υπέροχη γεύση σαν να έφαγα πρώτη φορά. Ευχαριστώ".
Και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί τρώει άνοστα πράγματα.
Τι κάνεις Γιάννη;
Όχι, δεν σπέρνω κουκιά.
Φασολάκια καθαρίζω.
Από τον κήπο μου.
Και όχι γιατί έχω ανάγκη, από τα πέντε δέκα ευρώ.
Αλλά γιατί, ξέρω πως θα φάω "κανονικό φαγητό".
Yannis Bakman
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου