Ζαφείρη μ’ κοντοστρόγγυλε και κοντομαζωμένε,
εσκούριασαν οι κλειδωνιές, χορτάριασαν οι πόρτες,
άφ’κες τα σπίτια χάρβαρα, τους φούρνους γκρεμισμένους,
άφ’κες και τη γυναίκα σου με την κοιλιά γεμάτη.
– Για σούκ’ Ζαφείρη μ’ να μας δεις, Ζαφείρη μ’ να μας πκιάκεις.
– Με τι ματάκια για να δω, να δω να περβατήσω,
που ρέψαν τα ματάκια μου σαν το μαργαριτάρι,
που κόπ’καν τα χεράκια μου και τα ποδαράκια μου.
– Σου λύνουμε τα χέρια σου, σου λύνουμε τα πόδια.
Τώρα που ήρθ’ η Άνοιξη και γέμ’σε η γης λουλούδια,
τώρα και συ Ζαφείρη μου ξύπνα απ’ τον βαρύν ύπνο.
Για σούκ’ Ζαφείρη μ’ να μας πκιάκεις,
για σούκ’ να μας κυν’γήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου