Εκκλησία και Κράτος: «Ρόλοι διακριτοί»!

     Εξαιτίας του από καιρού προπαγανδιστικού αφηγήματος των «δημοκρατικώς» σκεπτομένων, το οποίο ξεστομίζεται κατά καιρούς ακόμη και από θρησκευτικούς ηγέτες «Εκκλησία και Κράτος: Ρόλοι διακριτοί», αλλά και με αφορμή το «έως εδώ» του αρχιεπισκόπου, καταθέτουμε λίγες σκέψεις.

     Καταρχάς, μόνο ένα ορθολογιστικώς σκεπτόμενος νους μπορεί να μένει και να διατυπώνει αυτήν την θέση, προσπαθώντας να βάλει όρια στην έννοια, το έργο και τον σκοπό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το Κράτος, ναι,  μπορεί να παίζει «ρόλο», η Εκκλησία επουδενί! Αυτό είναι απολύτως βέβαιο!

   Η μηχανιστική αντίληψη της ζωής, το άγευστο της οντολογικής υπάρξεως του ανθρώπου, η άγνοια του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκε ο κόσμος, ο αποκλεισμός της αιωνιότητας, ως αενάου συνέχειας της όντως ζωής, φυλακίζουν τον νου του ανθρώπου και τον καθιστούν όργανο παραγωγής τοιούτων… δηλητηριωδών αναθυμιάσεων! Και αυτό, βεβαίως, δικαιολογείται εν μέρει, να λέγεται από άσχετους και ακατήχητους, αλλά όχι από εκκλησιαστικούς άνδρες.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, γνωρίζουν και αυτοί οι ίδιοι οι επίσκοποι εκ των προτέρων, ποια επιρροή θα μπορούσε να έχει σήμερα ένας οποιοσδήποτε κληρικός, οποιουδήποτε βαθμού, στην γνώμη πολιτών που ζουν στην Ελλάδα και χαρακτηρίζονται ως «άνθρωποι της Εκκλησίας», σε θέματα που αφορούν την λειτουργία του κράτους, όταν η εξωτερική εικόνα τουλάχιστον δείχνει την έλλειψη εμπιστοσύνης προς την «διοικούσα Εκκλησία», σύμφωνα και με στατιστικές έρευνες.

    Ο μεν ρόλος του Κράτους διδάσκεται από το δημοτικό ακόμη στα μικρά παιδιά - ας θυμηθούμε την «Πολιτική Αγωγή» ή την «Αγωγή του Πολίτη» - και γίνεται αντιληπτός διά της λογικής, αφού ως εγκόσμιος θεσμός έχει αποστολή επίγεια, ερμηνευόμενη διά της λογικής και της ανθρώπινης ηθικής, για την κοινωνική και ατομική ελευθερία, την ευημερία, την ειρήνη, την αρμονική συνύπαρξη των λαών.

    Όμως η Εκκλησία, ως θείο καθίδρυμα, πέραν των επιδιδομένων σχετικών ορισμών, είναι «το Παν-μυστήριον», κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και: «…κατά πάντα ο πλέον περίπλοκος οργανισμός, τον οποίον γνωρίζει ο ανθρώπινος νους. Γιατί; Διότι είναι ο μοναδικός θεανθρώπινος οργανισμός, εις τον οποίον όλα τα θεία και τα ανθρώπινα μυστήρια και όλες οι θείες και ανθρώπινες δυνάμεις αποτελούν ένα σώμα».

    Αφού λοιπόν στην Εκκλησία, κατά τον Άγιο, «όλα τα θεία και τα ανθρώπινα μυστήρια και όλες οι θείες και ανθρώπινες δυνάμεις αποτελούν ένα σώμα», αφού η ανθρώπινη υπόσταση είναι ψυχοσωματική και αυτά τα δύο στοιχεία, ψυχή και σώμα, συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν, πώς και ποιος και με ποια «λογική» τολμά να επιβάλει  κατά το δοκούν όρια στις αλληλοεπιβεβαιούμενες ή αλληλοαναιρούμενες κινήσεις αυτών των δυνάμεων;   

    Πώς θα αντιληφθείς, άνθρωπε, την παρουσία του Αγίου Πνεύματος και θα αποκόψεις τις θείες ενέργειές του, τις πολλαπλές και επί «πάσαν σάρκα εκχεόμενες»; Με ποιο δικαίωμα δε, εσύ χριστιανέ Ορθόδοξε και μάλιστα ιεράρχη, πνευματικέ πατέρα, ποιμένα της Εκκλησίας, βάζεις όριo, σαν να απευθύνεσαι σε πλήθος αλόγων πλασμάτων; Δηλαδή, έως πού η απαγόρευση και με ποιο δικαίωμα; Έως πού «επιτρέπεις» την κοινωνία ή, απλώς, την επικοινωνία των ανθρώπων και μάλιστα την συμμετοχή στην κοινωνικοπολιτική δράση; Θέλεις να ευνουχίσεις το «πολιτικόν ζώον» του Αριστοτέλη, εσύ που καυχάσαι για την εν Χριστώ ελευθερία; Είναι αυτή η ελευθερία, την οποία διδάσκει το Άγιο Ευαγγέλιο και η αγάπη του Χριστού και των Αποστόλων; Είναι η ελευθερία της ευλογημένης Παραδόσεως, μέσα στην οποία είναι αναμεμειγμένη η χαρά με το δάκρυ, η πίστη με την ολιγοπιστία, η λογική με την αγία παραφροσύνη, η πτώση με την ανάσταση, η ζωή με τον θάνατο;

   Ρόλοι διακριτοί!!! Με πρωταγωνιστές ποιους «υποκριτές», κατά την κύρια έννοια της λέξεως; Τους άρχοντες του κόσμου τούτου από τη μια και από την άλλη τους εύκαιρους και πρόθυμους υποβολείς, «ούς το Άγιον Πνεύμα έθετο ποιμαίνειν την Εκκλησίαν του Χριστού»; Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά υποδεικνυόμενες και κατευθυνόμενες μεθοδεύσεις! Τι «ρόλο» μπορεί να παίζει το σώμα της Εκκλησίας, το πλήθος το βαφτισμένο, το αγωνιζόμενο και δυνάμει σωζόμενο, το αγωνιούν για την σωτηρία του και την σωτηρία του αδελφού, σε σχέση με τον θεσμό του κράτους; Ξέρει πολύ καλά και δεν έχει ανάγκη από τέτοιες υποδείξεις, οι οποίες δεν διέπονται από πνεύμα αληθείας και ελευθερίας.

   Ο άγιος Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας τον στίχο: «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ» (Ματθ. 22,21), σχολιάζει: «Συ δε, όταν ακούσης απόδος τα Καίσαρος Καίσαρι, εκείνα γίνωσκε λέγειν αυτόν μόνον, τα μηδέν την ευσέβειαν παραβλάπτοντα». Μ΄αυτήν την προυπόθεση, πώς και ποιος θα το ελέγξει και θα περιορίσει την προσέγγισή του προς τον εγκόσμιο θεσμό και τους κανόνες που χρησιμοποιεί, για να λειτουργήσει;

   Ή μήπως οι ποιμένες, που «ξεσπάθωσαν» με τις εγκυκλίους τους, νομίζουν πως τα εμφωλεύοντα πάθη περιμένουν να εκδηλωθούν μόνο όταν οι πιστοί ασχολούνται με τα του κράτους, με τα των εκλογών, ενώ όλος ο σημερινός βίος είναι μια ευκαιρία για ποικίλες επιδόσεις στην ευπερίστατη αμαρτία, αυτών δε περί άλλα τυρβαζόντων;

   Ο υπερέχων σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας τίθεται «επί την λυχνίαν», υπεράνω πάντων και καθίσταται πυξίδα προς το ορθώς βιούν και πολιτεύεσθαι! Όλες οι υπόλοιπες δράσεις ακολουθούν ελευθέρως και αυθορμήτως, ως ελάσσονες και οριζόμενες από το κρείττον.  

Σάββας Ηλιάδης

Δάσκαλος

Κιλκίς