Εισβολέας - Ρεαλιστής

 Στίχοι, μουσική: Ηλίας Παπανικολός Είναι που ‘μαι ρεαλιστής κι οι ουτοπίες με πνίγουν, τα όνειρά μου σταματούν μόλις τα μάτια ανοίγουν. Τι να σου πω για ποιους εχθρούς, για αλήθεια και για ψέμα, εδώ ήρθε εκείνη η στιγμή να πολεμήσω εμένα. Η κάθε μέρα που περνά άλλο ένα βιβλίο, άλλος ένας στίχος στο τρελοκομείο, χειμερία νάρκη, το τοπίο κρύο, βία πίσω από το θρανίο, δάσκαλοι με προσωπείο. Κάγκελα παντού, φυλακή το σχολείο, δύσκολα όσα μ’ έκαναν να πω αντίο, lifestyle, σύγχρονοι αιχμάλωτοι, αφομοιώνει η μάζα παρασιτικό στοιχείο. Ω ναι! Χάνεται η ιδιαιτερότητα, όμοιοι στην ποσότητα και σκάρτοι στην ποιότητα, μετά λες για προσωπικότητα... Ιδού νεοέλληνα η διαμελισμένη σου αθωότητα. Ποια είναι τελικά αυτή η πραγματικότητα, αμφίβολο, Ζώντας στον ελλαδικό περίβολο, ζιγκολό πολιτικοί δηλητήριο στο σύνολο κι έκφραση ποσοτική, η μάρκα, η ράτσα, η δουλειά, το φαΐ. Το όνομά μου είναι Ηλίας, ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας, διαλέγω να είμαι ρεαλιστής και όχι φερέφωνο της υποκρισίας Είναι που ‘μαι ρεαλιστής κι οι ουτοπίες με πνίγουν, τα όνειρά μου σταματούν μόλις τα μάτια ανοίγουν. Τι να σου πω δεν ξέρω πώς, μα πάντα νιώθω ξένος. Να φταίει που είμαι ρομαντικός κι απελευθερωμένος; Με μαθηματική ακρίβεια επιρρεπής υπηρετώ την τέχνη αιώνια σαν εραστής, γκρίζες ζώνες και εγώ εδώ πολεμιστής, δακτυλοδεικτούμενος αντί ποιητής. Ξέρω πως μία μέρα θα πεθάνω, οπότε φωτιά και ξύλο στο ρουφιάνο, όλοι οι φίλοι μου είναι αλήτες και κοπρίτες, την ηθική σας χαιρετίσαμε με τις νύχτες, τη μέρα που φάνηκε ο ήλιος στους φεγγίτες ήμουν λέρα, αρούρι στου υπονόμου τις μαύρες τρύπες, στα κινητά κοίταξαν οι εκαμίτες, καμένοι, χαζοί, στις κάνες μαργαρίτες. Στη βιοπάλη ρε κωλόπαιδα δεν θα αντέχατε γραφειοκράτες και όργανα, πλαστική ατμόσφαιρα κι έξαρση της βίας... έτσι ήταν πάντα η μάσκα της δημοκρατίας. Το όνομά μου είναι Ηλίας, ζώντας στο μεταίχμιο υποταγής και εξουσίας, διαλέγω να είμαι ρεαλιστής και όχι φερέφωνο μιας υποκριτικής παιδείας! Τι να σου πω για ποια λεφτά; Τα λούσα δεν φτουράνε. Αυτά να ‘ναι για τους λειψούς που τη ζωή ξεχνάνε. Και γίνε πια ρεαλιστής γιατί οι ουτοπίες σε πνίγουν, τα όνειρά σου ξεκινούν μόλις τα μάτια κλείνουν.

Φωνή: Άκης Πιτσάνης, Σεμέλη Παπαβασιλείου, Ηλίας Παπανικολός Κιθάρα: Σπύρος Βρυώνης Βιολί: Άκης Πιτσάνης Ενορχήστρωση: Άκης Πιτσάνης, Παπανικολός Ηλίας Σκηνοθεσία: Γιάννης Αβραμόπουλος Ήχος, μίξη, μάστερ: Elias Raftel (βίντεο) Μοντάζ: Τάσος Κωνσταντόπουλος Κάμερες, φώτα: Nicola Juan Pampanos, Φίλιππος Κρέκας, Γιάννης Αβραμόπουλος. Ευχαριστώ τον Νίκο Κορόβηλα που μας παραχώρησε τις κάμερες, τον Κυριάκο Σολ, την Κατερίνα Ζάννα και την Σόνια Μπαξεβάνη για την βοήθειά τους, καθώς και το CobraHighAthens για την παραχώρηση του χώρου.

σχόλιο:Τραγουδάρα!