Πήγα σ' ένα γιατρό
που μου ανακοίνωσε
πως κάτι σοβαρό συμβαίνει.
και να πάρω τις αποφάσεις μου.
Πήρα τη γυναίκα μου και πήγαμε σε ένα μπαράκι, χτύπησα τέσσερα ουίσκι απανωτά,
κάπνισα κι ένα πακέτο τσιγάρα και είπα από μέσα μου μερικά πράματα, δεν τα εξομολογήθηκα σε κανέναν.
Όταν πήγα σπίτι ζήτησα να δω τα παιδιά μου,
να κάνουμε μια κουβέντα, για να μην τους έρθει απότομα.
52 μέρες στο νοσοκομείο,
τα είδα όλα.
Ήμουν με τα σωληνάκια από τους ορούς
κι ερχόταν ο άλλος και μου έλεγε:
''Μπορούμε να βγούμε μαζί
μια φωτογραφία;''
Εκείνο που με έκανε πολλές φορές να δακρύσω ήταν οι συνάδελφοι που ήταν δίπλα μου.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν συνέχεια εκεί, καθόταν σε μια καρέκλα ο άνθρωπος και ξενυχτούν, που μέχρι τότε είχαμε πει
μόνο ένα γεια. Ήταν συγκινητικό.
Δύναμη μου δίνει
το πολύτιμο δώρο, η ζωή.
Είναι όμορφη η ζωή.
Αργά το κατάλαβα.
σχόλιο:βρε τάκη μου λίγο ακόμα βρε τον Χριστό μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου