Ω, κύριε κανίβαλε

Δεν θα το πιστεύαμε αν η είδηση ​​δεν προερχόταν από μελετητή του κύρους του Roberto De Mattei. Ένας Σουηδός καθηγητής πανεπιστημίου, ο Magnus Soderlund, δήλωσε κατά τη διάρκεια ενός δημοφιλούς τηλεοπτικού προγράμματος ότι η κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας θα ήταν μια καλή λύση, μια βιώσιμη πρόταση για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Η επιλογή να φάμε ανθρώπινα πτώματα, πρόσθεσε, θα έδινε τέλος σε πολλά περιβαλλοντικά προβλήματα, αντικαθιστώντας εν μέρει την κατανάλωση ζωικής σάρκας και την ίδια τη γεωργία, την οποία οι ριζοσπάστες περιβαλλοντολόγοι θεωρούν υπεύθυνη για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Παρεμπιπτόντως, ο Σκανδιναβός Dr. Strangelove πρόδωσε τον ίδιο τον σκοπό της αποκρουστικής πρότασής του. Η επιστροφή του κανιβαλισμού, υποστηρίζει, θα απελευθέρωνε τον πολιτισμό από ένα από τα παλαιότερα και βαθύτερα ταμπού του, αφού «σήμερα, η κατανάλωση του σώματος ενός πτώματος σημαίνει προσβολή του νεκρού κατά κάποιο τρόπο». Όχι, αγαπητέ καθηγητή, η προσβολή αφορά ολόκληρο το ανθρώπινο είδος, και αυτό που ονομάζετε απελευθέρωση δεν θα ήταν τίποτα άλλο από το τέλος της αξιοπρέπειάς μας, την κατάργηση του πολιτισμού. Από απελευθέρωση σε απελευθέρωση, μείναμε γυμνοί, αβοήθητοι, σάρκα διαθέσιμη για τροφή. Μενού εστιατορίου ενός πολιτισμού νεκρολογίας. Για τους Ρωμαίους, η μέγιστη αδικία αντιστοιχούσε στο μέγιστο του νόμου (summum ius, summa iniuria), οπότε η πλήρης χειραφέτηση από κάθε ηθικό, κοινωνικό, οικογενειακό, θρησκευτικό δεσμό μάς παρασύρει στην πρωτόγονη βαρβαρότητα που περιγράφει ο Hobbes: homo homini lupus.

Ο άνθρωπος παύει να είναι αξία από μόνος του, το ίδιο του το σώμα γίνεται στοιχείο όπως πολλά άλλα στην μείωση τών πάντων σε ένα πράγμα, με τη μορφή ενός εμπορεύματος, ενός προϊόντος που πωλείται και καταναλώνεται. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι η ιδέα εκτέθηκε στη Σουηδία, το έθνος όπου το ρήγμα μεταξύ του φυσικού νόμου, της κοινότητας και του ανθρώπου-ατόμου είναι βαθύτερο, αφημένο στη μοναχική του μοίρα, στην υπαρξιακή αγωνία, στον παγωμένο, αν και προνοητικό υλισμό τού  σοσιαλδημοκρατικού κράτους. Ένας οπισθοδρομικός πρωτογονισμός, ανοιχτά αντι-ανθρώπινος, έχει καταλάβει τη μεταμοντέρνα υποκουλτούρα, κρυμμένη πίσω από μπερδεμένα τσιτάτα. Η πολιτιστική ανθρωπολογία διδάσκει ότι δύο βασικά στοιχεία ορίζουν τη διαφυγή κάθε πολιτισμού από την προγονική βαρβαρότητα: η απαγόρευση της αιμομιξίας και η άρνηση της ανθρωποφαγίας, από τα οποία προκύπτει ο σεβασμός για το νεκρό ανθρώπινο σώμα. Μια αρχή που ο λεγόμενος πολιτισμός μας χάνει ραγδαία. Τα πτώματα συχνά καίγονται, η στάχτη σκορπίζεται, τα νεκροταφεία επισκέπτονται όλο και λιγότεροι. Τα σημάδια του περάσματος από τον κόσμο κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου, με την ιστορία, το όνομά του, την ταυτότητα και την ιερότητά του, ακυρώνονται βιαστικά, αφαιρούνται. Ένας ανατριχιαστικός μηδενισμός εξαπλώνεται, ένα καταστροφικό άγχος ασύλληπτο στο παρελθόν, cupio dissolvi ως η εικόνα ενός απολυμασμένου, αποστειρωμένου, οικολογικού ηλιοβασιλέματος.

 

Σε κάνει να θέλεις να διώξεις τις κακές σκέψεις για την φυγή της εξαντλημένης δυτικής ανθρωπότητας, λαμβάνοντας το κωμικά. Ένα χαρούμενο τραγουδάκι από τα παιδικά μας χρόνια, που τραγούδησε ο Γάλλος Sacha Distel, είχε τον τίτλο Oh mister cannibal; έλεγε την ιστορία ενός πολιτισμένου άνδρα που ετοιμαζόταν να μαγειρευτεί σε μια κατσαρόλα μιας αφρικανικής φυλής. Ξεφεύγει από τη θλιβερή μοίρα του και καταλήγει να βρεθεί πολύ καλά ανάμεσα σε εκείνους που εκείνη την εποχή δεν φοβούνταν να αποκαλούν άγριους. Μισό αιώνα αργότερα, είμαστε οι άγριοι, πράγματι οι πρωτόγονοι, που έχουν καταστεί υποάνθρωποι, οι ακέραιοι του Νίτσε. Η ίδια η ανθρωπολογία θα γίνει κλάδος της ζωολογίας και της ηθολογίας των ζώων. Τα πάντα, όπως πάντα, για το καλό μας και για αυτό της μητέρας γης, τής Γαίας, τής μόνης που έχει «προσωπικότητα», αφού ο καθένας μας δεν είναι παρά ένα κομμάτι σάρκας που πρέπει να κατασταλλεί κατόπιν αιτήματος (ευθανασία), στερημένος ενός καθορισμένου φύλου, απογυμνωμένος από την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια που ο άνθρωπος, ένα ηθικό ον, απέδιδε πάντα στον εαυτό του. Η μοίρα μας, σύμφωνα με τον Soderlund, είναι να τρώμε ομοειδείς που περιμένουν να γίνουν τροφή με τη σειρά τους. Για να «σώσουμε» τη Γη από το νέο ταμπού -την κλιματική αλλαγή που αποδίδεται στην ανθρώπινη δράση- καταργούμε τον εαυτό μας. Διατηρούνται τα πάντα, στην αποσύνθεση, την αποδόμηση και τώρα την αναγωγή σε βρώσιμα παραπροϊόντα του πρώην κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού πλάσματος.Είναι αλήθεια ότι λησμονώντας τον Θεό ο άνθρωπος καταστρέφεται.

Ας μην αυταπατούμαστε ότι η διατριβή του Σουηδού ακαδημαϊκού, καθηγητή (τι περίεργο…) στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών της Στοκχόλμης, είναι η εκκεντρική πρόκληση ενός ακίνδυνου τρελού επιστήμονα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί ως το διασκεδαστικό τραγούδι της δεκαετίας του '60. Είναι ένα σαφές δοκιμαστικό μπαλόνι, μια πρώτη διερευνητική εκτόξευση μιας ιδέας που, αν οι κυρίαρχες ολιγαρχίες το κρίνουν χρήσιμο για τους σκοπούς τους, θα ανοίξει το δρόμο της. Ποιος θα έλεγε, λιγότερο από είκοσι χρόνια πριν, ότι θα δεχόμασταν τον γάμο ομοφύλων, την αγαπολογία, δηλαδή την πολυγαμία, την πιο φυλετική παλινδρόμηση, τη νομιμοποιημένη ανθρωποκτονία που ονομάζεται «γλυκός θάνατος», την τεχνητή τεκνοποίηση, την ευγονική, τη μήτρα προς ενοικίαση; Η ανθρωπότητα θα είχε χαιρετίσει τη θεωρία του φύλου με ηχηρές κλανίδες, τη διαβεβαίωση ότι τα φύλα είναι πολιτισμικά κατασκευάσματα και όχι βιολογικά δεδομένα, αν δεν είχε στηθεί μια γιγαντιαία συσκευή χειραγώγησης μέσω της ψυχαγωγίας, της επικοινωνίας, του σχολείου. Ένας Αμερικανός κοινωνιολόγος το απέδειξε αυτό μέσω του μοντέλου που πήρε το όνομά του, το παράθυρο του Overton. Είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό και μετά νόμιμο αυτό που παλαιότερα –και ήταν πάντα– θεωρούνταν απαράδεκτο ή ακόμη και φρικτό έγκλημα. Είναι σημαντικό ότι το σχολικό παράδειγμα που χρησιμοποίησε ο εφευρέτης του, που αποτελείται από έξι διαφορετικά στάδια, αφορά ακριβώς τον κανιβαλισμό, την ανυπέρβλητη απαγόρευση όλων των πολιτισμών που αναδύθηκαν από το σκοτάδι. Το πρώτο στάδιο, σε αυτή τη σταδιακή διαδικασία μετάλλαξης των σημερινών πεποιθήσεων, είναι το «Αδιανόητο». Είμαστε ακόμα μέσα σε ένα ιεροποιημένο όραμα του ανθρώπου. Δεν το συζητάμε, υπάρχει μια σιωπηρή αλλά σιδερένια απαγόρευση να θίγεις το θέμα του κανιβαλισμού. Τη στιγμή που κάποιος αρχίζει να ονομάζει το θέμα, μπαίνουμε στο δεύτερο παράθυρο, στην αρχή της αποιεροποίησης. Είναι η «ριζοσπαστική» φάση. Αρχίζουν να κυκλοφορούν πληροφορίες, κείμενα, ομάδες ανθρώπων, που θεωρούνται υπερβολικοί, εξτρεμιστές, που αποκαλύπτουν και προωθούν ένα όραμα ευνοϊκό για τον κανιβαλισμό. Εμφανίζονται άρθρα, περιοδικά και εξειδικευμένες ενώσεις που υποστηρίζουν την επιστροφή στην κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας.

Το τρίτο βήμα είναι αυτό στο οποίο το θέμα γίνεται σταδιακά «αποδεκτό» με την αποφασιστική υποστήριξη των λεγόμενων ειδικών (διανοουμένων, επιστημόνων, δημοσιογράφων, σχολιαστών) που αντικαθιστούν την έννοια με έναν όρο πιο αποδεκτό από την πλειοψηφία, εκθέτοντας " επιστημονικές» διατριβές προς στήριξή του. Κάποιος έχει προτείνει έναν πιο πολιτικά ορθό όρο από τους κανίβαλους ή τους ανθρωποφάγους. Ίσως γίνουμε «ομοφάγοι» και τα οφέλη της νέας διατροφής, πλούσιας σε φυτικές ίνες και πρωτεΐνες, θα μας φανούν εικονογραφημένα. Στη Σουηδία έχουν φτάσει στο τρίτο παράθυρο. Αν θέλουν οι κύριοι της κοινής γνώμης, για οικονομικό όφελος και δίψα για κυριαρχία, το θέμα θα ομαλοποιηθεί, ο κανιβαλισμός θα γίνει «λογικός», τέταρτο παράθυρο. Θα ξαναγράψουν την ιστορία, θα σβήσουν οι χιλιετίες του παμφάγου σκοταδισμού. Το πέμπτο στάδιο είναι να γίνει «δημοφιλές», όταν το νέο έθιμο των τροφίμων γίνεται αποδεκτό από την πλειοψηφία, γίνεται μέρος της μαζικής κουλτούρας. Το τελευταίο στάδιο είναι αυτό της πολιτικής, το παράθυρο στο οποίο ο κανιβαλισμός γίνεται «νόμιμος». Ούτε είναι απαραίτητο να υπενθυμίσουμε ότι η διαδικασία που περιγράφει τό Overton συμβαίνει ασυνείδητα για την συντριπτική πλειοψηφία.

Πιστεύει ο αναγνώστης ότι υπερβάλλουμε; Το ελπίζουμε ειλικρινά, αλλά μέχρι στιγμής ο μηχανισμός έχει λειτουργήσει τέλεια για άπειρα ζητήματα στα οποία το κοινό αίσθημα έχει αντιστραφεί εντελώς σε λίγα χρόνια. Ας μην ξεχνάμε ότι μια άλλη «επιστημονική» ιδέα κυκλοφορεί για το φαγητό του μέλλοντος, σύμφωνα με την οποία θα τρώμε με ικανοποίηση απωθητικά έντομα, και πάλι για να υπερασπιστούμε τη Γαία από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Σήμερα ο Soderlund εξακολουθεί να είναι, για εμάς, ένας απομονωμένος τρελός επιστήμονας, ο οποίος ωστόσο έχει το τηλεοπτικό προσκήνιο ενός έθνους που ορίζεται ως προηγμένο, προοδευτικό, εξαιρετικά πολιτισμένο. Μεθαύριο ίσως φάμε το πτώμα των γονιών 1 και 2, πριν γίνουμε φαγητό με τη σειρά μας. Φτάνοντας στα άκρα, σε μια όχι και τόσο απίστευτη δυστοπία, θα μπορούσε ίσως να γεννηθεί το επάγγελμα του κυνηγού ανδρών για διατροφικούς σκοπούς. Γιατί να τρώτε μόνο πτώματα πρώην ανθρώπου; Οι άρχοντές σας θα έλυναν το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, με μεγάλο όφελος για το περιβάλλον και την αχόρταγη Γαία. Μέσα στο χάος, έρχονται στο μυαλό τά Καπρίτσια του Γκόγια, του μεγάλου Ισπανού ζωγράφου. Ένα, πολύ διάσημο, είναι ο ύπνος της λογικής δημιουργεί τέρατα, που πρέπει να ενημερωθεί καθώς το σύγχρονο τέρας είναι μάλλον το παιδί της αϋπνίας ενός εκφυλισμένου λόγου. Ένας άλλος είναι ο Κρόνος που καταβροχθίζει τα παιδιά του, ένας πίνακας γεμάτος αίμα, φρίκη, μια τρομακτική καρικατούρα της νεωτερικότητας με ορθάνοιχτα μάτια. Σκανδιναβός όπως ο Soderlund ήταν ο Νορβηγός Edvard Munch, συγγραφέας της περίφημης Scream. Ένα άσαρκο, σχεδόν απάνθρωπο πλάσμα ξεσπά σε μια κραυγή τρόμου μπροστά στον ουρανό που έχει γίνει κόκκινος σαν αίμα. Αυτή η κραυγή δεν πρέπει να μείνει ανήκουστη, αλλά μια προειδοποίηση για τη διατήρηση της θεϊκής μας ανθρωπότητας, μοναδική, ανεξάντλητος, ανεξάντλητος, άπειρος. Όχι, κύριε κανίβαλε.

Ρόμπερτ Πεκιόλι

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΡΩΜΕ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. 

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΗ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΕΚΟΥΣΙΕΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ.

 πηγή