Ἡ σπουδαιότης τοῦ π. Ἰ. Ρωμανίδου

  Ἐξ ἀφορμῆς ἑνὸς συγγράμματος τοῦ ἀειμνήστου πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδου, περὶ τῆς πατερικῆς θεολογίας, ποὺ περιῆλθεν εἰς χεῖρας μας, καὶ τὸ ὁποῖον μὲ προσοχὴν ἀνεγνώσαμεν, κατελήφθημεν ἀπὸ τὴν διάθεσιν, νὰ ἐκφέρωμεν ὡρισμένας σκέψεις μας, ἐν σχέσει μὲ τὴν προσωπικότητα καὶ τὸ ἔργον τοῦ μακαριστοῦ πατρός, ὅπως ἡμεῖς ταῦτα ἀντελήφθημεν.

  Ὅπως ὅλοι οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὰ θέματα τῆς πίστεώς μας γνωρίζουν, ὁ μακαριστὸς πλέον πατὴρ Ἰωάννης, συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν μεγάλων θεολόγων τῆς ἐποχῆς μας, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ πατερική μας παράδοσις ὀφείλει εὐγνωμοσύνην καὶ χάριτας, δεδομένου ὅτι εἰς αὐτὸν πρωτίστως ὀφείλεται ἡ ἐπαναφορὰ τῆς πίστεώς μας εἰς τὰς ὀρθὰς πατερικὰς βάσεις της. Παρὰ τὸ ὅτι ἐμεγάλωσε καὶ ἠνδρώθη εἰς αἱρετικὰ περιβάλλοντα, δὲν ἐπηρεάσθη ἀπὸ τὰς αἱρετικὰς κακοδοξίας, αἱ ὁποῖαι ἐπιστεύοντο καὶ ἐδιδάσκοντο ἐκεῖ, εἰς διαφόρους θεολογικὰς σχολάς, εἰς τὰς ὁποίας ἐφοίτησεν. Εἰς τὰς σχολὰς ταύτας παρηκολούθησε διδασκαλίας, αἱ ὁποῖαι ἀπέπνεον θεωρίας, αἵτινες ἤρχοντο εἰς ἀντίθεσιν πρὸς τὸ γνήσιον καὶ διαυγὲς πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου, καὶ δὲν συνεβιβάζοντο πρὸς τὴν καθαρότητα καὶ τὴν εὐκρίνειαν τῶν πατερικῶν μας παραδόσεων. Λόγῳ τῆς ὀρθοφροσύνης, ἡ ὁποία τὸν διέκρινε, δὲν παρεσύρθη ἀπὸ τὰς αἱρετικὰς ἀντιλήψεις, αἱ ὁποῖαι ἐπεκράτουν εἰς ἐκεῖνα τὰ περιβάλλοντα καὶ διετήρησε γνήσιον καὶ ἀνόθευτον τὸ πνευματικόν του αἰσθητήριον. Βεβαίως αἱ διαστρεβλωτικαὶ τῆς πίστεώς μας, ἀντιλήψεις καὶ δοξασίαι, τὰς ὁποίας ἐκεῖ ἀντιμετώπισεν ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Ἰωάννης, ἀσφαλῶς δὲν ὑπῆρξαν προϊὸν τῆς ἐποχῆς του. Πρὸ πολλοῦ χρόνου καὶ ἰδίως μετὰ τὴν ἀνατροπὴν τῶν ὀρθοδόξων παπῶν ἀπὸ τοὺς Τευτονοφράγκους, ἤρχισε νὰ ἀναπτύσσεται μία φθοροποιὸς αἱρετικὴ διεργασία εἰς βάρος τῆς πίστεώς μας, μὲ ἰδιαιτέραν ἔξαρσιν εἰς τοὺς χρόνους πρὸ τῆς ἁλώσεως ἀλλὰ καὶ μετὰ ταύτην, μὲ κινδύνους διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν μας, τοὺς ὁποίους ἀντιμετώπισαν καὶ ἐξουδετέρωσαν ἀξιόλογοι καὶ πνευματοφόροι ὀρθόδοξοι ἱεράρχαι μας, ὅπως ὁ Ἅγιος Ἐφέσου Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Γεώργιος ἢ Γεννάδιος Σχολάριος, ὁ μετέπειτα Πατριάρχης, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἡ φθοροποιὸς ἐπὶ τῆς πίστεώς μας ἐπίδρασις τοῦ κακοδόξου παπικοῦ καὶ αἱρετικοῦ δυτικοῦ πνεύματος, ἐξηκολούθησε καὶ εἰς τοὺς μετέπειτα χρόνους καὶ συνεχίζεται χωρὶς διακοπήν, μέσῳ νεωτεριζόντων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι σπουδάζουν εἰς αἱρετικὰς θεολογικὰς σχολὰς τῆς Δύσεως καὶ μεταφέρουν ἐδῶ τὴν αἱρετικὴν κακοδοξίαν, ἐπανερχόμενοι μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν τους.

  Καὶ εἰς τὴν ἐποχὴν ποὺ διανύομεν ὑπάρχει ἔντονος ἀπόχρωσις τοῦ κακοῦ αὐτοῦ πνεύματος. Ὁ ἀείμνηστος Πατὴρ Ἰωάννης, ἐπανελθὼν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν ἀλλοδαπήν, εἰς τὴν ὁποίαν νηπιόθεν ἦτο ἐγκατεστημένος, μὲ θερμὸν ἐνδιαφέρον καὶ μὲ ἰδιάζοντα ζῆλον, συνεργαζόμενος μὲ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι συνεμερίζοντο τὰς θεολογικὰς του ἀντιλήψεις, ἐπεδόθη εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ θέματος τῆς γνησιότητος καὶ τῆς καθαρότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ἡ ὁποία εὑρίσκετο εἰς μίαν οἱονεὶ ὁμιχλώδη κατάστασιν ἀπὸ πλευρᾶς εὐκρινείας καὶ ἀκριβείας, λόγῳ τῆς κατὰ τὰ ἀνωτέρω, παρεισφρήσεως εἰς αὐτὴν αἱρετικῶν στοιχείων καὶ θεωριῶν, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ μακροχρονίου συγχρωτισμοῦ μεταξὺ ὀρθοδόξων καὶ παποπροτεσταντῶν, καθὼς καὶ λόγῳ ἀσυνέτων ἐνεργειῶν τῶν κεφαλῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Δυστυχῶς δὲν ἦτο εὐμενὴς ἡ ἀντιμετώπισις τοῦ Πατρὸς Ἰωάννου, ἀπὸ τὸ θεολογικὸν κατεστημένον τῆς ἐποχῆς του. Ἡ ἐναίσιμος διδακτορικὴ διατριβή του, ἡ ὁποία διεπνέετο ἀπὸ ὀρθόδοξον καθαρότητα καὶ ἐνάργειαν, κατηγορήθη ὡς περιέχουσα αἱρετικὰ στοιχεῖα, ἀπὸ αἱρετίζοντα εἰς ὡρισμένα σημεῖα, θεολογικὸν παράγοντα τῆς ἐποχῆς του. Τελικῶς ὅμως ἡ διατριβή του εὐτυχῶς ἐνεκρίθη. Μετὰ ταῦτα ὁ Πατὴρ Ἰωάννης ἤρχισεν ἀναπτύσσων τὴν ἐργώδη δρᾶσιν του πρὸς εὐόδωσιν τοῦ σκοποῦ του, τὸν ὁποῖον ἔθεσεν ὡς πρώτιστον καθῆκον τῆς θεοφιλοῦς ἀποστολῆς του. Μὲ τὰ ἄριστα εἰς περιεχόμενον συγγράμματά του, μὲ τὰς πανεπιστημιακάς του παραδόσεις, μὲ τὰς ὁμιλίας του εἰς θρησκευτικὰς συναθροίσεις καὶ μὲ τὰ κηρύγματά του, ἐδίδαξε καὶ ἔπεισε τοὺς ἀκροατάς του καὶ τοὺς ἀναγνώστας τῶν συγγραμμάτων του διὰ τὴν ἀνάγκην ἀπαλλαγῆς τῆς ἀμωμήτου πίστεώς μας ἀπὸ τὰς προαναφερθείσας προσ­μίξεις αἱρετικῶν δοξασιῶν, αἱ ὁποῖαι εἰς αὐτὴν εἰσεχώρησαν.

  Ἡ θεάρεστος προσπάθεια τοῦ ἀοιδίμου πατρός, ἐπέφερε θετικὸν ἀποτέλεσμα διὰ τὸ ὁποῖον πολλὰ τοῦ ὀφείλει ἡ Ὀρθόδοξος παράδοσίς μας, διότι ὑπῆρξεν ὁ πρωτοπόρος, ὁ ὁποῖος ἔρριψε τὸ ἔναυσμα, ἀπὸ τὸ ὁποῖον προεκλήθη τὸ ἐνδιαφέρον καὶ ἄλλων πολλῶν. Τὸ ἔργον του ἀπεδέχθησαν καὶ ἐνεστερνίσθησαν πολλοὶ ἀξιόλογοι ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ ἱεράρχαι μας καθὼς καὶ πολλοὶ κληρικοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι ἀδιαφόρησαν καὶ ἀδιαφοροῦν, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰς συχνὰς συναναστροφὰς καὶ ἐπαφάς των μὲ φορεῖς τῆς Δυτικῆς αἱρετικῆς κακοδοξίας. Εἰς τὰς ἡμέρας μας δυστυχῶς ἡ εὐμενὴς διάθεσις ἐνίων κεφαλῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἀπέναντι τῆς ἑωσφορικῆς παπικῆς συμπεριφορᾶς καὶ πρακτικῆς παρουσιάζει ἰδιαιτέραν ἔξαρσιν. Τὸ ἔργον ὅμως τοῦ ἀειμνήστου πατρὸς Ἰωάννου Ρωμανίδου ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχη εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὰς καρδίας τῶν εὐσεβῶν ἀνθρώπων.

Μετὰ τιμῆς

Δημήτριος Σπ. Καψάλης