Το έτος 1630, όταν δηλαδή το Έθνος μας ήταν σκλαβωμένο στους Τούρκους, κάποιος ευσεβής Χριστιανός είδε μια φοβερή οπτασία! Είδε, ότι βρισκόταν στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.Γινόταν Θεία Λειτουργία, στην οποία Λειτουργούσε ο Ίδιος ο Χριστός! Σε μια στιγμή βλέπει κάποιον σοβαρό κύριο, να πηγαίνει στον Χριστό και να Τον παρακαλεί να απελευθερώσει το Ελληνικό Έθνος από την σκλαβιά των Τούρκων.Ο Χριστός ούτε καν τον άκουσε, ούτε καν έριξε ένα βλέμμα πάνω του. Απογοητεύτηκε τότε ο κύριος και πήγε πάλι στη θέση του. Σε λίγο όμως, ξανασηκώνεται και πηγαίνει στην Παναγία και Της λέει:
- Δέσποινα του κόσμου, Εσύ που Τον γαλούχησες, μίλησέ Τον για το Ελληνικό Έθνος, να το απελευθερώσει από την σκλαβιά των Τούρκων. Η Παναγία τότε πήγε στο Ιερό, γονάτισε δίπλα στην Αγία Τράπεζα και σηκώνει τα χέρια Της και Τον παρακαλάει. Και γυρίζει τότε ο Χριστός και Της λέει:
- Άκου Μητέρα μου, δεν μετάνοιωσαν ακόμη! Δεν εξέλειψε ο λόγος, για τον οποίο δόθηκε αυτή η Τιμωρία.
Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων λόγω της αμετανοησίας μας και θα ξαναγίνει Ελληνική, όταν ως Έθνος μετανοήσουμε...
+Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας.
1 σχόλιο:
δεν αναφερεται η πηγη ωστε να γνωριζωμε αν ειναι αληθεια ή επινοηση. Παντως συμφωνει/ειναι στο ιδιο πνευμα με την παλαια διαθηκη, με τον Βρυενιο, με τον αγιο Νεοφυτο τον εγκλειστο και ευθεως αντιθετο σε ολα τα μοιρολογια, δημωδη ασματα, λαϊκες δοξασιες, περισπουδαστες αναλυσεις κττ απλως περιηγηθειτε σε καθε ιστολογιο αυτων των ημερων νεοελληνες λογοτεχνες, διανοουμενοι, Μεταληνοι, Νατσιοι κα : θλιψη, θρηνοι, αυτολυπηση ως αδικημενο εθνος, πονεμενη Ρωμιοσυνη κλπ κλπ και ΟΥΔΕΙΣ δεν αναλογιζεται οτι προκειται περι αποστατριας Ρωνιοσυνης, που απολαμβανει μισθων ιδιων εργων. Λεει ο αγιος Νεοφυτος:καὶ πολλὰ σπίτια καὶ ὅλες σχεδὸν οἱ κωμοπόλεις ἔμειναν ἔρημες ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ ἀκατοίκητες. Ὑπάρχουν, λέει, «σπίτια μεγάλα καὶ ὡραία, καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν κάτοικοι γι’ αὐτά, καὶ ὅποιος σπέρνει ἔξι ἀρτάβες θὰ λάβει ὡς ἀπόδοση τὸ μισὸ ἀπ’ αὐτές, τρία μέτρα» (Ἤσ. ἐ’ 9-10). Καὶ αὐτὸ γιὰ πολλὰ χρόνια ἐμεῖς τὸ πάθαμε, ὅμως οὔτε ἔτσι ἀναγνωρίσαμε τί καρποφόρησαν τὰ χέρια μας, οὔτε κατανοήσαμε μέσα στὴν καρδιά μας ἀπὸ ποῦ ἄραγε καὶ μὲ ποιὸ τρόπο μᾶς συνέβη αὐτὴ ἡ κάκωση, οὔτε ἀκούσαμε Αὐτὸν ποὺ μᾶς καλοῦσε καὶ ἔλεγε «ἐπιστρέψτε πρὸς Ἐμένα καὶ θὰ στραφῶ πρὸς ἐσᾶς» (Ἤσ. μὲ’ 22, Ζάχ. ἃ’ 3, Μὰλ γ’ 7), ἀλλά ο καθένας ἔταξε στὸν ἑαυτό του ὡς νόμο δικό του τὸ δικό του θέλημα καὶ ἁμαρτάνει ὅπως θέλει, καὶ δὲν φέρνει στὴ μνήμη του οὔτε τὸν θάνατο, οὔτε τὸν Θεό, οὔτε τὴν κρίση.
και οπως ειδα νεα δημοσιευση και ο π. Ανανιας Κουστενης επισημαινει το ιδιο
Δημοσίευση σχολίου