Πρώτος χρόνος στη Μαύρη Ήπειρο. Μεγάλη Εβδομάδα. Με αφελή ζήλο, με πίστη δυτικοευρωπαϊκού φολκλόρ, νόμιζα ότι η καλύτερη ιεραποστολική πράξη ήταν να πλύνω ως άλλος Χριστός τα πόδια των παιδιών. Ζήτησα βοήθεια στην ετοιμασία της ακολουθίας. Πετσέτες, λεκάνη και νερό. "Νερό για ποιο λόγο" με ρωτούν. "Μα για να πλύνουμε τα πόδια των παιδιών", απαντώ με ύφος δηλώνοντας το αυτονόητο της απάντησης. "Μα πάτερ" μου αντιγυρίζουν "εδώ δεν έχουν να πιουν νερό, στα πόδια τους θα το ρίξουμε;". Και κάπως έτσι, ο ονειροπόλος ιεραπόστολος, έγινε ο τεχνίτης του εφικτού. Και κάπως έτσι η Μεγάλη Εβδομάδα αυτή έγινε η προσωπική μου Πεντηκοστή. Και κάπως έτσι κάποια ποδαράκια έμειναν σκονισμένα και κάποια χείλια δροσίστικαν. Και κάπως έτσι ο λόγος του Κυρίου: "Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ' ἑαυτῶν", βουίζει στα αυτιά μου μέρα νύχτα, χρόνια τώρα.
Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου