Πριν από μερικές ημέρες απολαύσαμε σε μια παραλία της Κρήτης ένα ωραίο κολατσάκι. Φάγαμε ελίτσες, παξιμάδι, αγγούρι, ντομάτα, τυρί φέτα, κι ένα ζαμπονάκι σβαν! Ήπιαμε κι ένα ουζάκι, υπέροχα περάσαμε, αλλά... είχαμε ξεχάσει κάτι: Τις οδοντογλυφίδες!
Θυμηθήκαμε την ημέρα αυτή και λυπηθήκαμε πολύ που δεν είχαμε διαβάσει νωρίτερα το κείμενο του λαογράφου μας Γιώργου Χουστουλάκη για τις οδοντογλυφίδες των παλιών... Χρησιμοποιούσαν, λέει, την φούντα από τον αρισμαρί. Αν το ξέραμε εκείνη την ημέρα στην παραλία θα είχαμε κάνει δουλειά...
Αφού επισημάνουμε και πάλι, τη γοητεία του πόσο απλά ήταν τα πράγματα παλιά, πάμε όλοι μαζί να απολαύσουμε το κείμενο του Χουστουλάκη:
"Οι παλιοί, πατεράδες και παππούδες μας, ίσως και κάποιοι από εμάς, να θυμούνται τι έκαναν όταν δεν είχαν οδοντογλυφίδες, κοινώς στην Κρήτη «πασουλίδες» ή «ξεπασουληστήρια».
Η λύση ήταν συνήθως ένα μικρό κλαράκι από αρισμαρί, θυμάρι, θρούμπα κλπ. Οι πατεράδες μας ήξεραν που θα βρουν το καλύτερο ξεπασουλιστήρι! Μετά από το φαγητό, ειδικά εάν επρόκειτο για κρέας, πήγαιναν κατευθείαν στον αρισμαρί (δενδρολίβανο). Έκοβαν το τρουλάκι (την κορυφή) από ένα κλαδί, αφαιρούσαν τα μικρά φυλλαράκια του φυτού και ήταν έτοιμο για χρήση!
Και γιατί προτιμούσαν το αρισμαρί; Το προτιμούσαν για δυο λόγους: Πρώτον γιατί ως δροσερό φυτό δεν τους πλήγωνε τα ούλα, όσο ένα ξερό κλαράκι και δεύτερον επειδή είναι αντισηπτικό. Το αισθάνεται κάποιος που το βάζει στο στόμα του, άλλωστε, διότι φέρνει κάτι σαν δροσιά, παρόμοια με αυτή της μέντας.
Προσωπικά πιστεύω πως το αρισμαρί είναι η καλύτερη οδοντογλυφίδα, χωρίς να υστερεί και ένα κλαρί δροσερού θυμαριού ή θρούμπας, που και αυτά είναι αντισηπτικά, μόνο που αυτά δεν τα έχουμε φυτέψει στην αυλή μας, όπως το δεντρολίβανο. Να, λοιπόν, που το αρισμαρί μας στην αυλή, δεν είναι μονάχα για τα τηγανιτά ψάρια και τους μπουμπουριστούς χοχλιούς"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου