Παράξενος ο Θεός μας…

 

Υψώνεται πάνω από τη γη με ανοικτά τα χέρια.

Ακόμα και ο θάνατός Του μια μεγάλη αγκαλιά.

Προδομένος, χτυπημένος, εγκαταλελειμμένος.

Κι όμως παραμένει πράος, ταπεινός, αγαπών.

Αυτή η μοναξιά του Σταυρού…αυτό το θηρίο που προσπαθεί να φέρει οργή και μίσος.

Κι όμως η καρδιά Του γεννά συγχώρεση και προσευχή για τους σταυρωτές Του.

Σταυρώνεται, παραδίνεται. Γιατί η αγάπη Του δεν γνωρίζει άλλον τρόπο.

Απάλυνε τον πόνο των άλλων, τώρα υποφέρει και πονά.

Έδινε πνοή στις ζωές των άλλων, τώρα δεν μπορεί να ανασάνει.

Έζησε ως όαση και ανάπαυση των ανθρώπων, τώρα σκοτώνεται βασανιστικά.

Παράξενος ο Θεός μας…

Τι Θεός είναι Αυτός που γίνεται ο ίδιος θυσία;

Τι Θεός είναι Αυτός που δεν επιθυμεί εκδίκηση, αλλά συγχώρεση;

Τι Θεός είναι Αυτός που δεν ζητά δικαιοσύνη, αλλά αγάπη;

Ναι, είναι ο Θεός που έγινε Άνθρωπος.

Το φοβερό δεν είναι ότι ο Θεάνθρωπος αναστήθηκε. Αφού ο Θεός είναι Ζωή.

Το φοβερό είναι ότι ο Θεάνθρωπος πέθανε.

Φρίττει η Κτίσης όλη!

Ο Θεός γεύεται τον Άδη και ο Άδης σκυλεύεται.

Τρεις μέρες στον τάφο η Ζωή.

Και οι ψυχές των κεκοιμημένων απ’ αρχής της Δημιουργίας συναντούν τον Λυτρωτή τους.

Η Ανάσταση δεν αργεί…

Και μέσα από το μνήμα δεν βγαίνει μόνος.

Αρπάζει κι όλους εκείνους που πίστευσαν σ’ Αυτόν.

Ο Χριστός μας δείχνει τον τρόπο ζωής που θέλει και αναπαύεται. Είναι ο τρόπος του Σταυρού, ο τρόπος της ταπείνωσης και της αγάπης.

Όσο κι αν συγκινούμαστε συναισθηματικά από τον Εσταυρωμένο, δεν θα ωφεληθούμε πραγματικά, εάν δεν προσπαθήσουμε κι εμείς πρακτικά -στην καθημερινότητά μας- να ζήσουμε ως μια σταυρωμένη αγκαλιά…

 π.Π.Π.