Ο επικήδειος λόγος του τοπικού Επισκόπου Θήρας π.Αμφιλοχίου :
«Βαρυαλγοῦντες, δακρυῤῥοοῦντες καὶ πενθοφοροῦντες σήμερον οἱ τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας Θήρας, Ἀμοργοῦ καὶ Νήσων εὐλαβεῖς χριστιανοὶ μετὰ τοῦ εὐσεβεστάτου ἱερατείου καὶ ἐμοῦ, τοῦ ἐπιχωρίου Ἀρχιποίμενος καθὼς καὶ μετὰ τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, μοναχῶν, ἱερέων, ἱερομονάχων καὶ συνεπισκόπων προπέμπουμε τὸ σκήνωμα στὴν γῆ, ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε, τοῦ μακαριστοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού κυροῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ εὐλαβεστάτου, φιλοπόνου, ὁραματιστοῦ, κοινοβιάτου, πνευματικοῦ πατρὸς πολλῶν χριστιανῶν καὶ ἐπανδρωτοῦ ἱερῶν σκηνωμάτων.
Ἡ ψυχὴ τοῦ Γέροντος Δαμασκηνοῦ, ὅπως ἡ ψυχὴ κάθε πιστοῦ Χριστιανοῦ, ἀφοῦ τελείωσε τὸν καλό του ἀγῶνα στὴν γῆ ἔφυγε, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ μας, τὴν γλυκειὰ προσμονὴ τῆς καρδιᾶς μας καὶ τῆς καρδιᾶς του στὰ οὐράνια δώματα τὴν πανίερο ἡμέρα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ἔφυγε ἀπὸ τὴν ἀπορφανισθεῖσα Μονὴ τῶν κόπων, ἱδρώτων καὶ ἀσκητικῶν του παλαισμάτων, ἀπὸ τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία μας, γιὰ νὰ μετατεθεῖ στὴν θριαμβεύουσα, στὸ ψήλωμα τοῦ οὐρανοῦ τὸ ἄρρητο καὶ δυσαντίβλεπτο, κοντὰ στὴν Παναγία μας καὶ τὸν ζῶντα προφήτη, Ἠλιοὺ τὸν Θεσβίτη. Τὸν προπέμπουμε μὲ ἄφατη λύπη ποὺ μεταποιεῖται σὲ χαρά, ἀφοῦ πιστεύουμε ὅτι ὁ θάνατός του προμηνύει γιορτή, προμηνύει χαρὰ ἀγγελικὴ καὶ πανήγυρη πανηγύρεων στὶς ἐπάλξεις τῆς Ἄνω Πόλεως. Τὸν προπέμπουμε ὡς πιστὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς Ἀρχιμανδρίτη ἱεροπρεπέστατο, ὡς πατέρα εὐσυμπάθητο καὶ εὐΐλατο κατὰ μίμηση τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς, οἱ ζῶντες, οἱ περιλειπόμενοι,, «οἱ ἔχοντες ἐλπίδα» (Α΄ Θεσ. δ΄ 13), δὲν λυπούμαστε γιὰ τὸν θάνατο τοῦ προσφιλοῦς μας Γέροντος Δαμασκηνοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ λυποῦνται καὶ ἀπελπίζονται οἱ ἄπιστοι. Μᾶς συνέχει μία χαρμολύπη, ἀφοῦ σὺν τοῖς ἄλλοις ἀποκτοῦμε «καὶ οἰκεῖον ἐν Ἱερουσαλήμ». Καὶ πρέπει νὰ θεωροῦμε μακάριους τοὺς ἑαυτούς μας, σύμφωνα μὲ τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, ποὺ λέγει «Μακάριος ὃς ἔχει σπέρμα ἐν Σιὼν καὶ οἰκείους ἐν Ἰερουσαλήμ» (Ἠσ. λα΄ 9).
Γιὰ τοὺς ἄπιστους, πενθοφοροῦντες ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅλα τελειώνουν στὴν ταφόπλακα. Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανοὺς ἡ ζωὴ συνεχίζεται καὶ πέραν τοῦ τάφου, ἔνθα «οὐκ ἔστι λύπη καὶ στεναγμός». Ὁ ἥλιος ὅταν δύσει στὴν πατρίδα μας ἀνατέλλει στὸ ἄλλο ἡμισφαίριο, γιὰ νὰ συνεχίσει ἐκεῖ τὴν φωτεινή του πορεία. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ὅταν δύσει σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀνατέλλει σὰν ἄστρο στὴν ἄλλη, στὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐκεῖ ἡ ζωὴ εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ λαμπερή, πιὸ ὄμορφη, πιὸ φωτεινή.
Τὸ εἰσιτήριο γιὰ τὸ μεγάλο του ταξίδι τὸ εἶχε ἐξασφαλίσει ὁ πολυσέβαστός μας Γέροντας, κυρὸς Δαμασκηνός, μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀφοσίωσή του στὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία, μὲ τὸν κατηχητικό του λόγο, μὲ τοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὸ Μοναστήρι του, γιὰ τὴν Καλαμιώτισσα στὴν Ἀνάφη καὶ γιὰ τὰ πανσεβάσμια Μετόχια του, μὲ τὴν τῶν ψυχῶν χειραγωγία, τὴν φιλόξενη καρδιά του, τὴν φιλανθρωπία του, τὴν συνεχῆ ἐγρήγορσή του, τὴν ἀνάλωσή του στὰ ἡγουμενικά του καθήκοντα καὶ στὶς ἀνάγκες τῶν ἐνδεῶν καὶ πενήτων καθὼς καὶ τὴν πίστη του στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστημένο γλυκύτατο Ἰησοῦ μας.
Ὡς ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ μὲ τὸν καθημερινό του μόχθο «οὐκ ἔδωκε νυσταγμὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις» (Ψαλμ. 131, 4), μέχρι τῆς τελευταίας ἡμέρας τῆς ἐπὶ γῆς βιοτῆς του. Θηραίος τὴν καταγωγή, διακρινόταν γιὰ τὴν νησιωτική του ἀρχοντιά, τὸν ἀποστολικό του ζῆλο, τὸν εὐχάριστο χαρακτήρα, τὴν θεολογική του κατάρτιση, καὶ τὸν ἐλεγκτικό του λόγο, ὅταν οἱ περιστάσεις τὸ ἀπαιτοῦσαν. Τὸν χαρακτήριζε ἡ προσήνεια, ἡ πατρικὴ εὐστοργία πρὸς τὴν μοναστική του ἀδελφότητα καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸ χριστεπώνυμό του πλήρωμα. Ἦταν ἀκάματος ἐργάτης τοῦ θείου ἀμπελῶνος καὶ κατόρθωσε νὰ μεταποιήσει τὸ ἄδενδρο, ξηρὸ καὶ ἄνικμο μοναδικὸ βουνὸ τῆς Σαντορίνης μας σὲ εὐθαλέστατο ἄλσος. Κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου, τηρητὴς τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ἀπέριττος στοὺς τρόπους, ὀλιγαρκὴς στὴν ἐκζήτηση ἀγαθῶν, φιλάγιος καὶ φιλακόλουθος ὅσον ὀλίγοι. Μερίμνησε γιὰ τὴν συγγραφὴ καὶ ἔκδοση πλήθους βιβλίων ἐποικοδομητικοῦ καὶ ὑμναγιολογικοῦ περιεχομένου. Συνεκάλεσε ἐπιτυχῶς συνέδρια σχετικὰ μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πολιτιστικὰ θέματα τῆς σύγχρονης πραγματικότητος. Μερίμνησε γιὰ τὸν τοπικὸ μοναχισμό, τὸν ὁποῖο ηὔξησε καὶ καθωδήγησε, ὥστε νὰ ἐπιτελεῖ τὸν ψυχοσωτήριο σκοπό του. Ἔχαιρε τῆς ἐκτιμήσεως συμπάσης τῆς φιλοχρίστου ὁμηγύρεως τῆς Σαντορίνης μέχρι τῆς πρὸς οὐρανοὺς πρό τριημέρου μεταστάσεως.
Ἡγούμενος προσευχῆς, τόλμης, περισυλογῆς καὶ μέτρου, ὁ μακαριστὸς Γέροντας Δαμασκηνός μὲ παρρησία ἤλεγξε δημόσια ὡς ἄλλος Πρόδρομος καὶ Χρυσόστομος τοὺς παρεκτρεπομένους, καὶ μάλιστα γιὰ σύγχρονα προβλήματα τοῦ κόσμου καὶ ἐπιβούλους τοῦ Μοναστηριοῦ του. Ἀπτόητος γνώριζε τὴν ρήση τοῦ σοφοῦ Σειράχ καὶ πολλὲς φορὲς ἔλεγε στὸ μοναστικό του περιβάλλον: «Εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν» (Σοφ. Σειρ. β΄ 1).
Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ποτὲ καὶ πουθενὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν συμβιβάσθηκε μὲ τὸν θάνατο,οὔτε τὸν ἔννοιωσε φυσικό, ὅπως τὸν χαρακτηρίζουν οἱ λογικοὶ ἄνθρωποι γύρω του, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μὲ τοὺς κοπετοὺς καὶ τὶς μοιρολογίστριες μέχρι τὸν Διονύσιο Σολωμὸ ποὺ ἐπιμένει: «...γλυκειὰ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος μαυρίλα».
Ὅλοι οἱ θνητοὶ πάνω στὴν γῆ ἐξορκίζουν τὸν θάνατο, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, ποὺ προμηνύει καὶ τὴν δική μας ἀνάσταση, εἶναι «ἑορτῶν ἑορτὴ καὶ πανήγυρις πανηγύρεων». Τώρα ἔχοντες ἀναστημένο Σωτῆρα δὲν διαμαρτυρόμαστε γιὰ τὸν θάνατο, ἀφοῦ αὐτὸς καταργήθηκε. Μὲ τὴν ἀνάσταση ἑορτάζουμε τὴν καθαίρεσή του καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς «ἄλλης βιοτῆς», τῆς αἰωνίου.
Μακαριστέ, πανοσιολογιώτατε Γέροντα, κυρὲ Δαμασκηνέ, τὰ αἰσθήματα τῆς ἀγάπης μου σοῦ καταθέτω σήμερα μὲ αὐτὸν τὸν ἀπέριττο ἐπικήδειο λόγο. Ταυτόχρονα παρακαλῶ, ὅπως μὴ παύσεις νὰ εὔχεσαι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ γιὰ τὴν ἐλαχιστότητά μου καθὼς καὶ γιὰ τὴν ἀγαπημένη σου Σαντορίνη καὶ τὴν ἐκλεκτή σου πνευματική, μοναστικὴ ἀδελφότητα. Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε ἀδελφέ καί συλλειτουργέ.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου