Σταθούλη...

Σταθούλη μου,

κάποια λίγα λόγια,

αν μού το επιτρέπει

το λαμποκόπο σου το ήθος,

η υψηλή σου ευγένεια,

κι ασφαλώς,

η κοινή μας, φιλική αγάπη...

Διότι, αλλιώς, αν δε σου γράψω,

θα είμαι ισοβίως υπόλογος

στη συνείδησή μου...

Δεν είσαι απλά ένας από τούς

πιο χαμογελαστούς ανθρώπους

που έχω γνωρίσει.

Είναι ο ΠΙΟ χαμογελαστός άνθρωπος,

που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου.

Κι επαναλαμβάνω:

Ο ΠΙΟ, ο ΠΙΟ, ο ΠΙΟ χαμογελαστός άνθρωπος ...

Χειρουργώ

το αλεξίκακο χαμόγελό σου,

κι αμέσως ξεπετάγονται από μέσα του

σαν αστραπή

τα τρίδυμα, αιώνιά σου αδέρφια:

η αγνότητα, η ακακία κι η καλοσύνη σου!

Μ' αυτά μαζί

σε γέννησε η μάνα σου...

Ένα χαμόγελο,

σχεδόν υπερκόσμιο,

που δεν μπορεί παρά να το

αποστρέφεται

κάθε έκφραση

ανθρώπινης αισχρουργίας,

που στις μέρες μας

ακούει συνήθως στο όνομα

είτε τού ιατρικού τυχοδιωκτισμού

είτε τού πολιτικού αμοραλισμού

είτε τής δημοσιογραφικής ατιμίας.

Έτσι κι εγώ ελεημένος,

και θριαμβευτής τής επαλήθευσης,

από σένανε μπορώ,

μάλιστα, μπορώ,

και παραμπορώ

ν' ανιχνεύω,

και να ξεκλειδώνω

τα κάθε λογής

νοθευμένα χαμόγελα,

τα βουτηγμένα

όχι στην ψυχή και στην καρδιά,

μα στων καιρών τον καιροσκοπισμό,

και στου ανθρώπου

την πολύχρωμη ψ(ξ)ευτίλα...

Αγαπάς την Ελλάδα,

τούς ταπεινούς,

κι αξιοπρεπείς γονείς σου,

τους φίλους σου,

την αρραβωνιαστικιά σου,

την οποία θες να παντρευτείς τον Οκτώβριο,

Τον Δημιουργό σου,

αλλά και την προοπτική

τής άλλης ζωής, αφού

όπως κάθε ευλαβής

άνθρωπος που σέβεται

την εγκολπούμενη ιερότητα

μέσα στα

δυσεξερεύνητα έγκατα

του βαθυτέρου " είναι " του,

έτσι κι εσύ,

αρνείσαι να πιστέψεις

στο αναλώσιμο τής

υπάρξεώς σου.

Αγαπάς και να πετάς

με τα Phantom,

παρόλο που ξέρεις

την παλαιότητά τους,

κι ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται...

Μάλιστα, χθες, η μητέρα

ενός άλλου ήρωος πιλότου, σαν κι εσένα δηλαδή,

μού έλεγε:

" Όταν οι Τούρκοι

μπαινοβγαίνουν στη χώρα μας

απείραχτοι τόσα χρόνια,

τί νόημα έχουν τέτοιες

επικίνδυνες ασκήσεις για τα παιδιά μας; "

Χθες, επίσης,

ο αδερφικός μας φίλος,

ο Δημόκριτος,

μού έστειλε

την παρακάτω φωτογραφία σου!!

Κι άλλες πολλές!!

Μα, καλά,

εσύ, ποτέ δε θα βαρεθείς να χαμογελάς,

βρε Σταθούλη;

Μάλλον, όχι απ' ό, τι φαίνεται ...

Άντε, καληνύχτα τώρα,

και τα λέμε...

Με όλη την απέραντη στοργή

κι αγάπη μου...

 Παναγιώτης Σκοπετέας