Αὐτό ἦταν τό «ἄσημο τέλος τοῦ διάσημου ἄνδρα»,..

 

Ο Γρηγόριος,..ὑπέβαλε τήν ἱστορική καί μεγαλειώδη παραίτησί του.

 Ἐξήγησε τούς λόγους τῆς παραιτήσεως , εὐχήθηκε τά κρείττονα στούς Ἐπισκόπους καί στήν Σύνοδο καί μετά ἀπό ὀλίγες ἡμέρες ἀνεχώρησε γιά τήν προσφιλῆ του Καππαδοκία καί τήν ἰδιαίτερή του πατρίδα Ναζιανζό (Ἰούνιος 381) , ὃπου καί ἐφησύχαζε τόν τελευταῖο καιρό τῆς ζωῆς του.

Μέχρι τόν Μάρτιο τοῦ 384 ἦταν ὑποχρεωμένος νά μείνη στήν Ἀριανζό. Περίμενε νά βελτιωθῆ ἡ ὑγεία του, τόσο ὃσο νά μπορῆ νά  ζῆ μόνος, νά αὐτοεξυπηρετῆται. Εἶχε πάρει τήν ἀπόφασί του νά ἡσυχάση, νά συνεχίση τήν ἀσκησι κάπου, χωρίς κόσμο γύρω του.

Στήνει τό ἀσκητήριό του στήν Καρβάλη καί ἐκεῖ ἀσκεῖται. Σκάβει, φυτεύει, ποτίζει καί χτίζει καί πρωτίστως καί κυρίως προσεύχεται, εὐχαριστώντας καί  δοξολογώντας τον Θεόν.

Τόν Ἰανουάριο τοῦ 390, κατά τό δεύτερο δεκαπενθήμερο καθηλώθηκε ἀπόλυτα στό ξυλοκρέβατό του. Καί οἱ πόνοι στίς ἀρθρώσεις, σέ ὃλες τίς ἀρθρώσεις, ἦταν ἀφόρητοι..

Ὁ χειμώνας βαρύς, οἱ καιρικές συνθήκες δύσκολες, τό χιόνι ἓνα μέτρο περίπου καί ἡ ὑγεία τοῦ Γέροντα Ἀρχιεπισκόπου πολύ βεβαρημένη.

Προεῖδε τό ἐπίγειο τέλος του.

«Ἔφθασε, παιδί μου... δέν ἀργεῖ πλέον...τό τέλος. Ἀπό βρέφος μέ κάλεσε ὁ Θεός...ἐπί τέλους πάω κοντά Του. Ὡρίμασε ὁ καιρός...πέφτει στή γῆ...πάω γιά πάντα στόν βασιλέα μου Χριστό»