Πριν ακούσετε τον
Γιώργο και πάθετε και σεις, να σας πω την ιστορία:
Σήμερα το μεσημέρι δευτεριάτικα, πριν λίγες ώρες δλδ, πήγα στη λαϊκή για να ψωνίσω τα ζαρζαβατικά της βδομάδας.
Μεσημέρι για να ψωνίσω με καλύτερες τιμές, καταλαβαίνετε.
Δίπλα στον πάγκο με τα μανταρίνια ένα παλικάρι παίζει μουσική.
Πάντα κοντοστεκόμουνα, όταν στο διάβα μου περνούνε μουσικοί του δρόμου.
Δεν έχουν βέβαια όλοι κάτι να σου πουν.
Ετούτος που΄χα μπροστά μου όμως έχει.
Γιώργο τον λένε, το είδα στην ταμπελίτσα μέσα στην ανοιχτή θήκη της κιθάρας του.
Φωνή ελληνική.
Ρωμέϊκη.
Και βαθύ περιεχόμενο.
Κάποιον τραγουδιστή μου θυμίζει, αλλά δεν ξέρω ποιον.
Όπως και να΄χει, κάτι μου΄κανε μέσα μου.
Το καρότσι βαρυφορτωμένο.
Έφυγα.
Τακτοποιώντας στο σπίτι μου τα λαχανικά, πέφτει το βλέμμα μου έξω από το ανοιχτό παράθυρο σε μια σκηνή από την μπαμπέσα τη ζωή, που θεώρησα πως αξίζει να την κλέψω.
Αλλά, ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη, που θα'λεγε στάνταρ κι ο Σταμάτης ο Σπανουδάκης που αγαπάτε, μέσα από την φωνή της Ελευθερίας της Αρβανιτάκη.
Να την μοιραστώ λοιπόν.
Ο Γιώργος στο παλιό αυτοκινητάκι του παρκαρισμένο στον δρόμο έξω από το σπίτι σου. Τον βλέπω, δεν με βλέπει. Βγάζει ένα μπουκάλι νερό και ξεπλένει ένα μήλο.
Το τινάζει με το αριστερό του χέρι και με το δεξί του κάνει έναν σταυρό επάνω του, που έχω από τότε που πήγα στο μοναστήρι της Ορμύλιας να τον δω.
Από πάνω μέχρι κάτω και από δεξιά μέχρι τα αριστερά.
Όχι σαν μπουζούκι, όπως τον κάνουμε οι περισσότεροι από μας.
Έκανε τον Σταυρό του για να φάει ένα μήλο.
Εκεί, στη μέση του δρόμου...
Συνεχίζω και τον κοιτάω αποσβολωμένη.
Πετάει ό,τι απέμεινε από το μήλο στον κάδο που είναι στη γωνία του δρόμου, ξαναγυρνάει και μπαίνει στο αμαξάκι του.
Και ξαναβλέπω το ίδιο σκηνικό.
Ο Γιώργος κάνει τον Σταυρό του 3 φορές με τον ίδιο πανομοιότυπο τρόπο που τον έκανε και στον δρόμο.
Να ευχαριστήσει τον Θεό του, γι΄αυτό που του χάρισε και σήμερα.
Αδιαφορώντας αν τον βλέπει κανείς.
Και στις 2 περιπτώσεις.
Και βάζει το κλειδί και πάει να φύγει.
"Που πας;
Που θα σε ξαναβρώ;
Δεν συγκράτησα ούτε καν ολόκληρο το όνομα σου!"
Τρέχω του σκοτωμού, κατεβαίνω την σκάλα και τον προλαβαίνω στο στενό.
"Περίμενε! Που πας;".
Κατεβάζει με έκπληξη ο Γιώργος το παράθυρο.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Γνωριμία στη μέση του δρόμου.
Σπάνιος τύπος!
Και τόσο αυθεντικός, όσο και η μουσική του.
Και πιστός. Βαθιά και συνειδητοποιημένα πιστός.
Και ψάλτης.
Είναι από το Αλιβέρι.
Ανταλλάξαμε και τηλ.
Γκρίζα η ζωή και μπήκες σε άγνωστο μονοπάτι βαρύνανε τα πόδια βαρύ είναι το κεφάλι μα έλα ψυχή μου μια μπόρα είναι που θα σε βγάλει δυνατή σαν γεννηθείς ζωή και χώμα θα ναι φρόντισε να μην μαραθείς (x2) μια πληγή που λάμπει δεν βλέπεις με το μάτι είναι για να θυμίζει δρόμους που χει βαδίσει μα και άλλα να' ρθουν μια σπίθα είναι κοίτα να σβήνει η φωτιά σαν γεννηθείς ζωή και χώμα θα ναι φρόντισε να μην μαραθείς (x2) μαύρο κελί στον Άδη στο νου σου έχεις πλάση δίνεις το νοίκι στον χάρο για την διαμονή μα έλα ζωή μου μην ζεις στο ψέμα θα ρθούνε μέρες φωτεινές σαν γεννηθείς ζωή και χώμα θα ναι φρόντισε να μην μαραθείς (x2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου