Τι γυρεύουμε πίσω από τις λέξεις;

Τι γυρεύουμε πίσω από τις λέξεις;

Τι γυρεύουμε τις νύχτες πίσω από τις λέξεις,

μόνοι

χωρίς Θεό

χωρίς αγίους

ανάδελφοι

νωχελικοί

παραιτημένοι;

Άτεχνη η ζωή μας

και δύσκολη,

δε χωνεύεται από κιοτήδες

και ποιητάρηδες ξέπνοους..

Σερνόμαστε κάθε μέρα

σαν πίσω από άλογα που καλπάζουν

-και είναι όμορφα τα άλογα-

ταξιδεύουμε σε τρένα χωρίς προορισμό

-αγριολούλουδα φυτρώνουν στις μάνδρες

που προσπερνάμε-

και αφήνουμε πίσω μας μοναχά

λίγες λέξεις βουβές ερειπωμένες

λίγους αδέξιους αποχαιρετισμούς

Tι γυρεύουμε τις νύχτες πίσω από τις λέξεις

και τι θα γίνουμε σαν ξημερώσει πάλι;

Δεν είναι κληρονομιά των αληθινών ανθρώπων

οι λέξεις οι όμορφες

Δεν είναι κληρονομιά των αληθινών ανθρώπων

οι νύχτες

Μόνη κληρονομιά των ανθρώπων είναι η πνοή τους

στης ανατολής το φως

στης ομορφιάς τη ρύση

η πρώτη δοξολογία

καθώς μυροβλύζει

η πράξη της θυσίας

στο κάλεσμα του αδελφού

Ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο

από την πνοή του

δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα πουλί

προορισμένο να ψάλλει την αυγή

μέσα από τις ραγισματιές του στερεώματος

Όμως – αλλοίμονο σε εμένα –

τούτος ο βαθύρριζος ανασασμός μου

– του έρωτα Σου η φλογερή απαντοχή –

σβήνει σκορπά με παράπονο

νοτίζοντας τους παγωμένους τοίχους

πολύ μακριά από την αγάπη

πολύ μακριά από το σώμα Σου!

Αλεξάνδρεια, 27 Ιανουαρίου 2011

Του Τάσου Θεοφιλογιαννάκου