Αν κάποιο πρωινό πήγαινα στο φούρνο της γειτονιάς μου και είχα τη διάθεση να κάνω ένα γενναίο κύκλο γύρω από ένα ικανό αριθμό τετραγώνων για να επιστρέψω στο σπίτι μου το έβλεπα..
Ήταν και παραμένει ένα πολύ κοινό διαμέρισμα στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας με είσοδο στη λεωφόρο. Λίγο σκοτεινό, μια που δεν το βλέπει ο ήλιος έτσι ώστε αν σηκώσεις λίγο το κεφάλι καθώς προχωράς εύκολα ξεχωρίζεις το φως που δίνουν αρκετά επιτραπέζια φωτιστικά στο εσωτερικό του. Αυτό επίσης που προσέχεις με τη μια ματιά είναι ότι οι τοίχοι είναι εξ ολοκλήρου σχεδόν καλυμμένοι. Με κάδρα κυρίως και συλλογές. Το μυαλό μου πήγαινε σε νοσταλγίες και αναμνήσεις παρελθόντων χρόνων και σε ιδιοκτήτες με πολύ μεράκι.
Τελευταία τους έχασα. Όχι, ανθρώπινη παρουσία έτσι κι αλλιώς δεν είχα δει ποτέ, μόνο την υποψιαζόμουν. Όμως ιδιοκτήτες υπήρχαν, τους ένιωθα και κατά ένα μυστήριο τρόπο τους γνώριζα κι όλας. Τον τελευταίο καιρό όμως αντιλαμβάνομαι μόνο την απουσία. Το διαμέρισμα παραμένει ανίλεο, ιδιαίτερα τους παγωμένους μήνες του χειμώνα αλλά το ηλεκτρικό φως από τα πορτατίφ είναι στο off. Τα ξύλινα καλοφτιαγμένα παντζούρια πάντα ανοιχτά στην ίδια θέση και μια χρωματιστή πλαστική θήκη για μανταλάκια που δείχνει πως έχει καιρό να την αγγίξει κανείς.
Σαν να πάγωσε ο χρόνος κι εγώ σα να έχασα εκείνη τη χαρά που είχαν τα μάτια μου κάθε που έφταναν σ εκείνη τη γειτονιά. Μαζί έχασαν κι εκείνη την καλοδιάθετη κουτσομπολίστικη χροιά κι εκείνη την ελαφριά σαν αφρός ζήλεια για την ξένη ομορφιά..
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου