Εἰς μνήμην Παναγιώτη Σημάτη

Σήμερα, Παρασκευὴ 24.02.23, ἀπεδήμησε εἰς Κύριον μετὰ ἀπὸ πολύχρονη μάχη μὲ σπάνια αὐτοάνοση ἀσθένεια ὁ θεολόγος Παναγιώτης Σημάτης.

Ἀπὸ σήμερα ὁ ἤδη φτωχὸς ἀντιαιρετικὸς ἀγώνας ἔγινε ἀκόμα φτωχότερος.

Παίρνω τὸ θάρρος νὰ γράψω δύο λόγια γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ὄχι γιατὶ ἔχω σκοπὸ νὰ τὸν ἁγιοκατατάξω, ἀλλὰ γιατὶ θεωρῶ καθῆκον μου νὰ ἀποθέσω φόρον τιμῆς σὲ ἕναν ἀγωνιστὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ἀληθείας, σὲ ἕναν Χριστιανὸ ποὺ διώχθηκε, ὑπέφερε καὶ πολέμησε γιὰ τὴν πίστη του, ὅλα σημάδια εὐσεβείας.

Σὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε μεγάλη διάκριση, μεγάλη ὑπομονή, ἀκούραστη θέληση, ἀτελείωτη αὐτοκριτικὴ καὶ ὅσο κι ἂν ἀκούγεται παράξενο λεπτότατο χιοῦμορ. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως:

Ὅποια καὶ ἂν ἦταν τὰ λάθη του, ὅποιες καὶ ἂν ἦταν οἱ ἀδυναμίες του κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι ὁ Σημάτης (ὅπως πολὺ τὸν ἀποκαλοῦσαν) φοβήθηκε τὸ κόστος ἢ τὴν ἀμαύρωση τοῦ ὀνόματός του.  

Ἀντιθέτως ὅλα αὐτὰ τὰ θεώρησε μηδαμινὰ μπροστὰ στὸ καθῆκον του σὰν θεολόγος καὶ Χριστιανὸς νὰ ὁμολογήσει τὴν πίστη του καὶ θυσίασε τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ τὴν ὑγεία του στὸν βωμὸ τῆς ὁμολογίας. Ὑβρίστηκε, διώχθηκε, ἔφθασαν ἀκόμα καὶ νὰ τὸν ἀφορίσουν (εὐτυχῶς ὅμως πῆραν τὸν ἀφορισμὸ πίσω) γιὰ τὴν πίστη του καὶ τὸν ἀγώνα του.

Γιὰ μένα προσωπικὰ ὁ Παναγιώτης ἦταν πολύτιμος φίλος, πραγματικὸς ἀδελφὸς ἐν Χριστῷ, συμπαραστάτης καὶ συνάμα πρότυπο, παρηγοριὰ καὶ πηγὴ δύναμης. Θαύμασα τὴν ὑπομονή του, τὸ θάρρος του, τὴν ἄρνησή του νὰ συμβιβαστεῖ εἰς βάρος τῆς Πίστεως καὶ τὸν φόβο του νὰ κάνει λάθος ποὺ θὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν ὁποιαδήποτε πλάνη. Ὅταν οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς κοιμόμασταν στὴν ἀγκαλιὰ τῆς ἐκκοσμίκευσης καὶ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος ὁ Παναγιώτης ἔτρεχε μέχρι τὴν Σερβία καὶ τὴν Κύπρο γιὰ νὰ πολεμήσει ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Σὲ ὅσους ἔχουν πολλὰ νὰ κατηγορήσουν τὸν κ. Σημάτη μπορῶ νὰ τοὺς διαβεβαιώσω ἕνα: ἀπὸ τὸ στόμα του δὲν ἀκούστηκε ποτὲ κάποια κατηγορία ἐναντίον κάποιου, καὶ ὅ,τι ἔγραψε ἐναντίον τῆς διδασκαλίας καὶ στάσεως τῶν ἑκάστοτε ρασοφόρων καὶ λαϊκῶν, τὸ ἔγραψε μὲ πόνο καὶ χωρὶς ἐμπάθεια. Κανεὶς δὲν θὰ ἔμενε ἀσυγκίνητος, ἂν ἔβλεπε μὲ πόσο κόπο καὶ σωματικὸ πόνο, κατάκοιτος μὲ τὴν μάσκα ὀξυγόνου ἔγραφε ὁ Παναγιώτης τὰ τελευταῖα χρόνια τὰ κείμενά του.

Ἀκόμα καὶ οἱ κατήγοροί του πρέπει νὰ παραδεχθοῦν, ὅτι οὐκ ὀλίγες φορὲς ζήτησε δημοσίως συγνώμη γιὰ τὰ ὅποια λάθη του καὶ κάλεσε τοὺς ἀγωνιζόμενους πρὸς ἑνότητα πράγμα ποὺ οἱ ἄλλοι, ποὺ τὸν κατηγοροῦσαν ὡς διασπαστή, ποτὲ δὲν ἔπραξαν. Μία ἑνότητα ποὺ νὰ στηρίζεται στὴν Ἀλήθεια καὶ ὄχι σὲ ἀνθρώπινες ἐπιθυμίες.

Καὶ ὅποτε διάβαζε κάτι ὀρθόδοξο, ἀμέσως καὶ ἀντικειμενικὰ τὸ ἀναρτοῦσε χωρὶς νὰ βλέπει τὸν συγγραφέα, κάτι ποὺ πολλοὶ δὲν πράττουν.

Ἀπέδειξε μὲ τὴν στάση του καὶ τὰ γραπτά του μία θαυμαστὴ συνέπεια. Μίλησε ἐναντίον τῆς γεροντολατρείας καὶ ἀπέδειξε ἀντίθετα στὶς κατηγορίες ἐναντίον του, ὅτι δὲν ἀνήκει πουθενὰ παρὰ στὸν Χριστὸ καὶ ὅτι δὲν ἦταν γεροντολάτρης. Μίλησε ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ ἀπέδειξε μὲ τὴν στάση του ὅτι αὐτὴ εἶναι ὑπεράνω πάσης ἀνθρωπίνης σχέσεως, ἀκόμα κι ὰ αὐτὸ σήμαινε τὴν μοναξιά. Μίλησε ὑπὲρ τῆς πατερικῆς διδασκαλίας καὶ τὰ κείμενά του, (ἰδιαίτερα τὰ θεολογικότατα βιβλία του) ἦταν πατερικότατα. Αὐτή του ἡ συνέπεια τοῦ κόστισε πολύ, ἀφοῦ σχεδὸν ὅλοι τὸν ἐγκατέλειψαν. Εἶναι δυστυχῶς στὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναζητᾶ τὸ εὔκολο καὶ καλοπρόβλητο παρὰ τὸ δύσκολο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπομόνωση. Οἱ Χριστιανοὶ πάντα εἶναι σκάνδαλο γιὰ τὸν κόσμο.

Ἐδῶ θὰ ἐξομολογηθῶ κάτι ποὺ σκοπὸ ἔχει, ὄχι νὰ ἀσκήσει κριτική, ἀλλὰ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἑνότητα ποὺ ὁ Παναγιώτης τόσο ἐπιθυμοῦσε:

Παρακάλεσα ἱερεῖς καὶ μοναχούς, λαϊκούς, ἀποτειχισμένους καὶ μή, νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸν κατάκοιτο Παναγιώτη ποὺ ἀκόμα καὶ στὶς τελευταῖες δύσκολες ὥρες δὲν σταμάτησε μὲ ἀπίστευτο κόπο καὶ πόνο νὰ συγγράφει ὑπὲρ τῆς Πίστεως. Δυστυχῶς σχεδὸν κανεὶς δὲν πῆγε, ξεχνώντας ὅτι ὁ Κύριος (τὸ ἀκούσαμε στὸ εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως) θὰ μᾶς ἀρνηθεῖ ἐπειδὴ (ἀντιπροσωπεύοντας τὸν κάθε ἀσθενῆ) ἦταν ἄρρωστος καὶ δὲν Τὸν ἐπισκεφθήκαμε. Ἡ ὁμολογία δὲν βοηθάει ἂν στερεῖται τῆς ἀγάπης, τῆς ἀκακίας καὶ τῆς ἐλεημοσύνης. Κι ἂν κάποιος πεῖ, πῶς νὰ πήγαινα μετὰ ἀπὸ ὅσα ἔγραψε ὁ Σημάτης, ἀπαντῶ: Ὁ Σαμαρείτης θεωροῦνταν ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους μίασμα καὶ ὅμως ἦταν ὁ μόνος ποὺ συμπαραστάθηκε καὶ βοήθησε ἕναν Ἑβραῖο, ὅταν οἱ συμπατριῶτες του, ἱερεῖς καῖ λαϊκοί, πέρασαν ἀδιάφοροι.

Ὰς εἶναι ὅμως, τὸ μήνυμα εἶναι ἄλλο: Ὰς πάρουμε τὴν κοίμηση τοῦ Παναγιώτη Σημάτη καὶ τὴν ἀδιαφορία μας ὡς ἀφορμὴ ἀνάνηψης καὶ προσπάθειας πρὸς τὴν ἑνότητα ἐνάντια στὴν παναίρεση, στὴν ἔσχατη καὶ τελευταία αἵρεση (κατὰ τοὺς Ἁγίους) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὰς δοῦμε ὅτι καὶ ἡ ὥρα μας δὲν εἶναι μακριὰ καὶ θὰ δώσουμε ὅλοι λόγο γιὰ τὴν ἄρνησή μας νὰ ἑνωθοῦμε.

Ἂν ζοῦσε ὁ Παναγιώτης σίγουρα θὰ ἔγραφε ἕνα κείμενο ὑποστήριξης μίας τέτοιας προσπάθειας καὶ στάσης.

Αἰώνια σου ἡ μνήμη ἀξιομακάριστε ἀδελφὲ ἡμῶν, ἂς εἶναι ἐλαφρὸ τὸ χῶμα ποὺ σὲ σκεπάζει καὶ καλὴ ὁμολογία μπροστὰ στὸ φοβερὸ βῆμα τοῦ Κυρίου. Καλὸ Παράδεισο! 

Ἡ παρηγοριὰ καὶ ἡ συμπαράστασή μας ἁρμόζει τώρα στὴν ἡρωΐδα, ἀκούραστη καὶ πιστὴ συνοδοιπόρο, συναγωνίστρια ἀδελφὴ ἐν Χριστῷ καὶ σύζυγό του.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου