Το ευώδες 'Ορος που γνωρίσαμε ...

Έξω απο το κελί του παπα-Μάξιμου του Αγιοβασιλειάτη. Οι πατέρες απο αριστερά προς τα Δεξιά: Όρθιοι +π. Καλλίνικος, +π. Παντελεήμων, +π. Αρτέμιος, +π. Βασίλειος. Καθιστοί: π.Χρύσανθος, +π. Μάξιμος, π. Ακάκιος

Διηγείται  Γέροντας Αγιοβασιλειάτης: «Στον Άγιο Βασίλειο παλαιά δεν είχαν νερό οι πατέρες, ιδίως μετά τον Αύγουστο, και αναγκάζονταν να πηγαίνουν στην  Κερασιά ή στον Άγιο Πέτρο για να πλένουν τα ρούχα τους. Τα έπλεναν, έκαναν την ακολουθία τους, στέγνωναν τα ρούχα και τα έπαιρναν μαζί τους. Τον άλλο μήνα έκαναν πάλι το ίδιο. Ήταν πολύ δύσκολη η ζωή εδώ. Τα πράγματα έφθαναν με δυσκολία. Γι’ αυτό έλεγαν οι παλαιοί. ‘’Όποιος αφήνει τα κόκκαλά του στον Άγιο Βασίλειο, έχει ελπίδα σωτηρίας’’.

Έχει αλλάξει το Όρος, την αλλαγή την έζησα και εδώ στην συνοδεία. Μου λένε Τετάρτη να τρώμε δύο φορές, και τους λέω ‘’όχι, διότι ένας ενάρετος παλαιός Γέροντας έλεγε, αν θέλεις να τρως δύο φορές, την μία φορά θα τρως έξω από το σπίτι’’.

Όσο μπορείτε, οι νέοι να κόψετε το έξω, να μη βγαίνετε στον κόσμο. Τότε εξασφαλίζετε μία βασική αρετή. Λένε ότι, όταν βγή κάποιος έξω, χάνει την χάρι της Παναγίας. Εγώ δεν ήξερα πως χάνεται η χάρι της Παναγίας, αλλά μου είπε ένας άλλος Γέροντας. ’’Το έπαθα εγώ. Δεν έβγαινα έξω, αλλά με μπλέξανε με μία υπόθεση στην Αγία Άννα και με έβαλαν μάρτυρα. Πήγα στην Θεσσαλονίκη και πήρα νήματα για όλους τους πατέρες εδώ, για να μη βγαίνουν έξω. Είδα λοιπόν μετά που γύρισα ότι όσες παραστάσεις έφερα από τον κόσμο, πολλαπλασιάστηκαν, ενώ όταν ήρθα για να γίνω καλόγερος όσες παραστάσεις είχα από λαϊκός εξαφανίστηκαν. Αυτά που φέρνω τώρα σαν καλόγερος δεν φεύγουν. Αυτή είναι η φυγάδευση της χάριτος της Παναγίας’’.

Είχε πει παλαιά στη Νέα Σκήτη ένας Γέροντας σε μία ομήγυρη πατέρων που ήταν παρών και ο Επίσκοπος Μοσχονησίων, ότι η μόνη αρετή που θα μείνει στο Άγιον Όρος από τώρα και στο εξής θα είναι να μη βγαίνουν έξω οι μοναχοί. Και συμφώνησαν όλοι. Και ο κόσμος αναγνωρίζει ότι αυτό είναι αρετή. Λένε ότι ο τάδε έχει τόσα χρόνια να βγή έξω. Και ο παπα-Μόδεστος  ο μακαριστός από την Κερασιά είχε 50 χρόνια να βγει στον κόσμο και όταν βγήκε κάποτε, έπαιρναν για ευλογία τρίχες από τα γένια του και έκοβαν κομμάτια από τα ράσα του, γιατί θαύμαζαν που κάθισε 50 χρόνια στην έρημο και δεν βγήκε έξω.

Η απομάκρυνση του μοναχού από τον κόσμο και ο περιορισμός του στο Άγιον Όρος είναι ένα σιωπηλό κήρυγμα για τον κόσμο. Και να θέλει ο μοναχός να το κρύψει, να κλείσει το στόμα του με καλάϊ, αυτό διδάσκει σιωπηλά. Σκέφτονται ότι ο μοναχός άφησε τα πάντα και πήγε στο Άγιον Όρος για να μένη τόσα χρόνια κάτι βρήκε.

Όσο μπορούμε, να αντιγράφουμε τις παραδόσεις των παλαιών πατέρων. Αν δεν ξεκινάμε παραδοσιακά, δεν κάνουμε τίποτα. Βλέπω ότι σήμερα δεν ακολουθούμε τα χνάρια των παλαιών. Δεν μπορούμε να κάνουμε σήμερα μεγάλες ασκήσεις. Δυό πράγματα να κρατήσουμε. Την αγάπη μεταξύ μας και να μην ξεφύγουμε από την μοναχική παράδοση. Δεν αφήνει ο πειρασμός να έχει αγάπη μία συνοδεία. Και παλαιά είχαμε πειρασμούς, αλλά ο Γέροντας τους προσπερνούσε, τους έδιωχνε. Τώρα ούτε και ο Γέροντας μπορεί, γιατί οι σημερινοί μοναχοί έχουν μεγάλη γλώσσα και δύσκολα δέχονται ή δεν δέχονται τίποτε.

Αυτό βέβαια ξεκινά απ’ έξω. Η σημερινή κοινωνία και η παιδεία δεν καταρτίζει υποτακτικούς αλλά αντάρτες. Σήμερα είναι πανέξυπνα τα παιδιά, αλλά τι να το κάνης. Είναι μακριά από τον Χριστό και οι μοναχοί μακριά από την παράδοση.

Οι παλαιοί είχαν άλλα μυαλά. Αυτοί έκαναν την αρετή και την σκέπαζαν. Εμείς προσπαθούμε να επιδειχθούμε.

Ήταν δύσκολα παλαιά εδώ στον Άγιο Βασίλειο. Ούτε ζάχαρη δεν είχαμε. Μία συνοδεία έτρωγε για δύο χρόνια μόνο πλιγούρι. Το έμαθε ένας γιατρός και είπε: ‘’Ή επιστήμη της ιατρικής φθάνει μόνο μέχρι την Δάφνη. Από κει και πέρα εσείς έχετε άλλη επιστήμη’’.

Οι παλαιοί είχαν αυταπάρνηση και εμπιστοσύνη στην Παναγία. Είχαμε μία αγρυπνία και είχε έρθει εδώ ο παπα-Ξενοφών από την Καψάλα. Δεν ήταν καλά και ανέβασε πυρετό. Του είπε κάποιος να βάλει θερμόμετρο. ‘’Όχι, δεν χρειάζεται’’, απάντησε, ‘’ξέρει η Παναγία πόσο πυρετό έχω’’. Τελείωσε η αγρυπνία και επέστρεψε στην Καψάλα με τα πόδια μαζί με τον υποτακτικό του. Τέτοιους ανθρώπους δεν βρίσκεις σήμερα. Η γενεά η σημερινή είναι αδύνατη. Οι καιροί μας είναι δύσκολοι. Δεν είναι καιροί για προκοπή. Τουλάχιστον να συντηρηθούμε εκεί που είμαστε, να μην πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχουν αναστήματα.

Μέχρι το 1991 δεν υπήρχαν ζώα στον Άγιο Βασίλειο. Μας τα κουβαλούσαν οι Δανιηλαίοι μέχρι το Κελλί τους, και από κεί τα φορτωνόμεθα στην πλάτη. Μας έλεγε ο Γέροντας ότι, αν δεν γογγύζωμε, ο Θεός κουφίζει το βάρος και όντως το ζούσαμε. Ερχόμεθα εδώ, αλλάζαμε φανέλα και μας φαινόταν ότι είμαστε στην Βασιλεία των ουρανών. Τόση ευφροσύνη και χαρά είχαμε μέσα μας, και ιδιαιτέρως για τα πράγματα άλλων ηλικιωμένων πατέρων που κουβαλούσαμε.

Είχε κόπο η ζωή τότε. Όμως αυτός ο κόπος δημιουργούσε μία αγάπη, μία συμπόνια και με τους γειτόνους και με τους παραδελφούς. Ενώ τώρα, όπου υπάρχουν μουλάρια και ευκολίες, αυτή η ζεστασιά ελαττώνεται. Τρόπον τινά ο κόπος και οι δυσκολίες μας ενώνουν μεταξύ μας, ενώ οι ευκολίες μας απομακρύνουν».

«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»

 σχόλιο:Που είναι σήμερα τούτος ο ευλογημένος Μοναχισμός;