Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023

Τίποτε ἀξιοσημείωτο φυσικά (καί τίποτε πού δέν ἀναμενόταν) κατά τήν προχτεσινή τελετή ἐνθρόνισης τοῦ νέου ἀρχιεπισκόπου στήν Κύπρο.

Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα 
 Ὡς διακεκριμένος οἰκουμενιστής ἐξάλλου εἶχε φροντίσει τίς προηγούμενες μέρες νά ἐκφράσει καί πάλι τήν πρόθεσή του γιά πλήρη στήριξη καί συμπόρευση μέ τόν θλιβερό προεξάρχοντα τοῦ Φαναρίου, ἐνῶ δέν παρέλειψε νά δώσει καί τήν ἄδεια σέ δύο ψευδεπισκόπους τῆς γνωστῆς οὐκρανικῆς συμμορίας ὄχι μόνο νά παραστοῦν στήν ἐνθρόνιση, ἀλλά καί νά λειτουργήσουν στόν παλαιό καθεδρικό ναό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων (μέ τό παλαιό ἡμερολόγιο), δῆθεν «γιά τούς Οὐκρανούς πού ζοῦν στήν Κύπρο», ὅπως διαβάσαμε στό ρεπορτάζ.
 
Μόνη φωτεινή στιγμή ἀσφαλῶς μέσα σέ ὅλον αὐτόν τόν δύσοσμο ζόφο ἡ ἐπιλογή τοῦ μητροπολίτη Μόρφου νά μήν παραστεῖ στήν τελετή, μέ τή συγκεκριμένη μάλιστα αἰτιολόγηση, πού ἀποτελεῖ ὄχι μόνο ξεκάθαρη ἀντίδραση πρός τό φασιστικό πολιτικό καί ψευδεκκλησιαστικό οὐκρανικό σκυλολόι (καί τίς διώξεις πού κλιμακώνει ἐνάντια στούς πραγματικούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς τῆς Οὐκρανίας), ἀλλά καί ἔμμεση πλήν σαφῆ ἀποδοκιμασία γιά τήν ἐπίσημη κυπριακή στάση στό Οὐκρανικό. Εὐχή καί ἐλπίδα ὅλων μας εἶναι ἀσφαλῶς ἡ στάση τοῦ μητροπολίτη Νεοφύτου νά συνεχιστεῖ καί νά ἐνταθεῖ. 
 
Ὅσο γιά κάποιους πού χάρηκαν, ἐπειδή ἀνάμεσα σέ δεκάδες παριστάμενες πολιτικές καί ἐκκλησιαστικές καρικατοῦρες καί ἀνάμεσα σέ ἄπειρες πομφόλυγες καί φληναφηματικές ἀργοκενολογίες, ἀκούσαμε ἀπό τόν νέο προκαθήμενο καί ἀναφορές στό ἐθνικό θέμα τῆς Κύπρου, προφανῶς εἶναι ἀπό ἐκείνους πού ξεχνοῦν (ἤ μᾶλλον ἀγνοοῦν) ὅτι τό πραγματικό ἐθνικό πρόβλημα τοῦ Κυπριακοῦ (ὅπως καί τοῦ εὐρύτερου βεβαίως) Ἑλληνισμοῦ εἶναι τό πνευματικό: ἡ ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί ἡ ἀλλοίωση καί προδοσία τῆς πίστης μας. 
Ἄν δέν λυθεῖ πρωτίστως αὐτό, καμία λύση δέν πρόκειται νά ὑπάρξει σέ κανένα ἄλλο ἐπίπεδο. Αὐτό, μήπως καί πάψουμε ἐπιτέλους κάποια στιγμή νά ἐθελοτυφλοῦμε...

  Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Ἱστορίας

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Οι οικουμενιστές δίνουν τη σκυτάλη ο προηγούμενος στον επόμενο. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου... Το ζήτημα είναι πλέον ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε μας. Αν απλώς διαμαρτυρόμαστε, αλλά κατά τα άλλα, συμπορευόμαστε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Ο ελεεινός Ζηζιουλισμός, του "εντός της Εκκλησίας", που είναι η άνευ προϋποθέσεων κοινωνία με τον επίσκοπο, πότε θα σταματήσει; Πότε επιτέλους θα γίνουμε λεβέντες, άξιοι απόγονοι των προπατόρων μας; Με τα κλαψουρίσματα και τα νιαουρίσματα, τί περιμένουμε;