Μια όμορφη ιστορία αγάπης

του Αρχιμανδρίτη Siluan Visan (Ρουμ.)

Μερικά χρόνια πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υπήρχε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πολύ. Ο άνδρας, με κάθε ευκαιρία, έδειχνε την αγάπη του στην γυναίκα του. Εκείνη ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά και φιλάσθενη.
Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ο άνδρας έπρεπε να πάει στον πόλεμο όπου περνάει απο πάρα πολλές δοκιμασίες και πολλές φορές ως δια θαύματος σώζεται να μην σκοτωθεί. Προσεύχεται κάθε μέρα να τον βοηθήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει πίσω στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, πιο ευτυχής απο ποτέ γύριζε σπίτι του σχεδόν πετώντας. Στο δρόμο προς το χωριό του, συναντά ένα φίλο του ο οποίος αφού χάρηκε που τον είδε σώο και αβλαβή, προσπάθησε να τον παρηγορήσει για την δοκιμασία που περνά.
“Ποια δοκιμασία”; τον ρωτάει ανήσυχος ο άνδρας.
“Ακόμη δεν έμαθες; η γυναίκα σου είχε μια μόλυνση πολύ βαριά, γλίτωσε αλλά έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της.
Ο άνδρας σχεδόν λιποθυμά και κάθεται κλαίγοντας στην άκρη του δρόμου..

Το βράδυ φτάνει στο σπίτι του. Η γυναίκα του μετά από την χαρά της αντάμωσης και ευχαριστώντας τον Θεό που γύρισε ζωντανός, κάθεται στο τραπέζι και συνειδητοποιεί ότι ο πολυαγαπημένος της σύζυγος έχασε την όραση του στον πόλεμο. Νομίζοντας ότι από κάποιο τραύμα στον πόλεμο έμεινε τυφλός, δεν τον ρώτησε ποτέ γι΄ αυτό για να μην υποφέρει περισσότερο… τον φρόντιζε με πολλή αγάπη και ζούσαν ευτυχισμένα άλλα 15 χρόνια.
Μετά από αυτά τα 15 χρόνια και την ταλαιπωρία μιας αρρώστιας σχεδόν ανίατης, στο κρεβάτι του πόνου ο σύζυγος ανοίγει τα μάτια της πολυαγαπημένης του συζύγου και εκείνη… ανοίγει τα δικά του!

Αυτό σημαίνει ν΄ αγαπάς! Να παριστάνεις τον τυφλό για να μην πληγώσεις τον άλλο. Πολλές φορές είναι ανάγκη να κλείσουμε τα μάτια γιατί συχνά η ματιά μας είναι πιο βαριά απ΄ όσο νομίζουμε και αυτός τον οποίο κοιτάζουμε μπορεί να χειροτερέψει από το βάρος μιας ματιάς γεμάτης λύπησης.

Πολλοί χάνουν το κουράγιο να αγωνιστούν μαζί τους ή με τις δοκιμασίες τις οποίες περνούν επειδή εμείς τους κοιτάξαμε όπως δεν έπρεπε! Η ζωή τους μπορεί να γίνει και πιο δύσκολη γιατί εμείς δεν βλέπουμε τον πόνο της ψυχής που υπάρχει κάτω απο την αναπηρία τους ή την ασχήμια τους ή οποιαδήποτε παραμόρφωση της ομορφιάς τους ή ακόμη και με την κατάθλιψη με την οποία παλεύουν.

Αλλά, για να κλείσεις τα μάτια είναι ανάγκη να αγαπάς. Δεν γινόμαστε τυφλοί από αδιαφορία αλλά από ευαισθησία , από ευγένεια και από το μεγαλείο ψυχής το οποίο αποδεικνύουμε.
Είναι ανάγκη να αγαπάμε για να συμπεριφερόμαστε απλά και φυσιολογικά; απ΄ ότι φαίνεται, ναι. Είναι ανάγκη να αγαπάς για να μην κάνεις τον άλλο να αισθανθεί θιγμένος ή ένοχος. Να μην είμαστε εμείς η αιτία που υποφέρει, αλλά να τον βοηθάμε, να του μαλακώνουμε τον πόνο. Αυτό δεν κάνει και ο Χριστός στις ζωές μας; Νομίζω ότι μας κοιτάζει με τα μάτια κλειστά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να μας δει βλέποντας πόσο ένοχοι είμαστε απέναντι του!!

Σκεφτόμουν πόσο σπάνια πια στις μέρες μας ακούς τέτοιες περιπτώσεις. Σαν να “κρύωσε” η αγάπη, σαν να μην έχουμε την δύναμη να αγαπάμε ή ίσως γίναμε πολύ εγωιστές;

Παλαιότερα, οι σχέσεις ήταν πιο μακροχρόνιες, πιο όμορφες, πιο ευτυχισμένες. Υπήρχε μια ομορφιά και ένα θείο δώρο ανάμεσα στο ζευγάρι. Μια απλή κίνηση, ένα μικρό λουλούδι, μια ματιά ήταν πηγή ευτυχίας.
Και τώρα.. δεν ακούς τίποτε εκτός από χωρισμούς και θλίψεις. Σκάνδαλα και κατηγορίες. Όλοι κατηγορούν τους άλλους. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν την ευθύνη και την ενοχή ενός χωρισμού. Δεν μπορούμε πια να αγαπήσουμε; ή απλά είμαστε τόσο ποτισμένοι με την αγάπη προς τον εαυτό μας ώστε ο άνθρωπος δίπλα μας φαίνεται βάρος;

Όλοι γνωρίζουμε ότι για να πετύχει μια σχέση, ένας γάμος, πρέπει και τα δύο μέλη να συμβάλουν με την αγάπη τους στην ευτυχία και την ομορφιά της ζωής του άλλου. Οι ηλικιωμένοι λένε ότι “η αγάπη είναι σαν φλόγα, αλλά την κρατάς αν ρίχνεις ξύλα στη φωτιά” και έτσι μπορούμε να αγαπάμε συνεχώς.
Σε κανένα βιβλίο δεν γράφει ούτε κανείς δεν είπε ποτέ ότι η αγάπη είναι μόνο ευτυχία αλλά το να αγαπάς σημαίνει να θέλεις το καλό και την ευτυχία του άλλου. Σημαίνει να αποβάλεις τον εγωϊσμό, να ταπεινωθείς για να υπάρχει ειρήνη, να προσεύχεσαι, να ευχαριστιέσαι και να ευχαριστείς με τα λίγα που έχεις, να είσαι ευτυχής βλέποντας και τον άλλο ευτυχισμένο.

Η αγάπη είναι η γνώση της ζωής. Το να αγαπάς σημαίνει μάθημα το οποίο γιατρεύει και δεν σκοτώνει, το οποίο χαϊδεύει και δεν εξοντώνει.
Μπορεί ανάμεσα σε αυτούς που διαβάζουν αυτές τις γραμμές να υπάρχουν και άτομα που έχουν αντίθετη άποψη ή που να νομίζουν ότι εγώ δεν έχω δικαίωμα να γράφω για σχέσεις αγάπης γιατί δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι..
Μπορεί να έχουν δίκιο αλλά όπως κάθε ιερέας υποφέρω περισσότερο απ΄ όσο νομίζετε όταν βλέπω μια πληγωμένη καρδιά, ένα δάκρυ στο όμορφο πρόσωπο κάποιου. Η αγάπη δύσκολα αντέχει κάτι τέτοιο….

 iconandlight