Ἔτσι κράτησε ἀμόλυντη τήν Ἀρχιερωσύνη του ὁ Αἰτωλίας Κοσμᾶς μέσα στίς ἀδιάκοπες ἀντιξοότητες, καί ἀναδείχθηκε μέγας Ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας!

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον, 
Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας κυροῦ Κοσμᾶ

Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, Θεολόγος

Ὁ Μητροπολίτης Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς δέν θύμιζε σέ καμμία περίπτωση Ἐπίσκοπο τῶν ἡμερῶν μας καθώς τό πνευματικό διαμέτρημά του ἦταν στά ἴχνη τῶν Ἁγίων Ἱεραρχῶν καί τό ἐκκλησιολογικό φρόνημά του ἀνέπαυε τίς συνειδήσεις τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ὡς Λειτουργός στό ἱερό Θυσιαστήριο εἶχε παροιμιώδη εὐλάβεια. Δέν θά ξεχάσω ποτέ τήν μαρτυρία τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου Αἰτωλίας Κοσμᾶ, ὅταν ὡς ἱερομόναχος συλλειτούργησε μέ τόν Ὅσιο Ἰάκωβο τόν ἐν Εὐβοίᾳ:«Καθώς βρισκόμουν κάποτε ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας μέ τόν Ἅγιο Ἰάκωβο, ἀκούγονταν τά φτερά τῶν Ἀγγέλων πού συμμετεῖχαν στό φρικτό Μυστήριο! Γιά τόν Ἅγιο Ἰάκωβο βέβαια, τέτοια βιώματα ἦταν καθημερινό φαινόμενο».

Ἐπισκεπτόταν συχνά τό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας τό Ἅγιον Ὄρος. Τρύγησε καί γεύτηκε ἀπό τό μέλι τῆς Ἡσυχαστικῆς καί Κολλυβαδικῆς Παραδόσεως. Ἦταν τακτικός προσκυνητής στίς ἀσκητικές Καλύβες καί τά Μοναστήρια τοῦ Ἄθωνος. Συμβουλευόταν τούς Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἀκόμα καί ὅταν ἔγινε Ἐπίσκοπος καί ἐξομολογοῦνταν ταπεινά ὥστε νά ἔχει Καθαρό νοῦ καί Φώτιση Θεοῦ. Μεγάλη του ἀγάπη ἦταν ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μέ τόν ὁποῖο εἶχε οὐσιαστική ἐπικοινωνία. Δέν ἄλλαξε αὐτήν τήν τακτική οὔτε ὅταν ἔγινε Μητροπολίτης. Ἐρχόταν πλέον ὡς Μητροπολίτης στό Ὅρος γιά νά καταθέτει προβλήματα καί ἐρωτήσεις στά πνευματικά παιδιά τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, καί ἐπέστρεφε ἀναπαυμένος στήν Μητρόπολή του.

Ὁ μακαριστός κατά σάρκα ἀδερφός του Ἀπόστολος Παπαχρήστου εἶχε κάνει γνωστό τό ἑξῆς περιστατικό μέ τόν Ἅγιο Πορφύριο: «Μιλοῦσε ἀπό τό Ἡσυχαστήριο στό Μήλεσι ὁ Ἅγιος Πορφύριος μέ τόν τότε ἱερομόναχο Κοσμᾶ Παπαχρήστου. Κάποια στιγμή, κάποιος μπῆκε στό κελλί τοῦ Ἁγίου καί διέκοψε τήν τηλεφωνική συνομιλία. Τότε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀντέδρασε καί εἶπε νά μήν μέ διακόπτεις διότι μιλάω μέ ἕναν Ἐπίσκοπο. Ὁ πατήρ Κοσμᾶς τότε δέν ἀντιλήφθηκε τό γεγονός».

Καί ἦταν φυσικό ὅτι δέν ἀντιλήφθηκε τήν πρόρρηση τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου. Διότι ποτέ του δέν ἐπεδίωξε νά γίνει Δεσπότης. Δέν κινήθηκε ποτέ του μέ κοσμικά κίνητρα ἀνελίξεως στά ὕπατα ἀξιώματα.

Ἀξέχαστες οἱ στιγμές, ὅταν ἐπί ἡμερῶν τοῦ πρώην Μητροπολίτου Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Θεοκλήτου, εἶχε «ἀναλάβει» (φεῦ) τήν διοίκηση ὁ γνωστός σέ ὅλους «λαϊκοδεσπότης» Βλαχόπουλος, καί κατά τό δή λεγόμενον, ἔκανε κουμάντο τήν Μητρόπολη, λόγῳ γήρατος καί ἄνοιας τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου.

Ὁ ἱερομόναχος τότε Κοσμᾶς, ἐπέδειξε σύνεση, ταπεινό φρόνημα καί διάκριση στήν δεινή αὐτή κατάσταση πού εἶχε βρεθεῖ ἡ Μητρόπολη Αἰτωλίας. Ὑπέμενε προσευχόμενος ὅλους τούς πειρασμούς. Ὅσο ὅμως ὁ ἴδιος κρυβόταν, τόσο ὁ Θεός τόν ἀνεδείκνυε! Καί ἔφτασε ἡ εὐλογημένη μέρα πού ἔγινε χάριτι Θεοῦ Μητροπολίτης τῆς ἁγιοτόκου αὐτῆς ἐπαρχίας.

Τό κατεξοχήν θεραπευτικό ἔργο τοῦ Ἐπισκόπου, τήν Ἱερά Ἐξομολόγηση, ὁ Μητροπολίτης Κοσμᾶς τήν συνέχισε μέχρι καί τῆς ἀσθενείας του. Ὧρες ἀτελείωτες ἐξομολογοῦσε τό ποίμνιό του. Ἀλησμόνητη θά μοῦ μείνει ἡ στιγμή, ὅταν ἕνα καλοκαιρινό βράδυ στό ὄντως ταπεινό του σπίτι στό Αγρίνιο, κατόπιν πολύωρης ἐξομολόγησης, ὁ δείκτης τοῦ ρολογιοῦ ἔδειχνε δώδεκα τά μεσάνυχτα καί τελείωνε ὁ τελευταῖος ἐξομολογούμενος. Ὁ Πατέρας τῆς Αἰτωλοακαρνανίας Κοσμᾶς, δέν εἶχε σκεφτεῖ τόν ἑαυτό του καθώς ἦταν ἀκόμα νηστικός! Ἔφαγε τό φαγητό του τά μεσάνυχτα καί κατόπιν μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει ὁπωσδήποτε νά κάνουμε τήν ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου καί τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Θεοτόκου, ὅσο κουρασμένοι κι ἄν εἴμαστε!

Ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, βλέπουμε ὅτι δέν λυπήθηκε τό σαρκίο του γι’ αὐτό καί ἔλαβε Ἅγιον Πνεῦμα.

Ἡ γῆ τῆς Αἰτωλοακαρνανίας εἶδε ἡμέρες δόξας. Ἄξιοι καί εὐλαβεῖς Κληρικοί, Μοναχοί καί Θεολόγοι ἔγιναν «Θεοῦ Γεώργιον» (Α’ Κορ. γ’, 9).

Οἱ λόγοι, οἱ διδαχές καί τά γραπτά του μαρτυροῦν στό ἀκέραιο τό ἁγιοπνευματικό του βίωμα. Ὑπῆρξε ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, πολέμιος τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Δέν ἀποδέχονταν τήν νόθευση καί παραχάραξη τῆς ὀρθοδόξου λειτουργικῆς βιώσεως μέ ἀντικανονικές καί ἀνατρεπτικές πράξεις.

Μέ ἀγωνία πνευματική, κατέθετε μαρτυρία ὑπέρ τῆς Παραδόσεως τῆς ἑλληνορθοδόξου Ρωμηοσύνης καί ἀντιστάθηκε στήν δυτικοπληξία καί τήν «εὐρωπαϊκή προοδευτικότητα».

Ἀντί τῆς ταπεινόσχημης σιωπῆς καί τοῦ συμβιβασμοῦ τοῦ ὀρθολογισμοῦ μέ τήν Πίστη, προτίμησε τόν δρόμο τῆς θυσιαστικῆς πορείας, τῆς μαρτυρίας καί τοῦ μαρτυρίου! 

Ἡ παγίδευση καί τό μπόλιασμα μέ ἀναιρετικά στοιχεῖα τῆς ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός του δέν εἶχαν θέση!

Ὁδοδεῖκτες εἶχε τούς θεοφόρους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι πορεύτηκαν τόν μαρτυρικό δρόμο τῆς ἁγιωσύνης, καλῶντας ὅλους μας νά ἐνιστάμεθα παραδοσιακῶς ἐνώπιον τῶν συγχρόνων κινδύνων καί προκλήσεων.

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, τό καύχημα, ὁ πολιοῦχος καί ὁ προστάτης τῆς Αἰτωλοακαρνανίας, χαίρει καί ἀγάλλεται γιά τό ἄξιο τέκνο του τόν Μητροπολίτη Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶ, πού τόσο πολύ τίμησε καί ἀγάπησε, τόν Ἰσαπόστολο καί Ἐθναπόστολο Ἅγιο Κοσμᾶ!

Τήν εὐχή του νά ἔχουμε, καλό Παράδεισο!

Καλό θά ἦταν νά κλείσουμε μέ λόγους τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου. Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἱερωσύνη» τοῦ ἱερομονάχου Γρηγορίου, Ἱερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ἅγιον Ὄρος:

«Ὁ Ἐπίσκοπος ἀντιμετωπίζει τίς διάφορες ἀντιξοότητες μέ τήν βεβαιότητα ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς. Λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Καμμιά ἀπό τίς ἀνθρώπινες συμφορές δέν εἶναι συμφορά, παρά μόνον ἡ ἁμαρτία. Οὔτε ἡ πτωχεία, οὔτε ἡ ἀσθένεια, οὔτε ἡ ὕβρις, οὔτε ἡ προσβολή, οὔτε ἡ περιφρόνηση, οὔτε ὁ θάνατος, πού θεωρεῖται ἡ χειρότερη συμφορά. Ὅλα αὐτά, γιά ἐκείνους πού ἀντιμετωπίζουν τήν ζωή πνευματικά, εἶναι μόνον ὀνόματα. Ὀνόματα συμφορῶν, χωρίς πραγματικό περιεχόμενο». Τούς λόγους αὐτούς τοῦ Ἁγίου τούς κήρυξε ἀργότερα καί μέ τήν στάση του στίς μαρτυρικές κακουχίες τῆς ἐξορίας. Γιά τόν μεγάλο αὐτό Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἕνα μόνο εἶναι βέβαιο: ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Καί μία ἦταν ἡ διαρκής μέριμνά του: ἡ ἀγάπη του πρός τόν Χριστό. Ἔτσι κράτησε ἀμόλυντη τήν Ἀρχιερωσύνη του μέσα στίς ἀδιάκοπες ἀντιξοότητες, καί ἀναδείχθηκε μέγας Ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας».

πηγή