Κύριε, τι να κάνω για να κερδίσω την βασιλεία του Θεού;
Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε και πούλησε τα υπάρχοντά σου και μοίρασέ τα στους φτωχούς και ακολούθησέ με.
Κατά Ματθαίον ιθ΄ 21
Το κάλεσμα του Χριστού ακούει στο ναό ο Αντώνιος, μοιράζει την περιουσία του και φεύγει για την έρημο. Εκεί θα μάθει ότι δεν υπάρχει παρά ένα θέλημα, το θέλημα του Θεού. Χιλιάδες άνθρωποι τον ακολουθούν. Φορούν προβιά κάτω από τον καυτό ήλιο. Δεν κοιμούνται, ξαποσταίνουν μόνο για λίγο. Τρώνε ψωμί και αλάτι. Αρνούνται τη γεύση, ζούνε σε τάφους κάτω από τη γη. Ο Συμεών ο Στυλίτης ζει για χρόνια πάνω σε ένα στύλο, συνομιλεί με τον Θεό και του μεταφέρει τις προσευχές των ανθρώπων. Το σώμα άγιο μετέχει στον αγώνα τους. «Δεν είμαστε σωματοκτόνοι, είμαστε παθοκτόνοι». Γεμίζουν λοιπόν οι έρημοι και οι σπηλιές και τα άνυδρα βουνά από άνδρες και γυναίκες. Αθλητές του Θεού. Και γίνεται πόλις η έρημος.
Η αγάπη του Θεού σημαίνει συμμετοχή στον πόνο του άλλου, λέει ο Παχώμιος, ιδρύοντας μοναστικές πολιτείες, με πάνω από έξι χιλιάδες μοναχούς, καθώς και γυναικεία μοναστήρια, αποδεικνύοντας πως οι σχέσεις με τον κόσμο δεν είναι εμπόδιο για τον ασκητισμό.
Ο αναχωρητισμός της ερήμου γίνεται προμαχώνας του Θεού. Και τα παχωμιακά μοναστήρια τα κάστρα του Θεού, γράφει ο Λακαριέρ. Γύρω στο 400 μ.Χ. ο Άγιος Ιερώνυμος, που έρχεται από τη Δύση και τα επισκέπτεται, λέει πως οι μοναχοί μπορεί να φτάνουν και τις 50 χιλιάδες. Και με βάση τα πρώτα αυτά κοινόβια, ο Μέγας Βασίλειος θα γράψει τους Όρους, τους κανόνες της μοναχικής ζωής που ισχύουν μέχρι σήμερα.
Η εξιστόρηση του επεισοδίου φτάνει μέχρι τα νεότερα χρόνια.
«Χωρίς τους μοναχούς, ο Χριστιανισμός θα είχε εξαφανιστεί από τον κόσμον».
Ρώσος ασκητής Άγιος Ιγνάτιος Μπριτσιανίνωφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου