Του θεολογούντος Ανδρέα Κυριακού
Η
πελώρια σε διαστάσεις Μονή του στο Ντιβέγιεβο της Ρωσίας, με τις
εκατοντάδες καλογριές, το γιγαντιαίο σαμπόρ (καθολικό) και την ατέλειωτη
ουρά μπροστά στο λείψανο του Αγίου Σεραφείμ, μας βοηθά να καταλάβουμε
τη σημασία του για το ρωσικό λαό και για τους απανταχού της γης
Ορθοδόξους.
Ο
Αγιος Σεραφείμ Σαρόβσκυ (του Σάρωφ, όπως είναι γνωστός στους Ελληνες)
γεννήθηκε στα 1759 στην πολη Κούρσκ, κοντά στα σημερινά ουκρανικά
σύνορα. Στα 18 του μόλις χρόνια βρίσκουμε τον Πραχόρ στη μονή του Σάρωφ,
να εγκταβιώνει εκεί, με το όνομα Σεραφείμ. Εφτά χρόνια αργότερα είναι
ήδη πρεσβύτερος. Με την άδεια της Μονής αποσύρεται στη δασωμένη έρημο
και για 5 χρόνια αφιερώνεται σε νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Με τους
υπεράνθρωπους αυτούς αγώνες έγινε δοχείο του Αγίου Πνεύματος και
χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο κελλί του για να ζητήσουν τις
προσευχές του, τις συμβουλές του και την ευλογία του. Ανοιξε το κελλί
του στους ανθρώπους έχοντας πληροφορία από τη Θεοτόκο.
Σ’ όλους μοίραζε ειρήνη, χαρά και θεικές ευλογίες. “Απόκτησε την πνευματική είρηνη και τότε χίλιες ψυχές ολόγυρα σου θα βρούν τη λύτρωση” έλεγε. Ολόχρονα χαιρετούσε τους επισκέπτες του με τη φράση: “Χριστός ανέστη, χαρά μου”! Μπορούσε να διαβάσει τα πιο απόκρυφα μυστικά της ζωής ενός ανθρώπου. “Σκοπός της ανθρώπινης ζωής”, δίδασκε, “είναι να αποκτήσουμε μέσα μας το Αγιο Πνεύμα”.
Χαρακτηριστική
εν προκειμένω είναι η συνάντηση του με το Ν. Μοταβίλωφ, που τον
αντίκρυσε να λάμπει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να τον κοιτάξει. Δίδασκε
ότι όχι μόνον οι μοναχοί, αλλά και οι λαικοί και οι κληρικοί μπορούν να
λάβουν τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, νοουμένου ότι είναι Ορθόδοξοι. Δεν
καταλάβαινε από το σύγχρονο πνεύμα της ψευδεπίγραφης αγαπολογίας, ούτε
της “καταλλαγής” με τους αιρετικούς χωρίς την απαραίτητη μετάνοια και απόπτυση της κακοδοξίας.
Στο
ρωσικό δάσος, που ζούσε, είχε παρέα μια πελώρια αρκούδα, κι όταν οι
επισκέπτες του πάγωναν με τη θέα της, την έδιωχνε λέγοντάς της να πάει
να του φέρει καμιά κηρήθρα μέλι για να τους φιλέψει. Εφαρμόζοντας την
ευαγγελική εντολή, παρά τη μεγάλη του σωματική δύναμη, άφησε κάποιους
ληστές να τον σπάσουν στο ξύλο, με αποτέλεσμα να περπατά καμπουριασμένος
στην υπόλοιπη του ζωή. Εκοιμήθη εν Κυρίω εν ώρα προσευχής, αφού
προγνώρισε την εκδημία του. Στα 1903 ανακηρύχθηκε επίσημα Αγιος. Τη
μνήμη του γιορτάζουμε στις 2 Ιανουαρίου.
Τα
λείψανα του εξαφανίστηκαν κατά την περιόδο της κομμουνιστικής λαίλαπας
και βρέθηκαν φυλαγμένα στην εκκλησία της Παναγίας του Καζάν στην Αγία
Πετρούπολη μετά την πτώση του αθεισμού. Στην Κύπρο έχει κτισθεί πρόσφατα
το Ησυχαστήριο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ στην περιοχή της
Σκουριώτισσας (Μητρόπολη Μόρφου). Μακάρι οι ευχές του να μας στηρίζουν.
ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ
* Στους πλησίον μας πρέπει να φερόμεθα με λεπτότητα, χωρίς ούτε με το βλέμμα μας να τους προσβάλλουμε.
* Το πνεύμα του συγχυσμένου και θλιμμένου άνθρωπου φρόντισε να το ενθαρρύνεις με λόγια αγάπης.
* Για την αδικία
που σου προξενούν οι άλλοι, όποια και αν είναι αυτή, δεν πρέπει να
εκδικείσαι, αλλά αντίθετα να συγχωρείς από τα βάθη της καρδιάς σου
εκείνον που σε αδίκησε.
* Δεν πρέπει να
τρέφεις στην καρδιά σου μίσος και αντιπάθεια κατά του πλησίον, που σε
εχθρεύεται. Αλλά να τον αγαπάς και να του κάνεις όσο μπορείς καλό,
ακολουθώντας την εντολή του Χριστού.
* Η θύρα της
μετανοίας είναι για όλους ανοικτή και είναι άγνωστο ποιος θα πρωτομπεί
σ' αυτή, εσύ που κατακρίνεις τον άλλον ή αυτός που κατακρίνεται από
σένα.
* Κατάκρινε πάντοτε τον εαυτόν σου και θα παύσεις να κατακρίνεις τους άλλους.
* Μπορείς να κατακρίνεις μια πράξη κακή, ποτέ όμως εκείνον που την έπραξε.
* Όταν
εγκαταλειφθεί ο άνθρωπος από τον Θεό, τότε ο διάβολος είναι έτοιμος να
τον αφανίσει, όπως αφανίζει η μυλόπετρα το σπόρο του σταριού.
* Η περιττή μέριμνα
για τα βιοτικά πράγματα είναι γνώρισμα άνθρωπου άπιστου και μικρόψυχου.
Και είναι συμφορά εάν εμείς φροντίζοντας οι ίδιοι για τον εαυτό μας δεν
στηριζόμαστε στον Θεό, που προνοεί για μας!
* Είναι καλύτερο
για μας να περιφρονούμε όσα δεν είναι δικά μας, δηλαδή τα πρόσκαιρα και
τα παροδικά, και να ζητούμε τα δικά μας, δηλαδή τα άφθαρτα και τα
αιώνια.
* Η θλίψις είναι το σκουλήκι της καρδιάς, που κατατρώγει την μητέρα που το γέννησε.
* Όποιος νίκησε τα
πάθη αυτός νίκησε και την θλίψη. Όποιος νικιέται από τα πάθη δεν θα
αποφύγει τα δεσμά της θλίψεως. Όπως ο άρρωστος φαίνεται από το χρώμα του
προσώπου του, έτσι ο εμπαθής από την κατάθλιψη.
* Ο Κύριος φροντίζει για την σωτηρία μας. Ο ανθρωποκτόνος όμως διάβολος προσπαθεί να μας οδηγήσει στην απελπισία.
* Δεν πρέπει να κλονιζόμαστε στην πνευματική ζωή από καμιά εχθρική δύναμη.
ΠΗΓΗ:ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2000,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου