Μια κρύα ημέρα του χειμώνα, πριν από πολλά χρόνια, αποφασίσαμε με την σύζυγο να επισκεφθούμε το μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου στο Μήλεσι. Πριν γίνω ακόμη κληρικός και πριν αγιοποιηθεί ο γέροντας.
Μπαίνοντας στο μοναστήρι, θαυμάσαμε την μεγαλοπρέπεια του οικοδομήματος και του ναού. Δεν είχε όμως ψυχή. Ίσως ήταν η ώρα κι ο καιρός. Ανεβήκαμε στο κελλάκι του, προσκυνήσαμε το κρεβατάκι του και τις εικόνες, χαζέψαμε για λίγο στην μικρή έκθεση βιβλίων που βρίσκεται ακριβώς απ'έξω και σιγοψιθυρίσαμε ο ένας στον άλλον τα εξής..."Παρότι άδειο το μοναστήρι, αισθάνεσαι την παρουσία του Αγίου ζωντανή στο χώρο. Σίγουρα μας ακούει και μας βλέπει". Δεν προλάβαμε να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες και ακούγεται να φωνάζει κάποιος δυνατά και καθαρά "ΓΙΩΡΓΟΟΟ!!!". Ακινητοποιηθήκαμε και γυρίσαμε γρήγορα να δούμε ποιος με φώναζε. Κοιτάμε αριστερά δεξιά, δεν βρίσκουμε κανέναν. Σε λίγο πάλι "ΓΙΩΡΓΟΟ!!!". Ανατριχιάσαμε! Και τι βλέπουμε; Έναν όμορφο και ελεύθερο παπαγάλο, καμαρωτό καμαρωτό να μπαίνει από τον διάδρομο στο κελί του Αγίου. Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε αλλά την απάντηση την πήραμε. Μετά μάθαμε και την χαριτωμένη ιστορία του ευλογημένου παπαγάλου. Ήταν ο Πέτρος, ο παπαγάλος του Αγίου Πορφυρίου.
Άγιε του Θεού Πορφύριε, πρέσβευε υπέρ ημών!
π. Γεώργιος Χριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου