Ἔχει ἄραγε κάπου τέρμα αὐτός ὁ κατήφορος;

Σοκαριστική (ἀκόμη καί γιά ὅσους τόν ξέρουμε καί ἀπό τήν καλή καί ἀπό τήν ἀνάποδη) καί ἄκρως ἐξοργιστική ἡ πρεμούρα του νά δικάσει καί νά καταδικάσει, νά τιμωρήσει καί νά σπιλώσει μέ μένος πρωτοφανές. 

Ὁ ἀφωνότερος τῶν ἰχθύων σέ ὅλα τά σοβαρά ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά θέματα, ὁ ἀναμηρυκαστής ὅλης τῆς νεοεποχίτικης ἀτζέντας, ὁ «ἀπό δῶ τά ἐμβόλια κι ἀπό κεῖ ὁ τάφος» δῆθεν πνευματικός ποιμένας, ὁ κοινωνός σχισματικῶν καί καθῃρημένων, ὁ καταπίων τήν κάμηλον ἀπέναντι στά καθημερινά κατορθώματα τῶν «ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν του» ἐπισκόπων τῆς πλάνης καί τῆς κακοδοξίας, μόλις τώρα θυμήθηκε ἄφνω τό ἱερό ράσο καί εἶπε νά διαρρήξει τά (φαρισαϊκά) ἱμάτιά του, κεραυνοβολώντας ἐκείνους πού το...μολύνουν. 

Ἀσφαλῶς, πολλά ἐπεξηγηματικά τοῦ μένους του κρύβονται στή δηκτική ὑπενθύμιση ὅτι ὁ κατηγορούμενος (καί πιθανῶς συκοφαντούμενος) ἱερέας «οὐδέποτε δέχθηκε νά θέσει τίς δομές τῆς Μ.Κ.Ο. ὑπό τήν ἐποπτεία τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἤ νά συνεργαστεῖ μέ τά ἐπιτελικά στελέχη αὐτῆς στούς τομεῖς τῆς κοινωνικῆς πρόνοιας καί ἀλληλεγγύης μέ οἱονδήποτε τρόπο» (τό ὅτι ἀκόμη καί αὐτό λέγεται expressis verbis στήν ξετσίπωτη ἀνακοίνωση, χωρίς νά τηροῦνται οὔτε κἄν τά ἐλάχιστα προσχήματα, εἶναι ἐπίσης ἀπολύτως χαρακτηριστικό). 

Μιά ἀκόμη πράξη ὀνείδους καί συνάμα ἕνα ἀκόμη λεκτικό μνημεῖο ντροπῆς γιά κάποιον πού αὐτή ἡ λέξη, ἡ ΝΤΡΟΠΗ μέ κεφαλαῖα, οὕτως ἤ ἄλλως θά ἀρκεῖ γιά νά περιγράψει ἐπαρκῶς ὅλη του τήν ἀρχιεπισκοπική θητεία. 

 Νεκτάριος Δαπέργολας