Ξημερώνοντας 2/15 Νοεμβρίου…

 

Γράφει ιερομόναχος από το Άγιον Όρος

-«Οι Λειτουργίες και τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος “δικηγόρος” για τις ψυχές των κεκοιμημένων όπως έλεγε και ο άγιος Παΐσιος … Έχουν τη δύναμη και από την κόλαση να βγάλουν ψυχές!

Το μέγιστο που μπορούμε να κάνουμε για κάποιον κεκοιμημένο συγγενή μας, είναι το “Σαρανταλείτουργο”…

Κι αυτό ακόμη, να συνοδεύεται με ελεημοσύνη…»

(Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου Λόγοι,

«Οικογενειακή Ζωή», Τόμος Δ΄)

Εν όψει του 40λείτουργου των Χριστουγέννων (στο κόσμο αρχίζει σήμερα - 15 Νοεμβρίου, στον Άθω σε 13 μέρες από σήμερα…) και με αφορμή ένα γεγονός που συνέβη πρόσφατα (το εξιστορώ στο τέλος) απευθύνω στις απανταχού αγαπημένες μου ψυχές μια προτροπή συμμετοχής τους στην τεσσαρακονθήμερη εντατική λειτουργική μνημόνευση των οικογενειακών τους διπτύχων, ζώντων και κεκοιμημένων…

Οι ψυχές, ειδικά των κεκοιμημένων μας, ζώντας η καθεμιά μέσα στην -άγνωστη σε εμάς- πνευματική κατάσταση ύπαρξης (…) που “έχτισαν” με τον τρόπο ζωής τους ενόσω ζούσαν στη γη, και μη μπορώντας πια οι ίδιες να αλλάξουν την μεταβιολογική αυτή (όποια) κατάσταση στην οποία βρίσκονται, εκεί στην “αντίπερα όχθη” της ύπαρξης… περιμένουν από εμάς τους ζωντανούς (ακόμα) που άφησαν πίσω τους, να ενδιαφερθούμε για την συγχώρησή τους από τον Θεό και την ανάπαυσή τους, με τους τρόπους που μας υπέδειξαν οι Άγιοι του Θεού: με Θείες Λειτουργίες και ελεημοσύνες στο όνομά τους… όλο το έτος, αλλά ειδικά στις περιόδους που τελούνται 40λείτουργα… όπως αυτό των Χριστουγέννων, που αρχίζει σήμερα στον κόσμο και σε 13 μέρες στο Άγιον Όρος…

Αν πραγματικά αγαπάμε τους προγόνους μας που έφυγαν για τον ουρανό, και μάλιστα εκείνους που έφυγαν ανέτοιμοι πνευματικά… ας νοιαστούμε για τη σωτηρία των ψυχών τους, καθώς οι ίδιοι δεν μπορούν πλέον να κάνουν τίποτα γι’ αυτό… αφού «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια»!

Πριν λίγο καιρό συνέβη κάτι, κάπου στην Αθήνα, που με λύπησε βαθύτατα και με βύθισε σε οδυνηρό προβληματισμό…

Ένας γνωστός μου κύριος -επιχειρηματίας- είχε την μητέρα του βαριά άρρωστη από καρκίνο (πράγμα που εγνώριζα και την μνημόνευα ανελλιπώς σε κάθε θεία Λειτουργία μου, για να ωφελείται η ψυχή της), και με κάλεσε στο τηλέφωνο να με ρωτήσει “αν έχει ευλογία” να υποβάλει την μητέρα του σε μια πρότυπη και πολύ “υποσχετική” αλλά πανάκριβη θεραπεία, ώστε να επιμηκύνει τους έξι μήνες ζωής που της είχαν απομείνει, στα περίπου συν τρία χρόνια - όπως έλεγαν οι γιατροί.

 Του απάντησα ότι το τεράστιο κόστος της θεραπείας (ένας μήνας εντατικής θεραπείας θα κόστιζε… 30.000 €, δηλαδή 1.000 € την ημέρα!) ήταν δυσανάλογο της βιολογικής επέκτασης των μόνο “τριών ετών” που θα μπορούσαν να της προστεθούν, και μάλιστα στην κατάσταση της νόσου… Και με τόσα χρήματα που θα ξοδεύονταν για το “τίποτε”, θα μπορούσε να… ΔΑΝΕΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ (ελεώνοντας φτωχούς και αναγκεμένους…), ώστε και το υπόλοιπο της επίγειας ζωής της μάννας του να ευλογείτο από τον Θεό και η μετά θάνατον ανάπαυσή της να επηρεαζόταν δραστικά από μια τέτοια ελεημοσύνη… Ωστόσο, τον άφησα να αποφασίσει ελεύθερα τί θα έκανε…

Αποφάσισε να δαπανήσει για την θεραπεία τις 30.000 €, και μάλιστα με την επιβεβαιωτική “κορώνα” ότι: «Για τη μάννα μου θα έκανα τα πάντα… Μόνο μια μάννα έχουμε…». Ευλόγησα την απόφασή του και κλείσαμε την συνομιλία.

Μόλις δύο μήνες μετά τη “θεραπεία” και την εξόδευση των 30.000 €, η μητέρα του… απεβίωσε! Αυτός, απαρηγόρητος… με κάλεσε κλαίγοντας για να μου ανακοινώσει, με βαρειά θλίψη, τον θάνατο της αγαπημένης του μάννας, και να με παρακαλέσει να την μνημονεύω για ανάπαυση της ψυχής της… Ούτε λόγος για κάποιο Σαρανταλείτουργο, ως ελεημοσύνη στο όνομά της! Είχε ξοδεύσει 30.000 € για μια υποθετική “τριετή επιμήκυνση βίου” (που δεν του βγήκε κιόλας) της αγαπημένης του μάννας, και δεν σκέφτηκε ή δεν θέλησε να ξοδεύσει ούτε 1 € σαν ελεημοσύνη σε αναγκεμένους, για την ανάπαυση της ψυχής της!…

…Φυσικά, δεν του είπα τίποτα, για να μην επιτείνω την θλίψη του. Τον διαβεβαίωσα απλώς ότι, ενόσω ζω και λειτουργώ, θα μνημονεύω -άμισθα- υπέρ αναπαύσεως την μακαριστή μητέρα του… και αυτό πραγματικά κάνω κάθε μέρα που λειτουργώ, γνωρίζοντας ότι αυτός… ΔΕΝ κάνει πια τίποτε γι’ αυτήν, τώρα που απεβίωσε (ενώ ήταν πρόθυμος να “κάνει τα πάντα” όσω ζούσε, όπως έλεγε…), και πιθανώς να την έχει ξεχάσει κιόλας…