Το φριχτό αυτό έγκλημα έχει πνευματικούς πατέρες. Είναι εκείνοι του γαλλικού Μάη ’68, του δικαιωματισμού, αυτοί που προβάλλονται σήμερα ως πρότυπα…
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Στις 26 Ιανουαρίου 1977 η γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε ένα κείμενο διάφορων τύπων που αποκαλούνταν (και αποκαλούνται και τώρα) «πνευματικοί άνθρωποι». Μεταξύ τους η Σιμόν ντε Μποβουάρ (η «μαμά» του φεμινισμού), ο Ζαν-Πολ Σαρτρ (ο υπερπροβεβλημένος «φιλόσοφος»), ο Λουί Αραγκόν («ποιητής», μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας), ο Ρολάν Μπαρτ (κριτικός λογοτεχνίας), ο Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ (κι αυτός «φιλόσοφος») και δεκάδες άλλοι.
Οι προαναφερθέντες, που παρουσιάζονται σήμερα από το φαύλο σύστημα ως… τιτάνες της διανόησης -ενώ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μπουρδολόγοι-, είχαν συνυπογράψει μια διακήρυξη υπέρ τριών παιδεραστών που είχαν σεξουαλικές σχέσεις με 12χρονα και 13χρονα παιδιά, ζητώντας να αφεθούν ελεύθεροι. Ζητούσαν επίσης να δοθεί στα παιδιά το δικαίωμα της επιλογής των σεξουαλικών σχέσεων με ενηλίκους – κάτι που σίγουρα θα ζητούσε σήμερα και ο παιδεραστής Ηλίας Μίχος. Διαβάστε απόσπασμα από τη διακήρυξη υπέρ των παιδεραστών:
«Στις 27, 28 και 29 Ιανουαρίου ο Bernard Dejager, ο Jean-Claude Gallien και ο Jean Burckardt θα δικαστούν για ασελγείς πράξεις με ανήλικο κάτω των 15 ετών. Συνελήφθησαν το φθινόπωρο του 1973 και παραμένουν προφυλακισμένοι για περισσότερα από τρία χρόνια. Μόνο ο Bernard Dejager επωφελήθηκε πρόσφατα από το τεκμήριο της αθωότητας.
Τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κρατούμενοι για τη διερεύνηση μιας απλής υπόθεσης ασέλγειας, όπου τα παιδιά δεν έχουν πέσει θύματα της παραμικρής βίας, αλλά το αντίθετο, κατάθεσαν ενώπιον των ανακριτών ότι συναίνεσαν -αν και ο νόμος προς το παρόν τούς αρνείται δικαίωμα συναίνεσης-, μια τόσο μεγάλη περίοδος κράτησης θεωρούμε ότι είναι σκανδαλώδης από μόνη της. Σήμερα κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε μακροχρόνια φυλάκιση είτε για σεξουαλικές σχέσεις με ανηλίκους, αγόρια και κορίτσια, είτε για ενθάρρυνση και λήψη φωτογραφιών των σεξουαλικών παιχνιδιών τους.
Πιστεύουμε ότι υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ του χαρακτηρισμού ως «έγκλημα» που χρησιμεύει στη νομιμοποίηση μιας τέτοιας αυστηρότητας και των ίδιων των γεγονότων∙ ακόμη περισσότερο μεταξύ του απαρχαιωμένου νόμου και της πραγματικότητας της καθημερινής ζωής. […]
Τρία χρόνια για χάδια και φιλιά είναι αρκετά. Δεν θα το καταλαβαίναμε, αν στις 29 Ιανουαρίου οι Dejager, Gallien και Burckardt δεν απελευθερώνονταν».
Έχει, λοιπόν, ή δεν έχει ιδεολογική κάλυψη η παιδεραστία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου