Κραυγὴ ἑνὸς πόνου μεγάλου.

"Μπορεῖ νὰ ἔρθουμε ξαφνικὰ ἕνα βράδυ" ἀπείλησε ὁ Ταγὶπ Ἐρντογάν τὴν Ἑλλάδα. Δὲν ἦταν ἡ πρώτη φορά -καὶ σίγουρα δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία- ποὺ ὁ Τοῦρκος πρόεδρος προχωρᾶ σὲ δηλώσεις ποὺ μοιάζουν μὲ πολεμικὴ ἰαχή. Κι ὅμως φρονῶ πὼς δὲν πρόκειται γι’ αυτό. Δὲν γνωρίζω πότε καὶ πῶς θὰ μποροῦσε ἕνας πόλεμος νὰ ξεκινήσει στὸ Αἰγαῖο. Δὲν ξέρω νὰ προφητεύω .Μὰ τὰ λόγια τοῦτα δὲν μοῦ μοιάζουν μὲ μιὰ προσχεδιασμένη πολιτική πράξη. Ἀκούγονται σὰν κραυγὴ ἑνὸς πόνου μεγάλου.

 

Ἑκατὸ χρόνοι πέρασαν ἀπὸ τὴ σφαγὴ τόσων καὶ τόσων Ἑλλήνων στὰ παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου. Ἡ γῆ ποτίστηκε μὲ αἷμα ἀθώων, ἡ θάλασσα ἀγκάλιασε βαθιὰ μέσα της πλῆθος ἀνθρώπων ἀπεγνωσμένων, ὁ οὐρανὸς εἶδε νὰ αἰωροῦνται ἀμέτρητα κορμιὰ κρεμασμένων Ρωμιῶν. Οἱ Νεότουρκοι τοῦ Κεμάλ σκόρπισαν παντοῦ τὸν πόνο στοὺς Ἕλληνες τῆς ἐγγὺς Ἀνατολῆς.

Ὅμως ἐκεῖνος ποὺ βάφει τὰ χέρια του μὲ αἷμα γίνεται καὶ ὁ ἴδιος ἕρμαιο τοῦ πόνου. Ὁ πόνος δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἡσυχάσει. Ὁ πόνος πικραίνει τὴ μπουκιά του στὸ στόμα. Ὁ πόνος τὸ κρασί του ξινίζει. Ὁ πόνος σκιάζει τὴν προκοπή του. Ὁ πόνος δὲν τὸν ἀφήνει νὰ χαρεῖ ἐκεῖνα ποὺ κέρδισε. Ὁ πόνος τοῦ κλέβει τὸν ὕπνο. Ὁ πόνος τὸν κυνηγᾶ ἀνελέητα νύχτα καὶ ἡμέρα. (Ἐρινύες τὶς ἔλεγαν, ταλαίπωρε Ταγίπ, οἱ ἀρχαῖοι παππούδες μας τὶς τύψεις ποὺ γεννᾶ τὸ κρίμα καὶ τὸ ἄδικο. Ψάξε τὰ μάρμαρα τῶν ἀρχαίων ναῶν ποὺ κοιμοῦνται στὴ χῶρα σου· κάπου θὰ βρεῖς τὸ ὄνομα τους γραμμένο).

Φοβᾶται ὁ φονιάς, φοβᾶται καὶ τὸ σπέρμα του φονιά. Φοβᾶται ἀνεπίγνωστα πὼς μπορεῖ νὰ πληρώσει γιὰ ὅσα οἱ προπάτορες του ἔπραξαν. Φοβᾶται πὼς μπορεῖ νὰ χάσει αὐτά ποὺ ἀδίκως κατέχει. Φοβᾶται την ἀλήθεια πρωτίστως γιατὶ τὸν κρίνει καὶ τὸν ἐλέγχει.

Τὴν ἀλήθεια εἰδικὰ δὲν τὴν ἀντέχει, δὲν τὴν μπορεῖ. Γι' αὐτὸ τὴν ἀρνεῖται, γι' αὐτὸ καὶ τὴ διαβάλει. Τρανὸ παράδειγμα ἡ πρόσφατη ὁμιλία τοῦ Ἐρντογὰν στὴ συνέλευση τοῦ ΟΗΕ κατὰ τὴν ὁποία ἔδειξε φωτογραφίες πνιγμένων παιδιῶν κατηγορώντας τοὺς Ἕλληνες ὡς ὑπαίτιους. Πλὰθει ἕνα ψέμα ὁ ταλαίπωρος νομίζοντας πὼς θὰ παρηγορήσει τὶς ἐνοχές του γιὰ τὰ τόσα πνιγμένα παιδιὰ τῆς Σμύρνης, ποὺ ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολόγησε σὲ κάποια ἀπὸ τὶς ὁμιλίες του, οἱ πρόγονοί του τὰ πέταξαν στὴ θάλασσα.

Φοβᾶται τελικὰ ὁ Ταγίπ. Ὄχι τὴν πολεμική μας ἰσχύ, ὄχι τοὺς Γάλλους ἢ τοὺς Ἀμερικάνους (μ' αὐτοὺς ξέρει νὰ κάνει δουλειὲς κι ἐκεῖνοι μαζί του), φοβᾶται τὰ πνιγμένα παιδιὰ τῆς Σμύρνης. Φοβάται τοὺς νεκρούς μας. Γιατί ἡ γῆ ποὺ πατᾶ στὰ σπλάχνα της κρύβει κόκκαλα Ἑλλήνων αἰῶνες πρὶν ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ αἰῶνες μετά. Κι εἷναι πολλοί, πάρα πολλοί, ἀμέτρητοι οἱ κεκοιμημένοι μας ποὺ περιμένουν τοὺς ψιθυρισμοὺς τῆς ἀνάστασης. Κι ὅταν οἱ νεκροὶ ἐγερθοῦν μὲ λέξεις ἑλληνικὲς θὰ χαιρετίσουν τὸ Φῶς, τὸ σταυρό τους θὰ κάνουν καὶ θὰ συγχωρῆσουν τοὺς φονιάδες τους, κι ἔπειτα θὰ ζήσουν στὸν "τόπο" τους. Καὶ ὁ παράδεισος θὰ μοιὰζει σίγουρα μὲ τὴ Σμύρνη καὶ μὲ τὸ Ἀϊβαλὶ καὶ μὲ κάθε τόπο ποὺ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἀγαπήθηκε. Καὶ ἡ γῆ δὲ θὰ ἀνήκει σὲ κανένα δυνάστη τότε καὶ σὲ κανένα κατακτητή.

Γι' αὐτὸ οὐρλιάζει ὁ Ἐρντογάν ἑκατὸ χρόνους μετὰ τὰ ἐγκλήματα τῶν προγόνων του: πονᾶ καὶ φοβάται, γιατὶ ἔνοχος εἷναι, ὅσο ἦταν κι αὐτοί.

π. Μιλτιάδης Ζέρβας