Θεϊκὴ καὶ σατανικὴ ἑνότης Γ΄

Γεώργιος Κ. Τζανάκης  Ἀκρωτήρι Χανίων. 7 Ὀκτωβρίου 2022

Ξαναγυρνάμε στὰ λόγια τοῦ Ἀθηνῶν.

«Δὲν μπορεῖ ὁ κάθε ἕνας νὰ κάνῃ μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας αὐτὸ ποὺ θέλει. … Ἄν διαφωνεῖ  ἤ θέλει οἱ δικὲς του οἱ ἀπόψεις νὰ ἐπικρατήσουν εἰς βάρος τῶν πολλῶν καὶ δὲν γίνεται, ἀποχωρεῖ.  «Ἀποτειχίζεται» ἔλεγαν οἱ πατέρες μας, καὶ ἀφήνει τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας νὰ προχωρήσῃ. Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ (https://www.youtube.com/watch?v=Pzj8ryqlc94&t=3983s)

Στὸ προηγούμενο σχολιασμὸ κάναμε νύξεις γιὰ τὴν παπιστικὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ τακτικὴ ποὺ ἀκολουθεῖ μερίδα τῆς Ἱεραρχίας ἡ ὁποία σὲ ὅσους δὲν συμφωνοῦν μαζί της προτείνει τὴν ἀποτείχισι, ὡς ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας. Γιατὶ τὸ κάνει αὐτό; (Τὶς σκέψεις μου θὰ πῶ. Δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι καὶ ἔτσι, ἀλλὰ ἐμένα ἐκεῖ πάει τὸ λίγο μυαλὸ ποὺ μοῦ ἔχει ἀπομείνει).

Πρῶτον. Ὑπάρχουν κληρικοὶ οἱ ὁποῖοι ἀγανακτισμένοι ἀπὸ τὰ ἄτοπα καὶ προδοτικὰ ἔχουν ἐπιλέξει νὰ ἀκολουθήσουν τὴν παῦσι μνημονεύσεως τῶν ἐπισκόπων τους διαμαρτυρόμενοι, δηλαδὴ ἔχουν «ἀποτειχιστεῖ», ὅπως λέγεται. Ἄν καὶ αὐτὸ γίνεται μέσα στὰ πλαίσια τῶν κανόνων τῆς ἐκκλησίας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, θεωρεῖ ὅτι μὲ τὴν ἐνέργειά του αὐτὴ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ἐκκλησίας, ἀποχωρεῖ, ἀποκόπτεται.

Τὸ πρακτικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ἔτσι γλυτώνει ἀπὸ τὸν κόπο νὰ ἀπαντᾶ στὶς διαμαρτυρίες καὶ τὶς καταγγελίες του. Ἡ ἀπάντησίς του στοὺς ἀποροῦντες ἤ προβληματισμένους πιστοὺς εἶναι ἁπλή: «Αὐτὸς εἶναι ἐκτὸς ἐκκλησίας, δὲν ἀσχολούμεθα μὲ αὐτόν». Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ στάσις τῶν ποιμένων, ἱερέων καὶ πνευματικῶν ἰδίου φρονήματος, στὰ ὅσα στὶς μέρες μας ἀκούγονται καὶ καταγγέλονται ἀπὸ ὅσους ἤδη ἔχουν ἐπιλέξει αὐτὸν τὸν δρόμο. Πραγματικὴ διάθεσις διαλόγου γιὰ τὴν οὐσία τῶν λόγων ποὺ ὁδηγοῦν σὲ τέτοιες ἐνέργειες δὲν ὑπάρχει πλέον σὲ κανένα ἐπίπεδο.

Φαίνεται ἔχουν περάσει οἱ ἐποχὲς ὅπου ὁ κάθε βαπτισμένος ἦταν κομμάτι τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας καὶ ὁποιαδήποτε ἀποκοπὴ ἦταν γεγονὸς ὀδυνηρὸ καὶ μόνον σὲ ἀκραῖες καὶ ἀνίατες περιπτώσεις αἱρετικῆς ἀποκλίσεως, μετὰ ἀπὸ πολυχρόνιες καὶ εἰλικρινεῖς προσπάθειες ἐπιλύσεως τοῦ προβλήματος προχωροῦσαν οἱ ἀληθινοὶ ποιμένες σὲ τέτοιες λύσεις.

Ἔχουν παρέλθῃ οἱ ἐποχὲς ποὺ ἀφηναν τὰ 99 πρόβατα γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τὸ ἀπολωλός. Τώρα ἐκδιώκουν τὰ ἐλάχιστα κάπως ὑγιῆ (μονόφθαλμα ἤ ἀλοίθωρα) γιὰ νὰ ὁδηγήσουν τὰ ὑπόλοιπα (τὰ τυφλά) πιὸ εὔκολα στὸν γκρεμό.

Τίθενται «κανόνες καὶ ἐπιτίμια» στοὺς προβληματισμένους πιστοὺς  καὶ ἀσκεῖται ψυχολογικὴ πίεσι νὰ μὴν ξαναμιλήσουν μὲ ὅσους διαμαρτύρονται ἤ νὰ μὴν διαβάζουν ὅσα γράφουν. Προσωπικὴ ἐπικοινωνία δὲν ὑπάρχει. Ὁπότε ὁ καθημερινὸς ἄνθρωπος καὶ ἄν εἶχε κάποιες ἀπορίες πιὸ πιθανὸ εἶναι, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι ἤ πίεσι τοῦ πνευματικοῦ-γκουροῦ νὰ τὶς θάψῃ καὶ νὰ συνεχίσῃ πεισμένος ὅτι κάνει ὑπακοὴ στὴν ἐκκλησία.

Ἐδῶ κατάφεραν καὶ ἔπεισαν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν πειραματόζωα καὶ νὰ δεχτοῦν στὸ κορμί τους κάθε παρασκεύασμα τοῦ κάθε ἀνώμαλου ἤ σκοτεινοῦ, καὶ τοὺς ἔπεισαν ὅτι αὐτὸ γίνεται γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ πεθαίνουν πεπεισμένοι ὅτι ἔχουν πράξει τὸ σωστὸ καὶ χριστιανικὸ, καὶ θὰ δυσκολευτοῦν νὰ τοὺς πείσουν νὰ ἀπομονώσουν ὅσους ἀποτειχίζονται;

Δεύτερον, τὸ καὶ κυριώτερο πρακτικῶς, θέλει νὰ ξεμπερδέψει καὶ μὲ ὅσους, χωρὶς νὰ ἔχουν ἀποτειχιστῇ, ἐξακολουθοῦν νὰ κρατοῦν στάσι ὀρθόδοξη, νὰ ὑπεραμύνονται τῆς ἀληθείας καὶ νὰ καθοδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὸν ὀρθόδοξο δρόμο, κληρικοὺς ἐννοῶ κυρίως – δὲν μιλῶ γιὰ λαϊκοὺς, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἐγὼ ποὺ ἁπλῶς ἐκφράζω τὴν γνώμη μου, τὴν ἀγανάκτησί μου καὶ τὴν στεναχώρια μου ἤ τὴν βλακεία μου. Γι᾿ αὐτὸ αὐτοὶ, οἱ κληρικοί (ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοί) δέχονται τὴν μεγάλη ἐπίθεσι. Σὲ αὐτοὺς, κατὰ περίπτωσι, ἀπαγόρευσαν νὰ λειτουργοῦν, νὰ ἐξομολογοῦν καὶ τοὺς ἔκαμαν (καὶ συνεχίζουν) τὸν βίο ἀβίωτο μὲ μεταθέσεις, ἀπειλὲς καὶ δολιότητες. Ἐπειδὴ συνήθως αὐτοὶ εἶναι ἄνθρωποι  ἀγαπητοὶ στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, καθότι συνήθως ἀνιδιοτελεῖς καὶ μὲ διάθεσι προσφορᾶς καὶ θυσίας καὶ σὲ ἄμεση ἐπαφὴ μὲ τὸν λαὸ καὶ τὴ ζωή του, δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ τοὺς εἰρωνευτοῦν καὶ νὰ τοὺς ὑποτιμήσουν: «Βλέπουμε ὁρισμένους ποὺ φέρουν τοὺς τίτλους Γεροντάδες, Πνευματικοί» (λόγια τοῦ Ἱερισσοῦ ὅ.π.). Δὲν εἶναι «ὁρισμένοι», δέσποτα, «ποὺ φέρουν τίτλους». Δὲν «φέρουν τίτλους», εἶναι πνευματικοὶ πραγματικοί, καὶ γέροντες πραγματικοί, στὸ μέτρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Πονοῦν τὸν λαὸ, ποιμαίνουν  καὶ ἀγωνιοῦν γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοι ἀρέσκονται στοὺς τίτλους, ἐνῷ εἶναι ἀνεπαρκεῖς ἤ καὶ ἀνάξιοι. Ἄν ψάξεις στὸν χῶρο τῆς ἱεραρχίας καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων πόσους θὰ βρῇς ἀξίους τοῦ τίτλου τους; Γιὰ κάνε μιὰ, ἔστω καὶ πρόχειρη, ἔρευνα ἤ ἔστω ρίξε μιὰ ματιά. Ἐσεῖς ποιοὺς ἐπιλέγετε καὶ ἐκλέγετε γιὰ ἱεράρχες καὶ κληρικούς; Τοὺς ἀξίους ἤ τοὺς εὐπειθεῖς καὶ δουλοπρεπεῖς καὶ κόλακες καὶ φιλόδοξους, ἄρα ἀναξίους ἱερωσύνης; Νά! Τώρα ποὺ καλύπτονται κενὲς θέσεις τί γίνεται; Ἐκλογὴ τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἤ διορισμὸς γιὰ νὰ ἐξοφληθοῦν ὑποχρεώσεις πρὸς τρίτους; Αὐτὸ δὲν εἶναι οὐσιαστικῶς σιμωνία; Τί εἶναι;

Καὶ τὸ ὅτι προτιμοῦνται καὶ ἐκλέγονται οἱ ἀκατάλληλοι καὶ ἄχρηστοι καὶ παραθεωροῦνται ὅσοι ἔχουν πραγματικὴ διάθεσι προσφορᾶς στὴν ἐκκλησία δὲν τὸ ἀνακάλυψα ἐγὼ, οὔτε λέω κάτι καινοφανές ἤ γιὰ νὰ κατηγορήσω, ὅπως συνηθίζουν ἀμυνόμενοι νὰ λένε γιὰ κάθε τέτοια ἐπισήμανσι.  Ὅλοι οἱ ἅγιοι τὸ λένε ἀπὸ τοὺς ἀρχαιωτέρους μέχρι τοὺς νεωτέρους.

Ὁ ἅγιος Ἀμφιλόχιος ὁ Μακρῆς, τῆς Πάτμου, περιγράφει ὅ,τι παραβλέπονται ὅσοι θέλουν νὰ προσφέρουν στὴν ἐκκλησία, καὶ προβάλλονται ἄνθρωποι ἐπικίνδυνοι:

«Ὅσο γιὰ τὰς χειροτονίας δὲν ἔχω τίποτε νέο. Τὸ μόνον ποὺ βλέπω εἶναι ὅτι ἐντὸς τῆς ἐκκλησίας μας δὲν ἐπικρατεῖ ἡ δικαιοσύνη καὶ ὅτι ἀνθρώπους ποὺ ἠμποροῦν νὰ  δώσουν ζωὴν καὶ δύναμιν στὸν χριστιανικὸν λαὸν τοὺς παραβλέπουν. … Καὶ ἔπειτα ἠμπορεῖ νὰ τὸν δεῖτε (σημ: ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο πρόσωπο, ποὺ θεωροῦσε ἀκατάλληλο) ὡς ἐπίσκοπον τῶν Χανίων καὶ νὰ σᾶς εὐλογεῖ. Ὁ Θεὸς νὰ σώση τὴν ἐκκλησίαν του». ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ  Ἐπιστολή 8 Αὐγούστου 1956 (ἀνέκδοτη) πρὸς κ. Μαρία Κουφάκη (Ἀμφιλοχία μοναχή ἀργότερα)

Τὰ ἴδια πολλοὺς αἱῶνες πρίν, ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰσίδωρο τὸν Πηλουσιώτη ποὺ λέει ὅτι:

Ὑπάρχουν (οἱ ἀρχιερεῖς) ποὺ ὅσους ζοῦν κοσμίως τοὺς διώχνουν, ὅσους δὲ ἐπ᾿ αὐτοφόρῳ συλλαμβάνονται στὰ αἰσχρά τοὺς ἀνεβάζουν σὲ μεγαλύτερους ἱερατικούς βαθμούς… Σὲ τέτοια κακία ἐξώκειλε (ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένο ἐπίσκοπο), ὥστε καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν ὅλες τὶς ἀρετές, καὶ ζοῦν κατὰ τὸν ἀποστολικὸ βίο, καὶ διασώζουν τὸν χαρακτήρα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, (γιατὶ ὑπάρχουν, ναὶ ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι, ὅσο καὶ νὰ λυσσάνε κάποιοι καὶ νὰ διαβεβαιώνουν ὅτι ὅλοι ἔχουνε ξεπέσει στὴν κακία) ὄχι μόνο δὲν τοὺς ἀποδέχεται, οὔτε προσπαθεῖ νὰ τοὺς μιμηθῇ, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατηγορεῖ καὶ τοὺς ἐκδιώκει . Γιατὶ θεωρεῖ ἔλεγχο τῆς δικῆς του ζωῆς τὴν δική τους στάσι καὶ νομίζει ὅτι μικραίνει τὴν δική του κακία μὲ τὸ νὰ κατηγορεῖ ἐκείνους.  

«Εἰσὶ δὲ οἵ τοὺς μὲν κοσμίως ζῶντας ἀπελαύνουσι, τοὺς δ᾿ ἐπὶ τοῖς αἰσχίστοις ἁλισκομένους  καὶ μείζονος βαθμοῦ ἀξιοῦσιν. … εἰς τοιαύτην ἐξώκειλε κακίαν, ὥστε καὶ τοὺς πάσῃ ἀρετῇ κομῶντας, καὶ κατὰ τὸν ἀποστολικὸν ζῶντας βίον, καὶ τῶν μαθητῶν τοῦ Σωτῆρος διασώζοντας τὸν χαρακτῆρα (εἰσὶ γάρ, εἰσὶ, κἄν μυριάκις τινες μαίνωνται, πάντας εἰς κακίαν ἐκπεπτωκέναι διαβεβαιούμενοι), οὐ μόνον οὐκ ἀποδέχεται, οὐδὲ ζηλοῖ, ἀλλὰ καὶ κακίζει, καὶ ἐξοστρακίζει. Ἔλεγχον γὰρ τοῦ οἰκείου βίου τὴν ἐκείνων πολιτείαν ἡγούμενος, διὰ τοῦ ἐκείνους αἰτιᾶσθαι, τὴν οἰκείαν κακίαν περιστέλλειν οἵεται». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΟΤΗΣ PG78 493

Τότε τοὺς «ἐξοστράκιζαν», τοὺς ἐδιωχναν δηλαδὴ ἀπὸ τὴν ἐπισκοπή τους, νὰ μὴν ὑπάρχουν ἐκεῖ. Αὐτὸ τὸ ἔκαναν οἱ φαῦλοι, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει καὶ μέτρο συγκρίσεως. Σήμερα βλέπουμε νὰ ἐπιθυμοῦν νὰ τοὺς διώξουν ὄχι ἀπὸ μία ἐπισκοπή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐκκλησία. Σὲ αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς κληρικοὺς προτείνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (καὶ ὁ Ἱερισσοῦ καὶ οἱ ὁμόφρονές τους) νὰ «ἀποτειχιστοῦν», νὰ φύγουν γιὰ νὰ γλυτώσουν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὴν παρουσία τους καὶ τὴν δράσι τους ὡς πνευματικῶν μέσα στὸ ἐκκλησιαστικό σῶμα. Θέλουν νὰ ἀδειάσουν τὸν χῶρο ὥστε νὰ μείνουν ἐλεύθεροι νὰ ἁλωνίζουν καὶ νὰ πουλοῦν.

Ἐλπίζω κάπως νὰ κατάφερα νὰ περιγράψω, ὥστε νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ ὅτι ὅταν λένε ἑνότητα ἐννοοῦν τὴν ὑποταγὴ στὴν ὁμάδα ποὺ διοικεῖ τὴν ἐκκλησία, ποὺ τὴν θεωρεῖ κτῆμα της (τὴν ἐκκλησία) καὶ ὅποιος δὲν ὑποτάσσεται πρέπει νὰ φύγῃ, νὰ «ἀποτειχιστῇ». Ὁ Ἀθηνῶν τὸ λέει ὁλοφάνερα καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του:

«Εἴμαστε ἑνωμένοι καὶ θὰ μείνουμε ἑνωμένοι κατὰ τὸ δυνατόν. Καὶ ἄν κάποιος εἶναι τόσο ὑπερβολικὰ εὐαίσθητος ποὺ δὲν τοῦ ἀρέσουμε, ἀνοιχτὴ εἶναι ἡ πόρτα, μπορεῖ νὰ φύγῃ. Καὶ ἄν εἶναι κάποιος ὁ ὁποῖος ἔχει δικά του προγράμματα κ.λ.π. ἄς τὰ ἀναπτύξει καὶ ἄς βρεῖ ἀκολούθους καὶ πιστούς. Ἐμεῖς θὰ προχωρήσουμε ἑνωμένοι». Ο ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ὅ.π.

Προσέξτε τὴν λογική τους. Ἐμεῖς εἴμαστε ἐδώ. Ἑνωμένοι. Ἐννοεῖ ὀργανωμένοι καὶ μυημένοι σὲ ἕναν σχέδιο ἐξουσιασμοῦ τῶν ἄλλων. Ὅποιος δὲν ὑποτάσσεται (τὸ λέει μάγκικα: σὲ ὅποιον δὲν ἀρέσουμε) ἡ πόρτα εἶναι ἀνοιχτή, νὰ φύγῃ. Ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μὲ ὅσα λέμε καὶ κάνουμε ἐμεῖς καὶ ἔχει δικά του προγράμματα ἄς πάει ἀλλοῦ νὰ βρῇ ἀκολούθους καὶ πιστούς.!!!

Λόγια τραγικὰ καὶ ἀσύλληπτα γιὰ ποιμένα, ποὺ ὅμως δείχνουν τὸν κυνισμὸ καὶ τὴν αἴσθησι ἐκκλησιαστικότητος ποὺ ἔχουν αὐτοὶ οἱ ποιμένες. Τὸ μαγαζὶ εἶναι δικό μας, ἐμεῖς κάνουμε κουμάντο, ὅποιος διαφωνεῖ δρόμο. Ἄς πάει ἀλλοῦ νὰ βρῇ πιστοὺς καὶ ἀκολούθους. Ξεχνοῦν ὅμως ὅτι αὐτοὶ τοὺς βρῆκαν ἕτοιμους τοὺς πιστοὺς, ἕτοιμο ποίμνιο καὶ τὸ κουρεύουν καὶ τὸ ἀρμέγουν καὶ τὸ μετατρέπουν σὲ ἀκολούθους καὶ τὸ ὁδηγοῦν στοῦ διαβόλου τὸ σφαγεῖο. (Τὸ ἐπίσης τραγικὸ εἶναι ὅτι τέτοιος τρόπος σκέψεως ἔχει διαβρώσει καὶ μοναχικὲς ἀδελφότητες μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λένε σὲ ὅποιον δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν «γραμμή» ποὺ χαράχτηκε ἀπὸ τοὺς διοικοῦντες «ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μπορεῖ νὰ φύγῃ»… Σὲ ἀνθρώπους ποὺ προσέφεραν καὶ ἀνάλωσαν τὰ νιάτα τους καὶ τὸν ἑαυτό τους…)

Πραγματικὰ χρειάζεται κανεὶς πέραν κάθε ἄλλης ἐνεργείας νὰ παρακαλῇ τὸν Θεὸ νὰ ἐνδυναμώσῃ ὅσους ποιμένες, ἐγγάμους καὶ ἀγάμους, προσπαθοῦν νὰ κρατήσουν τοὺς ἱερατικούς τους ὅρκους καὶ νὰ μὴν ὑποκύψουν στοὺς σατανικοὺς ἐκβιασμούς καὶ τὶς πιέσεις.

Καὶ δὲν φτάνει αὐτὸ, ὑπάρχει καὶ μία μερίδα τῶν ἤδη ἀποτειχισμένων ἀδελφῶν, ποὺ ἡ μόνη ἔγνοια ποὺ ἔχει δὲν εἶναι μόνον νὰ πείσῃ ὅσους μπορεῖ νὰ ἀποτειχιστοῦν, ἀλλὰ κατηγορεῖ καὶ ὅσους δὲν τὸ κάνουν καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς κληρικούς. Βεβαίως γιὰ τελείως ἄλλους λόγους ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κινοῦν τὴν Ἱεραρχία. Ἐλπίζω ἡ τακτικὴ τῆς Ἱεραρχίας νὰ τοὺς προβληματίσῃ. Ἡ κατάστασις τῆς χώρας καὶ τοῦ κόσμου, τὰ συμβαίνοντα καὶ τὰ ἐπαπειλούμενα, ἡ διανοητικὴ καὶ πνευματικὴ εἰκόνα μας συνολικῶς, καὶ ἰδιαιτέρως ἡ σκοπιμότης, τὸ μετὰ, ἡ κατάληξις τέτοιων ἐνεργειῶν, ὅπως καὶ τὰ ὅρια τέτοιων κινήσεων θεωρῶ ὅτι ἀπαιτοῦν μεγάλη διανοητικὴ καὶ κυρίως ἐσωτερικὴ βιωματικὴ κατάστασι ὥστε νὰ μὴν ὁδηγήσουν σὲ ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Μὲ τὰ ἐπαπειλούμενα δὲν νομίζω νὰ εἶναι καιρὸς γιὰ περαιτέρω διαιρέσεις καὶ ἀποκλεισμοὺς. Καταλαβαίνω μέχρι ἑνὸς σημείου καὶ σέβομαι καὶ αὐτοὺς ποὺ ἀηδιασμένοι ἀποτειχίζονται καὶ ὑφίστανται τὶς συνέπειες, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς ποὺ ὑπομονετικὰ συνεχίζουν νὰ ὑπερασπίζονται τὴν πίστι μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διώκονται καὶ νὰ λοιδωροῦνται. Δὲν μὲ ἀναπαύῃ νὰ βλέπω ἀπὸ κάποιους ἀποτειχισμένους ἐπιθετικότητα καὶ ἀπορριπτικότητα τῶν ὑπολοίπων. Δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ θέμα τοῦ κειμένου, λίγες πρόχειρες νύξεις γίνονται, ἀλλὰ χρειάζεται προσοχή νομίζω. Λέγει ὁ Κύριος «ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς» (κατὰ Ἰωάννην 16,2). Ἤδη, ὡς εὐγενεῖς νεοεποχῖτες οἱ ἱεράρχες, πρὸς τὸ παρὸν, ἀπλῶς τὸ προτείνουν. Ἴσως σύντομα τὸ ἐπιβάλλουν. Πρὸς τί ἡ βιασύνη;

Βέβαια ἐδὼ ποὺ ζῶ ἐγὼ εἶναι Κρήτη, εἶναι «τὸ ἀεροπλανοφόρο τοῦ Πατριαρχείου» (λόγια τοῦ ἰδίου τοῦ Πατριάρχου), ἐδῶ κηρύττεται, καὶ διὰ τοῦ τύπου παρακαλῶ, ὅτι «ὅποιος καὶ μόνον σκεφτεῖ κάτι κατὰ τοῦ Πατριάρχου (δηλαδὴ δὲν συμφωνεῖ ἀπροϋπόθετα σὲ ὅ,τι λέει καὶ πράττει) πρέπει νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ νησὶ, ἀλλὰ καὶ ἄν τύχει καὶ ἐν τῷ μεταξὺ πεθάνει, τὸ χῶμα τῆς Κρήτης θὰ τὸν πετάξῃ ἔξω»!!! Ἀλήθεια λέω. Τέτοια ἀκούγονται, -ὁπωσδήποτε πρόκειται γιὰ κάποιους ξεφωνημένους μωροφιλόδοξους- ὁπότε καταλαβαίνετε τί περιμένει ὅποιον κληρικό δὲν πράττει τὰ ἐπιβαλλόμενα. (Ἐγὼ καὶ λαϊκὸς εἶμαι καὶ φαίνεται ἐξαιροῦμαι λόγῳ … ἀκαταλογίστου)    

Ἐπειδὴ τὸ πράγμα βάρυνε καὶ φοβᾶμαι ὅτι ἔγινε καὶ κουραστικό θὰ τὸ κλείσω μὲ κάτι τραγικῶς εὐτράπελο. Ὁ Μητροπολίτης Ἱερισσοῦ (ὁ ὁποῖος ὅπως μὲ πληροφόρησαν -καὶ ἔμεινα ἄναυδος- ἦταν καὶ πνευματικὸ τέκνο τοῦ μακαριστοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη) μιλῶντας γιὰ τὸν Ἱερώνυμο Ἀθηνῶν εἶπε ὅτι τὸν θεωρεῖ ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας:

«Ὁ Μακαριώτατος ἐκφράζει ὁλόκληρη τὴν Ἱεραρχία. Δὲν ὑπάρχει ἕνας Μητροπολίτης καὶ ἐπίσκοπος στὴν ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ νὰ μὴν ἔρχεται καὶ νὰ μὴν ὁμολογῇ ὅ,τι ὁ Ἱερώνυμος ὁ Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἡ ὁρατὴ κεφαλή τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας. Ὅλοι εἴμαστε τοῦ Ἱερωνύμου. Ὅλοι εἴμαστε τοῦ μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν». Ο ΙΕΡΙΣΣΟΥ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ὅ.π.

Μέχρι τώρα, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ οἰκουμενιστές μας, μαθαίναμε ὅ,τι ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Τώρα βλέπουμε καὶ ἄλλην ὁρατὴν κεφαλήν, διότι «ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς ἑνότητος τῆς ἐκκλησίας» εἶναι ἀνώτερο ἀπὸ τὸ σκέτο «ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας», καθότι ἀφορᾶ καὶ τὸ ὁρατὸ, αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀόρατο, αὐτὸ ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἑνότητα.!!! Στὸ τέλος, ὅταν θὰ ἑνωθοῦν καὶ μὲ τὶς ὑπόλοιπες αἱρέσεις θὰ ἔχωμε μιὰν ἐκκλησία σὰν πολυκέφαλον ὕδρα, ἀφοῦ καὶ ὁ Πάπας εἶναι κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας καὶ κάθε προτεστάντης ἐπίσης, ἀλλὰ θὰ ἔχει (ἡ ἐκκλησία) καὶ πολλὰ σώματα (τὸ σῶμα τῶν ὀρθοδόξων, τὸ σῶμα τῶν παπιστῶν καὶ τὰ σώματα κάθε ἄλλης αἰρέσεως).

Μάλλον γιὰ νεοεποχήτικο τέρας θὰ πρόκειται μιὰ ποὺ αὐτὴ ποὺ ξέρουμε ἔχει μία μόνον κεφαλή, τὸν Ἰησοῦ Χριστό καὶ αὐτὴ (ἡ ἐκκλησία) ἀποτελεῖ τὸ ἕνα καὶ μοναδικό σῶμα του.

Ὅμως θὰ ἔχει ἐπιτευχθῇ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ἡ σατανικὴ ἑνότης, ἀφοὺ δὲν μᾶς ἀρέσει ἡ Θεϊκή.

 

Μέρος Α’ ΕΔΩ Μέρος Β’ ΕΔΩ