Γράφει ὁ Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος
Θλιβερὰ γεγονότα ἐξετυλίχθησαν κατὰ τὸ Συλλείτουργον τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος εἰς Θάσον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δὲν ἔπρεπε νὰ παρευρεθῆ, διότι, ὡς ἀπεδείχθη, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἄδραξε τὴν εὐκαιρίαν, διὰ νὰ ὀξύνη τὴν ἀντιπαράθεσιν μὲ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, διευρύνων τὸ ρῆγμα τῆς διχονοίας.
Ἦσαν προσυνεννοημένοι μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον ἢ ἐξεμεταλλεύθη ὁ Πατριάρχης τὴν παρουσίαν του, γνωρίζων ὅτι δὲν θὰ ἀντέδρα; Ὅποια καὶ νὰ εἶναι ἡ ἀπάντησις, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος βαρύνεται ἀπὸ συναυτουργίαν. Ὁ αὐτουργὸς ὅμως αὐτῆς τῆς ὑποθέσεως παραμένει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος ἀντὶ νὰ ἀρκεσθῆ εἰς γενικάς φιλοφρονήσεις ὡς ἔπραξεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ἐξετράπη πλήρως, ἀποκαλύπτων ὅτι δὲν ἔχει πλέον κανένα θεολογικὸν φραγμόν. Χαρακτηριστικὰ ἀνέφερεν εἰς τὴν ὁμιλίαν του κατὰ τὸ συλλείτουγον τῆς 4ης Σεπτεμβρίου 2022:
«Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δύναμιν καὶ τὴν Χάριν νὰ ἐξάγη ἀξίους ἐξ ἀναξίων καὶ νὰ μεταποιῆ τὰ παλαιὰ καὶ ἐφθαρμένα εἰς νέα καὶ καινουργῆ… Μία τοιαύτη περίπτωσις ἐπανακάμψεως κατὰ τόπους Ἐκκλησίας εἰς τὴν εὐθυδρομίαν καὶ τὸν συγχρονισμὸν μετὰ τοῦ ὅλου τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ὀρθοδοξίας, ἀποτελεῖ καὶ ἡ περίπτωσις τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας. Ἡ κοινὴ τῶν Ὀρθοδόξων Μήτηρ, ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐπιφορτισμένη, ἐξ ἐπιταγῆς τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων, τὴν ἐπιτήρησιν τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων κατὰ τόπους τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ περιβεβλημένη εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ κατὰ καιρὸν Ἀρχιεπισκόπου αὐτῆς, τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, διὰ τῆς βαρείας καὶ ἐγκόπου ἐκκλήτου εὐθύνης, ἀποκατέστησεν ἓν βαρὺ καὶ χρονίζον σχίσμα μετὰ ἀπὸ πολλὴν μελέτην, προσευχήν, ἐνασχόλησιν, περίσκεψιν, στάθμισιν τῶν πολλαπλῶν παραμέτρων καὶ πάντοτε ἀφορῶσα εἰς τὸ μεῖζον συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας… ἀκόμη καὶ τὰ ἀρχαῖα Πατριαρχεῖα, ἀπεθύνονται εἰς αὐτὴν διὰ τὴν διευθέτησιν τῶν θεμάτων των.»
Ποία λέξις ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ὁμιλίαν; Ἡ λέξις «μετάνοια»! Δὲν ἀνέφερε καμίαν φοράν τὴν ἀνάγκην νὰ μετανοήσουν οἱ προσερχόμενοι! Ὡς νὰ ἦσαν ὅλα ἁπλὰ γραφειοκρατικὸς ἐκκλησιαστικὸς σχεδιασμός. Βεβαίως καὶ ἦτο ἀναμενόμενον ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος δὲν θὰ ἀνέφερε τὴν μετάνοιαν, διότι, ἂν εἶχον τοιαύτην, θὰ ἐνετάσσοντο εἰς τὴν Οὐκρανικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ μόνου κανονικοῦ Κιέβου Ὀνουφρίου, ἂν εἶχον μετάνοιαν θὰ ἐδημοσίευε τὸ Φανάρι τὰς ἀνυπάρκτους γραπτοὺς μετανοίας τῶν… «Ἐξ ὄνυχος τὸν λέοντα». Ἂν δὲν ἀναφέρεται ἡ πλέον οὐσιώδης παράμετρος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀντιλαμβάνεται ἕκαστος πόσο βαθέως ἀλλοτριωμένον εἶναι τὸ Φανάρι…
Τὰ ὑπόλοιπα, τά ὁποῖα ἀναφέρει εἶναι ἁπλῶς παπικὴ ἐκκλησιολογία: α) τὸ Φανάρι ὡς δῆθεν «κοινὴ Μητέρα» ἁπάντων, β) τὴν ἀνάθεσιν εἰς ἕνα πρόσωπον, τὸν «Ἀρχιεπίσκοπον Κων/λεως», δικαιοδοσίας ἐφ’ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, γ) ὅτι αἱ «Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι» καὶ οἱ «Ἅγιοι Πατέρες», δηλ. «θείῳ δικαίῳ», ὑπερύψωσαν δι’ εὐθύνης μίαν Ἐκκλησίαν, τὸ Φανάρι, δ) ἡ διάκρισις μεταξὺ «ἀρχαίων Πατριαρχείων» καὶ ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ὡς νὰ μὴ εἶναι ταυτόσημοι ἐκκλησιολογικῶς, ε) τὸ δῆθεν δικαίωμα ἐπεμβάσεως μόνον τοῦ Φαναρίου εἰς τὰ ἐσωτερικὰ καὶ αὐτῶν τῶν λεγομένων «ἀρχαίων Πατριαρχείων», στ) ἡ ταύτισις τῆς «Ἐκκλησίας», ἡ χάρις τῆς ὁποίας «ἐξάγη ἀξίους ἐξ ἀναξίων», μὲ τὸ Φανάρι, ζ) ἡ ἄποψις ὅτι ἀρκεῖ νὰ κοινωνῆ κανεὶς μόνο μὲ τὸ Φανάρι, διὰ νὰ εἶναι ἀποκατεστημένος εἰς ὅλην τὴν Ὀρθοδοξίαν, καὶ ἡ) ἡ ἐκμηδένισις τοῦ ρόλου τῶν ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καθὼς ἐπαρκοῦν μόνον αἱ ἀποφάσεις τοῦ Φαναρίου!
Δυστυχῶς, οἱ Ἱεράρχαι μας ἔχουν ἐλλιπῆ κατάρτισιν ἐπὶ τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ δὲν κατανοοῦν ὅτι ὅλα ὅσα ἀναφέρει ὁ Πατριάρχης ὄχι μόνον εἶναι ἐσφαλμένα ἱστορικῶς, ἀλλὰ ἐκφράζουν πλήρως τὴν παπικὴν ἀντίληψιν.
Ἀκόμη ὅμως καὶ νὰ ἀποδεχθῆ κανείς τοὺς ἰσχυρισμοὺς αὐτοὺς, ἀπομένουν δύο ἐπιχειρήματα ἀκλόνητα: Πρῶτον, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε θέσει τὴν ὑπογραφὴν του δίς(!) εἰς ἐπίσημα ἔγγραφα ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι δικαιοδοσία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ ὅτι ἐπιβεβαιώνει τὰς καθαιρέσεις καὶ ἀναθεματισμούς. Δεύτερον, ἀκόμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Πάπας Ρώμης δὲν δύναται νὰ ἀναγνωρίση ἱερωσύνην εἰς ἀχειροτονήτους, πόσον μᾶλλον ὁ «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς»! Κι’ ὅμως ἔφθασεν εἰς τοιοῦτον σημεῖον νὰ διατείνεται ἄνευ ἐνδοιασμῶν ὅτι:
«ἡ δισχιλιετὴς ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας γέμει περιπτώσεων ἄνευ ἄλλης μυστηριακῆς λειτουργικῆς διατυπώσεως ἀποδοχῆς τῶν χειροτονιῶν»!
Μὲ ἁπλὰ λόγια: Δι’ ὑπογραφῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κων/λεως λαϊκὸς δύναται νὰ ἀνακηρυχθῆ Προκαθήμενος Ἐκκλησίας καίτοι ἀναθεματισμένος ἀπὸ πρωτοβάθμιον καὶ δευτεροβάθμιον δικαστήριον! Παπικώτερον καὶ αὐτοῦ τοῦ παπισμοῦ! Δὲν ἦτο, βεβαίως, ὁ μόνος παραλογισμὸς εἰς τὴν ὁμιλίαν του:
«Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία… Δὲν ἀπέκλεισεν ἐκ τῆς προνοίας καὶ ἀγάπης της οὐδεμίαν τῶν ἐκεῖσε ἐκκλησιαστικῶν ὀντοτήτων, ὡς ψευδῶς διαδίδεται. Δὲν παρεθεώρησε τὴν Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, ὡς ἦτο διαρθρωμένη εἰς τὴν χώραν τῆς Οὐκρανίας. Πάντας εἰς ἑνότητα ἐκάλεσεν. Ἀτυχῶς δὲν ἐξετιμήθη ὑφ’ ὅλων ἡ πρόσκλησίς μας αὐτή. Αἱ ἀνθρώπιναι διαφορετικαὶ τοποθετήσεις καὶ προοπτικαὶ δὲν ἔδωκαν χῶρον δι’ εὐρυτέραν θεώρησιν τοῦ προβλήματος ἀπὸ πλευρᾶς τῶν περὶ τὸν Μητροπολίτην Ὀνούφριον Ἁγίων Ἀρχιερέων.»
Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἰσχυρίζεται, δηλαδή, ὅτι ἐνῶ ὑπῆρχε Κανονικὴ καὶ ὀργανωμένη Ἐκκλησία εἰς Οὐκρανίαν ὑπὸ τὸν Κιέβου Ὀνούφριον, αὐτὴ ἔπρεπε νὰ διαλυθῆ καὶ νὰ προσέλθη αἴφνης εἰς μίαν συνέλευσιν σχισματικῶν καὶ ἀχειροτονήτων, διὰ νὰ ἀποφασίσουν ὅλοι μαζὶ σύστασιν… Ἐκκλησίας ἐκ νέου(!), ἐπειδὴ αὐτὴ ἦτο «ἡ πρόσκλησις» τοῦ Φαναρίου, διὰ τὴν ὁποίαν οὔτε μὲ τοὺς Προκαθημένους δὲν συνεννοήθη! Ποῖος ἆραγε εὑρίσκει αὐτὸ λογικόν; Ποῖος ἄλλωστε εὗρε λογικὸν πρὸ σχεδὸν ἔτους, ὅταν ὁ Πατριάρχης ἀνεφώνησεν ἐξ Ἀμερικῆς «σκασίλα μου» διὰ τὴν διακοπὴν μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου Μόσχας; Αὐτὸ τὸ «σκασίλα» ἐμερίμνησε νὰ ἐπαναλάβη δι’ ἄλλου τρόπου, πλέον σκληροῦ, ἐπιτιθέμενος πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας ἐν συνόλῳ λέγων:
«…τὰ θρυλούμενα σήμερον ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ ὅσων συντάσσονται μετ’ αὐτῆς, περὶ δῆθεν αὐτοχειροτονήτων Ἐπισκόπων εἰς τὴν Οὐκρανίαν, περὶ μὴ ὑπάρξεως δυνατότητος εἰς τὴν Ἐκκλησίαν θεραπείας τῶν ἐσφαλμένων, καὶ περὶ στερουμένων τῆς Θείας Χάριτος μυστηρίων, εἶναι τουλάχιστον στρέβλωσις τῆς ἀληθείας, διὰ νὰ μὴ εἴπωμεν ἀκριβέστερον πλάνη καὶ ἔκπτωσις ἀπ’ αὐτῆς. Μία τοιαύτη θεώρησις τῶν πραγμάτων ἐξυπηρετεῖ μόνον σκοπιμότητας, αἱ ὁποῖαι, δόξα τῷ Θεῶ, εἰς τὴν Ἐκκλησίαν δὲν εὐδοκιμοῦν καθὼς πάντοτε ἡ ἀλήθεια καὶ ἀναδεικνύεται καὶ ἐπικρατεῖ. Λέγομεν στεντορείᾳ τῇ φωνῇ: τὰ περὶ αὐτοχειροτονήτων καὶ περὶ χειροτονιῶν ἐγερθέντα ζητήματα ἐν τῇ Ἱεραρχίᾳ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας εἶναι ὅλα μυθεύματα, προϊόντα στοχευμένης προπαγάνδας.»
Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τί σημαίνουν αὐτά; Κατ’ ἀρχὰς εἶναι ψευδῆ, καθὼς ποτὲ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας δὲν ὑπεστήριξεν ὅτι δὲν ὑπάρχει δυνατότης θεραπείας τῶν ἐσφαλμένων. Εἶναι ἡ γνωστὴ προπαγανδιστικὴ μέθοδος, κατὰ τὴν ὁποίαν ἀναμειγνύονται ἀλήθειαι μὲ ψεύδη, ὥστε νὰ στοχοποιηθῆ ὁ «ἀντίπαλος» ὡς ἀκραῖος.
Ἔπειτα, ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία γνωρίζει τὴν ἀποστολικὴν διαδοχὴν εἰς Οὐκρανίαν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ὄχι μόνον διότι ἔχει πρόσβασιν εἰς τὰ ἀλλόγλωσσα ἔγγραφα, ποὺ δὲν ἔχει τὸ Φανάρι, ἀλλὰ διότι αὐτὴ ἐποίμαινε τὴν Οὐκρανίαν.
Παραλλήλως, αὐτὰ τὰ ὁποῖα τώρα χαρακτηρίζει «προπαγάνδα», τὰ εἶχε συνυπογράψει, ὅταν ἀνεθεμάτιζον τὸν ψευδοπατριάρχην Φιλάρετον. Ἂν λοιπὸν τώρα θεωρῆ ὅτι ἐξηπατήθη τότε, ἂς παραδεχθῆ ὅτι ἔπεσε θῦμα. Ποῖος ὅμως διασφαλίζει ὅτι ἂν ἦτο τότε θῦμα δὲν εἶναι καὶ εὑρίσκεται καὶ τώρα εἰς πλάνην; Δυοῖν θάτερον: εἴτε νὰ παραδεχθῆ ὅτι πίπτει θῦμα ἐξαπατήσεων εἰς μείζονα ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα εἴτε δὲν ἦσαν προπαγάνδα τὰ περὶ ἀχειροτονήτων.
Ὅμως ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος διαπράττει ἕνα διπλοῦν μέγιστον ἀτόπημα: κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας τόσον εἰς ἠθικὸν ἐπίπεδον («θρυλούμενα», «μυθεύματα», «στοχευμένη προπαγάνδα») ὅσο καὶ εἰς δογματικὸν («πλάνη», «ἔκπτωσις»). Αὐτά, ἐὰν δὲν τὰ ἀποδείξη, ὑποπίπτει εἰς τὴν ποινὴν τῆς «ταυτοπαθείας», δηλ. ἐπισύρουν καθαίρεσιν!
Ἀπορεῖ ὅμως κανεὶς διὰ τὴν ἀσύνετον αὐτὴν στάσιν. Εἰς ποίαν «πλάτην» στηρίζεται, ὥστε νὰ ἀπειλῆ ἐμμέσως 10 Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, λέγων «ὅσων συντάσσονται μετ’ αὐτῆς»; Κάποιοι ἴσως εἴπουν «τὴν ἀμερικανικήν». Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀπάντησις: Στηρίζεται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι δύναται νὰ λέγη ὅ,τι θέλει, ἐπειδὴ δὲν ἔχει ποίμνιον, οὔτε ἐκλέγεται ἀπὸ αὐτὸ οὔτε λογοδοτεῖ εἰς αὐτό! Ἐναντιοῦται πρὸς 10 Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ποίμνιον, ποῖος; Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει! Καὶ θεωρεῖ ὅτι εἶναι ὁ πλέον ὑπεύθυνος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία ἔχει ποίμνιον τὸ ἥμισυ τῶν Ὀρθοδόξων!
Μόνο ἡ παπικὴ ἀλαζονεία εἶναι ἱκανὴ νὰ θέτη τὸν ἑαυτόν της ὡς μονάδα ἀπέναντι εἰς ὁλόκληρον τὸν θεματοφύλακα τῆς πίστεως, τὸ Ὀρθόδοξον πλήρωμα. Ἴσως δὲν ἀπέχει πολὺ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἂν κρίνη κανεὶς τὴν ἀποστροφὴν τοῦ λόγου του κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν εἰς τὴν Ἀντιπεριφέραι Καβάλας:
«ἐνθυμοῦμαι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ καθηγητὴς καὶ ἀκαδημαϊκός Μητροπολιτης Περγάμου Ἰωάννης, ὁ καλύτερος Θεολόγος τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως τὸν χαρακτήρισε ὁ Πάπας, ὅτι τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἕνας ἀναντικατάστατος θεσμὸς, τὸν ὁποῖον ἂν δὲν τὸν εἴχαμε, ἔπρεπε νὰ τὸν ἐφεύρουμε, ἔπρεπε νὰ τὸν δημιουργήσουμε».
Ἂν ὁ Πάπας τῶν σκανδάλων εἶναι τὸ ἐχέγγυον τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, τότε ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι τὸ Φανάρι ἔχει παραδώσει τὰς κλεῖς αὐτοῦ εἰς τὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου. Μόνον αἱ ἀντιδράσεις τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν εἶναι ἱκαναὶ νὰ ταρακουνήσουν τοὺς «δοκοῦντας στύλους εἶναι»… Νὰ προβῶμεν εἰς ἐκστρατείαν ἀφυπνίσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἐγερθοῦν ὅλοι ἐκ τῆς πνευματικῆς ραστώνης καὶ νὰ διαφυλάξωμεν τὴν Ἐκκλησίαν ἀπὸ τοὺς λυκοποιμένας.
Ορθόδοξος Τύπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου