Αγάπησα περισσότερο τη μητέρα μου και λιγότερο τον πατέρα μου. Στο κάτω - κάτω ήταν άντρας, εγώ γυναίκα, και μας χώριζε μια άβυσσος. Δάσκαλος ο πατέρας μου, δασκάλα η μάνα μου.
Η μάνα, μας έλεγε παραμύθια σε συνέχειες κάθε βράδυ κι εγώ ζούσα σ' αυτό το σύμπαν φαντασίας. Πίστευα πως τα καλύβια τα μεσάνυχτα ανοίγουν τις πόρτες τους και από μέσα βγαίνουν ορχήστρες που παίζουν εξαίσιες μουσικές, και πως οι κολοκύθες λιώνουν σιγά - σιγά τη νύχτα και στο τέλος γίνονται γυναίκες λαμπερές, και πως μέσα στις τρύπες των μυρμηγκιών έχει τεράστιες σκάλες και άμα τις κατέβεις φτάνεις στην ψυχή της γης, που είναι ο κόσμος όλος σοκολάτα.
Στον πατέρα μου έχω χρεώσει δυστυχίες μου πολλές, αλλά του χρωστάω και πολλά. Με έκανε αυτό που είμαι. Να είμαι και εγώ και οι αδελφές μου περήφανες γυναίκες. Όχι να είμαστε σκυμμένες και να κεντάμε μαξιλαράκια, αλλά να διαβάζουμε Αριστοτέλη. Με έμαθε πως μια και μόνο αριστοκρατία υπάρχει: η αριστοκρατία του πνεύματος.
Ειρήνη Παπά
3 Σεπτεμβρίου 1926 - 14 Σεπτεμβρίου 2022
1 σχόλιο:
...καὶ Αριστοτέλης - γιατί ἔχει τὴν σημασία της ἡ συνέχεια τοῦ γένους-
...καὶ μαξιλαράκια - γιὰ τὴν μαθητεὶα στην ὑπομονή-
μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἐτοῦτα...
τὰ ἄλλα..
τὰ πραγματικά σπουδαῖα
γιὰ τὴν
πνευματική μας ἀ ρ χ ο ν τ ι ά...!
...
(οὔτε ψευτοαριστοκράτες τοῦ σπαθιοῦ
οὔτε ψευτοαριστοκράτες τοῦ χρήματος
οὔτε ψευτοαριστοκράτες τῆς κουλτούρας...
που καταλὴγουν νὰ γίνονται τὰ τσιράκια τοῦ ...ξέρετε ποιού...)
Δημοσίευση σχολίου