Ο Μέγας Παρακλητικός είναι γραμμένος σε προσωπικό ύφος και κρύβει οδύνη, αγωνία, παράπονο και ελπίδα. Εν τω μεταξύ " μιλάει" για πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων.

 

Ποιον από μας δεν τον κύκλωσαν οι θλίψεις σαν την κηρήθρα οι μέλισσες και σε ποιον από μας δεν έκλεισαν κατάμουτρα πόρτες φίλων και γνωστών. Ακόμα και ο ίδιος ο Θεός μοιάζει σπαρακτικά σιωπηρός όταν Τον χρειάζεσαι. Η πόρτα της Παναγιάς είναι όμως ανοικτή για όποιον την επικαλείται, ανεξάρτητα από τον βαθμό της πίστης του. Εύκολα λοιπόν ταυτίζεται κανείς με τον ποιητή. Ειδικά εκεί όπου θυμάται τις πρότερες ευεργεσίες της Παναγίας και είναι σίγουρος ότι θα εισακουστεί και θα ευεργετηθεί και πάλι. Εννιά στις δέκα φορές ψάλλοντας τον παρακλητικό κανόνα του Λάσκαρη καρδιακά και βιωματικά εισακούστηκα.

Τεράστια στιγμή για την ορθόδοξη υμνογραφία αυτό το ποίημα. Νομίζει κανείς ότι ζήτησε τη σύνθεση του η ίδια η Παναγία επειδή διψάει την σωτηρία μας και τίποτα άλλο δεν της δίνει χαρά παρά να την παρακαλούμε συνεχώς να μεσιτεύει στον γιο της για όλους εμάς.

π.π.