Που θα πάει;

Ο κόσμος είναι οργισμένος και φοβισμένος.

Όπου και να πας σε κοιτάνε

με ένα περίεργο βλέμμα αγελάδας. Βαρύ. Απαθές.

Οι άνθρωποι είναι μπερδεμένοι

και έχουν σταματήσει να εμπιστεύονται

ο ένας τον άλλον.

Έχουν σταματήσει να εμπιστεύονται

και τους σύγχρονους θεούς τους.

Τις φίρμες, τις μάρκες, το χρήμα.

Όλα αυτά φαίνεται πως "τους πουλάνε" σιγά σιγά.

Δεν υπάρχουν άθεοι, φίλε μου.

Υπάρχουν αυτοί που δηλώνουν άθεοι, αλλά δεν είναι.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να έχει θεούς.

Είναι γραμμένο στο dna μας.

Ακούσια ή ενσυνείδητα όλοι έχουμε τους δικούς μας.

Για παράδειγμα, οι δηλωμένοι "άθεοι"

που κυνηγάνε το χρήμα και τα πλούτη

έχουν ξεκάθαρα έναν θεό που λατρεύουν.

Τους δίνει λόγο ύπαρξης, τους δίνει ενέσεις ματαιοδοξίας,

και τους δίνει την ψευδαίσθηση πως με αυτά που αγοράζουν,

γίνονται προσωρινά αθάνατοι.

Όταν οι θεοί σου σε "πουλάνε", αμύνεσαι, χάνεσαι, απογοητεύεσαι.

Ειδικά όταν οι θεοί σου έχουν σχέση με την ύλη,

με τα brands, με την "σαρκική τελειότητα", με την κατανάλωση,

οι ασθένειες της ψυχής, μιας ψυχής που έχεις παραμελήσει,

θα σου χτυπήσουν την πόρτα δυνατά μια μέρα.

Σήμερα πήγα να αγοράσω ένα τρυπανάκι για βιδολόγο,

για μια κατασκευή που θέλω να κάνω.

Με κοίταξε ο υπάλληλος σαν να ήμουν εχθρός του.

-Τι τρυπανάκι; με ρώτησε.

-Για ξύλο, αλλά θέλω να είναι πιο μακρύ από το κανονικό, του απαντάω.

-Τι μέγεθος; με ρωτάει, αγριεμένα.

-Δεν ξέρω, του λέω, αλλά αν μου δείξεις ένα δυο μεγέθη, θα βγάλουμε άκρη.

Ήταν σαν να του έκανα το μεγαλύτερο κακό.

-Χωρίς να έχεις τη βίδα, πως να σου δώσω τρυπάνι; έκραξε δυνατά.

Είχα δύο επιλογές.

Η μία ήταν να του πω "ρε μαλάκα, αν είχα τη βίδα, δεν θα στην έδινα;"

Αλλά επέλεξα τη δεύτερη.

Του εξήγησα με όμορφο και ήρεμο τρόπο,

πως δεν την είχα, γιατί έτυχε και πέρασα από εκεί, εκτός προγράμματος,

και έτσι το θυμήθηκα. Του χαμογέλασα.

Άλλαξε η φάτσα του.

Από εκείνη τη στιγμή, με ρωτούσε και μου φερόταν

σαν να μην ήθελε να φύγω από το μαγαζί

και με εξυπηρέτησε τέλεια.

 

Που θα πάει;

Θα βρούμε κάποια μέρα οι περισσότεροι ξανά τον Θεό μέσα μας.

Μια μέρα ίσως ξαναγίνουμε "άνθρωποι".

Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά.

 Yannis Bakman