Θυμάμαι σ’ ένα νησί, στην Κω, που είχα πάει μια φορά είχα δεί μια γριούλα. Μου λέει,
– «Εγώ δεν ξέρω γράμματα και δεν ξέρω να κάνω καμιά προσευχή, μα ούτε το Πιστεύω μπορώ να πω ούτε το Πάτερ ημών. Γι’ αυτό, το βράδυ όταν πέσω να κοιμηθώ, κάνω το σταυρό μου και παρακαλώ ο Θεός να ξημερώσει με το καλό όλον τον κόσμο». Με ρωτά, «Καλά κάνω;»
– Της λέω, «Καλά κάνεις».
Βλέπετε, η γριούλα είχε συλλάβει το μυστικό της ευχής » Αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου,… ως εν ουρανώ και επί της γης». Και επειδή ζούσε μέσα στην Εκκλησία, και επειδή είχε τη χάρη του Χριστού που κυκλοφορούσε μέσα στην ύπαρξή της αθόρυβα, όπως πάει ο χυμός της αμπέλου προς το κλήμα, γι’ αυτό, χωρίς να ξέρει γράμματα, έκανε αυτό το αληθινό: παρακαλούσε ο Θεός να ξημερώσει με το καλό όλο τον κόσμο.
ένας Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου