Ποίημα της Μακαριστής Γερόντισσας Γαλακτίας της Κρήτης.

 

 

Τί είναι ο Θεός;

Θεέ μου, Πατέρα καί Δημιουργέ, Κυβερνήτη καί Πανσθενουργέ,όλοι μιλούν γιά Σένα, όλοι Σέ ψάχνουν.

Άλλοι σέ φαντάστηκαν από τήν κεφαλή τους καί δημιούργησαν τή μορφή Σου όπως εβόλευε τήν ζωή τους.

Είναι τά είδωλα τά σιχαμερά, δαιμόνων φαντάσματα καί μιαρά,πού θανατώνουν τήν ψυχή τους.

Κι απ αυτούς πού βαπτίσθηκαν χριστιανοί καί μπήκανε μέσα στό σπίτι Σου καί στήν καρδιά Σου, ποτέ δέν σέ γνώρισαν πραγματικά, γιατί αγνόησαν τά λόγια Σου καί τό Πανάγιο θέλημά Σου.

Άλλοι σέ φαντάστηκαν σάν γέρο πωγωνάτο καί λευκό σέ θρόνο νά κάθεσαι υψηλό, πάνω στά νέφη, άλλοι περιστεράκι θεώρησαν τό Πνεύμα Σου νά φτερουγίζει στά κεφαλάκια τους καί μέ χαρά νά τούς γνέφει.

Μόνο τό Γιό Σου δέν φαντάσθηκαν, γιατί μάς έχει φανερωθεί, άν καί πολλοί Τού κρυφτήκαμε καί δέν Τόν αφήσαμε, λυτρωτικά νά μάς καθοδηγεί.

Μόνο πού Εσύ είσαι Φώς! Φώς άπλετον καί εκθαμβωτικόν! Ασκίαστον καί νοερόν! Άναρχον καί ομιλητικόν. Απερινόητον καί υπαρκτόν! Τρίφωτον καί μοναδικόν (Μονάς η Τριάς)! Εσωκαρδίως εκχεόμενον καί διαστάσεις μή γνωριζόμενον! Είσαι ο Πατέρας πού στοργικά αγκαλιάζει, πού πάντα υπομονεύεται κι όταν πρέπει διορθωτικά δοκιμάζει. Είσαι η ακλόνητη σιγουριά σέ όσους ξέρουν τήν πρόνοιά Σου, τό γεμάτο ταμείο σέ όσους προσβλέπουνε στά ανεξάντλητα αγαθά Σου. Σέ λυπεί η αμαρτία μας, γιατί μάς διώχνει μακριά Σου, σέ χαρήνει η μετάνοια, γιατί μάς φέρνει καί πάλι κοντά Σου.

Τά λόγια τού Γυιού Σου φάρμακο, ο θάνατός Του Ζωή, ο Τάφος Του Ανάσταση καί χαρμονή. Ο Άδης τύψεις δικές μας, παρέα μέ τούς δαίμονες καί τούς εχθρούς σου, κάψιμο αφόρητο από τούς φωτεινούς ποταμούς Σου Τό Πνεύμα Σου Φώς, μιλεί καί σκέφτεται καί αγαπά, φωτίζει, καθαρίζει καί μεριμνά. Υπέρτατο Όν όπως κι οι Τρείς Σας. Μέ κρότο κινείται στόν κόσμο αυτό, κρότο αθόρυβο στά αυτιά, δυνατότατο στήν καρδιά. Τήν αμαρτία σιχαίνεται, στήν μετάνοια αφήνεται. Αυτό στόν Γυιό Σου μάς οδηγεί καί ο Γυιός Σου σ Εσένα! Καί γινόμαστε όλοι ένα! Μέσα στήν Βασιλεία Σου τήν υπέρλαμπρη καί ποθητή. Πού μπαίνουμε χωρίς νά ξέρουμε τό πρόσωπό Σου (ενν. τό αμέθεκτο τής Θείας Ουσίας) αλλά χαιρόμαστε παντοτινά τό γλυκύτατο δοξασμό Σου (ενν. τήν κατά Χάριν υιοθεσία). Εκεί δέξου με τήν ελεεινή, πού δέν έκαμα τίποτα στή ζωή μου γιά νά Σ ευχαριστήσω αλλά καί δέν μπορώ μακριά Σου νά ζήσω. Γιατί Σέ αγαπώ Αμήν! Αμήν! Αμήν!