«Φανάρι και….ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο»

Γράφει ο  Δ. Κ. Αναγνώστου, Θεολογών

Ο αφελώς και ασεβώς αποκαλούμενος υπό αλιβάνιστων δημοσιογράφων, και όχι μόνον, "αρχηγός της Ορθοδοξίας", δηλαδή κάτι σαν Πάπας της Ανατολής, Πατριάρχης Κων/λεως κ. Βαρθολομαίος "έκοψε" έναν ακόμη εκκλησιαστικό Γόρδιο δεσμό. Αποκατέστησε πριν λίγες ημέρες (9.5.2022), δι' Αποφάσεώς του, στην "κανονικότητα" (και) τους Σχισματικούς των Σκοπίων (μετά από εκείνους της Ουκρανίας) αναγνωρίζοντάς τους ως "Αρχιεπισκοπή Αχρίδος", με δικαιοδοσία εντός των ορίων της "Βορείου Μακεδονίας", όπως σχετικώς αναφέρεται. 

Και τώρα πλέον ρίχνει το "γάντι" στο Πατριαρχείο της Σερβίας για τα περαιτέρω. Εύλογα, λοιπόν, απορεί κανείς, για την τόλμη του Φαναρίου, το οποίο, στις πλέον κρίσιμες συγκυρίες από εκκλησιαστικής και πολιτικής απόψεως, δεν διστάζει με συνοπτικές τελικές διαδικασίες και άνευ συνεννοήσεως με όλους τους εμπλεκομένους (εν προκειμένω το Πατριαρχείο Σερβίας, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η εν λόγω Επαρχία και το οποίο ουσιαστικώς φέρει "προ τετελεσμένων" ) να "επιλύει" χρονίζοντα προβλήματα. Επιτέλους, τόσο "αναποτελεσματικοί" είναι όλοι οι άλλοι, οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν τα δικά τους μάλλον μεγαλύτερα επιτελεία, ή τόσο ικανό, ή τολμηρό, ή κάτι άλλο είναι το Φανάρι;

Αν προς στιγμήν λησμονήσει και παραθεωρήσει κανείς τους εκκλησιολογικούς ακροβατισμούς του Φαναρίου, όπως εκφράζονται από τους αίολους ισχυρισμούς του περί του Κωνσταντινουπόλεως ως δήθεν "πρώτου άνευ ίσων" (primus sine paribus), θα μπορούσε να εγκλωβιστεί στο ανωτέρω δίλημμα. Όμως, για όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, είναι πλέον ή σαφές ότι τίποτε στις Φαναριώτικες πρωτοβουλίες, καθώς και στον χρόνο που αυτές εκδηλώνονται δεν είναι τυχαίο. Προβληματίζει δε, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς, η συσχέτιση και σημασιολογική, τουλάχιστον, διασύνδεση των επιλογών και πρωτοβουλιών του Φαναρίου με τις ευρύτερες πολιτικές και δη γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολής και των Βαλκανίων. Όλοι άλλωστε γνωρίζουμε ότι, μετά την περίπτωση των Σχισματικών των Σκοπίων, μάλλον θα έχει σειρά η περίπτωση του Μαυροβουνίου, με ό, τι μπορεί αυτό  να σημαίνει. Τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά σε μία, ούτως ή άλλως, όπως κι αν την αποτιμήσει κανείς, σημαντική εξέλιξη, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε και παραθέσουμε τις έντονες επιφυλάξεις πολλών, οι οποίοι, από ειλικρινές ενδιαφέρον για την ενότητα των ορθοδόξων Εκκλησιών γίνονται μάρτυρες μιας αυξανόμενης "τόλμης"  του Φαναρίου εν μέσω ταραχής διχασμών και όχι ειρήνης. Και ναί μεν, ο "τολμών" φαίνεται να γνωρίζει καλώς την τέχνη να καλύπτει τις όποιες βαθύτερες προθέσεις του, μιας και δεν υπάρχουν περιθώρια αφελούς αποδόσεώς της (τόλμης) σε φιλειρηνικές και αγαπητικές διαθέσεις αποκαταστάσεως της κανονικότητας και της ενότητος στον εκκλησιαστικό χώρο, όμως δυσκόλως αποκρούει και διασκεδάζει κανείς τους λογισμούς που θεωρούν την τελευταία κίνηση του Φαναρίου, κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ως συνέχεια της εκδικητικής στρατηγικής του έναντι του Πατριαρχείου Μόσχας για την αποχή αυτού από την διαβόητη "Σύνοδο της Κρήτης" και την εκ μέρους του αμφισβήτηση του διεκδικούμενου "πρωτείου" του (παπικού τύπου). Διότι, είναι προφανές ότι το εμμέσως πλην σαφώς "θιγόμενο" καί αιφνιδιαζόμενο εκ των τελευταίων εξελίξεων Πατριαρχείο Σερβίας είναι, "συμπτωματικώς", ένας βασικός συμπαραστάτης του Πατριαρχείου της Μόσχας και επιπλέον ανυποχώρητος αρνητής των τετελεσμένων του Φαναρίου εν Ουκρανία (δεν αναγνωρίζει το  εκκλησιαστικό μόρφωμά του υπό τον κ. Επιφάνιο).

Άλλωστε, προβληματίζει και "προκαλεί" η φοβερή σύμπτωση των γεωγραφικών διαδρομών στις πρωτοβουλίες των δύο ηγετικών "οργανισμών", του Φαναρίου και του... ΝΑΤΟ (διάβαζε ΗΠΑ). Είτε, άλλοτε, προηγείται, είτε, άλλοτε, έπεται, ο ένας ή ο άλλος!

Μη θεωρήσει, ωστόσο, κάποιος, εξ υπερβάλλοντος ζήλου, τολμηρή ή ασεβή την αναφορά μας στο Φανάρι ως....."οργανισμού". Μη συγχέουμε το Φανάρι με τον σεβαστό θεσμό του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος εν Ορθοδοξία Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.