...Ἡ ζωή μας ὅμως πάνω στὴ γῆ συνεχίζεται, ὅπως τῶν Μυροφόρων μὲ τὴν “ πεῖραν ” τῆς Ἀναστάσεως.

...

Ὁ Κύριος μετακινεῖ τὸ Ἀμὴν μακρύτερα, γιὰ νὰ μᾶς κάνει πληρέστερα καὶ δικαιότερα μετόχους τῆς Ἀναστάσεως.

Κι ἐμεῖς χρωστᾶμε νὰ ῥωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἂν ἔχουμε πράγματι ὁλοκληρωμένα καὶ ἀκράδαντα τὴ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης.

Καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἂν καὶ βροντήξαμε τὴν Ἀνάσταση, οὔτε σ’ ὅλο τὸ ὕψος της τὴ νιώσαμε οὔτε τόσο καθαρὴ καὶ δυνατὴ τὴ συντηρήσαμε ὅσο ἔπρεπε. Καὶ ὀφείλουμε ν’ ἀναζητήσουμε τὴν αἰτία.

. . . . .

Ὁ πολιτισμός μας μᾶς ποτίζει ἀναισθησία, γιὰ τὸν παγκόσμιο πόνο. Μᾶς διασκεδάζει τοὺς φόβους μας, τὶς πίκρες αὐτῆς τῆς ζωῆς, τὶς ἐνοχές μας · μᾶς πληροφορεῖ “ ἐπιστημονικά ” ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτε παραπάνω ἀπὸ μιὰ ῥάτσα πιθήκων ἐξελιγμένη, ὅτι ὁ Θεὸς βέβαια δὲν ὑπάρχει καὶ κάθε ἐπιθυμία μας μπορεῖ ἄνετα νὰ ἱκανοποιηθεῖ.

Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀναισθητικά, ποὺ συμπληρώνονται μὲ τὶς “ οὐσίες ”, τὸ ἀλκοὸλ καὶ τὶς θορυβώδεις διασκεδάσεις, πῶς νὰ στοχαστεῖ κανεὶς πάνω στὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς, πῶς νὰ πονέσει, νὰ φοβηθεῖ, νὰ μετανοήσει, νὰ νοσταλγήσει ;

Ὁ καθένας πασχίζει νὰ πεισθεῖ ἀπὸ μόνος του ὅτι ζεῖ σ’ ἕναν Παράδεισο, τὸν μόνον ὑπαρκτὸ Παράδεισο κι ἐπειδὴ ἡ ψυχή του δὲν συμφωνεῖ, ἀντιδρᾷ μὲ ἀπρόσκλητη κατάθλιψη.

Ἡ κατάθλιψη, τακτικὸ γνώρισμα τοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι τὸ τελευταῖο χαρτὶ τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ξυπνήσει τοὺς “ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ καθημένους . . .”

Ἡ Ἀνάσταση ξυπνᾷ τὶς καρδιὲς στὴ χαρὰ καὶ στὴ γλυκιὰ ἐλπίδα. Οἱ ψυχές μας ὅμως, πρέπει νὰ τ’ὁμολογήσουμε, πατοῦν μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ μὲ τὸ ἄλλο στὸ κατώφλι τοῦ Παραδείσου. Εἴμαστε δηλαδὴ δίψυχοι σὰν τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ πρὶν ἀπὸ τὴν ψηλάφηση.

Γι’ αὐτὸ οἱ ψυχές μας δὲν εἶναι γεμᾶτες ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς Ἀνάστασης...

Πῶς θὰ ἀποκαταστήσουμε στὶς ψυχές μας τὸ ἔλειμμα τῆς Ἀναστάσιμης χαρᾶς;"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Θεολογικά σχόλια του μακαριστού Κωνσταντίνου Γανωτή, Αθήνα, 2015