Φαντεζί γλωσσομάσκες και οπτικοακουστικά ινδάλματα με ανάποδο σημαινόμενο (*)

Σατανικές γλωσσοταχυδακτυλουργίες από την Νέα Τάξη Πραγμάτων

 Γραφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης

O όρος «αόρατος εχθρός» αποτελεί ένα οπτικοακουστικό ίνδαλμα [1] που από την ημέρα κήρυξης της πανδημίας έμελλε να χρησιμοποιηθεί προπαγανδιστικά για να υποδηλώσει την εκφοβιστική ιδιότητα του κορωνοϊού. Το ίδιο οπτικοακουστικό ίνδαλμα είχε χρησιμοποιηθεί και στην μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή, οπότε σημαινόμενο ήταν μια τρομοκρατική οργάνωση, η Αλ Κάιντα.

Παρότι, όμως, ήσαν διαφορετικά τα αντικείμενα αναφοράς του όρου «αόρατος εχθρός», το βάθος της έννοιας ήταν ταυτόσημο:

Ο αόρατος εχθρός βρίσκεται δυνητικά παντού [2], ανάμεσά μας, και δεν κάνει διακρίσεις: επιτίθεται σε μικρούς και μεγάλους, σκοτώνει πλούσιους και φτωχούς [3].

Με όρους Ποινικού Δικαίου:

ο «αόρατος εχθρός» είναι ένας διαρκής κίνδυνος που μπορεί ανά πάσα στιγμή, δηλαδή όχι μόνο την αμέσως επόμενη στιγμή, αλλά και οποιαδήποτε άλλη στιγμή, να μετεξελιχθεί σε βλάβη.

Όσοι γνωρίζουν την προσευχή «Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε…», θα κάνουν εύκολα την σύγκριση ανάμεσα στις έννοιες «Θεός» και «κορωνοϊός», η οποία θα τους περάσει μέσα από τις πύλες της κολάσεως του θαυμαστού ανάποδου κόσμου μας:

Ο μεν Θεός μας «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», ο δε κορωνοϊός «πανταχού παρών και τα πάντα απειλών» [4]. Ο Θεός είναι «ζωής χορηγός», ενώ ο κορωνοϊός «ζωής αιμοβόρος κυνηγός».

Ο γλωσσικός κώδικας του λεξιλογίου τής μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχής περιείχε, εκτός από τον «αόρατο εχθρό», και άλλα φρικαλέα οπτικοακουστικά ινδάλματα, όπως:

• νέα κανονικότητα

• περιοριστικά μέτρα χάριν της ασφάλειας του πολίτη

• διαρκή κατάσταση εξαίρεσης

• μηδενική ανοχή.

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα γλωσσικά σημεία που είχαν χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και τώρα επανήλθαν στο διεθνές προσκήνιο, προκειμένου να αξιοποιηθούν στον πόλεμο κατά της πανδημίας.

Όταν οι παγκόσμιοι γκάγκστερς φόρεσαν τις ίδιες γλωσσομάσκες και παρατάχθηκαν στην σκηνή του παγκόσμιου θεάτρου σκιών για να μεταδώσουν στους λαούς τους το παγκόσμιο μήνυμα του τρόμου, επέλεξαν ως όχημα της υπό μετάδοσιν έννοιας τον ίδιο ακριβώς όρο, μεταφρασμένο στην αντίστοιχη γλώσσα [5].

Ό,τι ήταν για τον Έλληνα ο αόρατος εχθρός, ήταν για τον Άγγλο ο invisible enemy, για τον Γερμανό ο unsichtbarer Feind, για τον Γάλλο ο ennemi invisible, για τον Ισπανό ο enemigo invisible κ.o.κ.

Ο αόρατος εχθρός έμοιαζε με ένα γλωσσικό έμβλημα που θα κοσμούσε την οργουελική Νεομιλία (Newspeak) της Νέας Tάξης Πραγμάτων, η οποία δεν είναι, όπως κάθε γλώσσα, «ένας εξελίξιμος οργανισμός», αλλά «ένα ενδοτικό εργαλείο, ευάρμοστο και ευαλλοίωτο, μέσω του οποίου επιχειρείται» –όχι, φυσικά, με αγνές προθέσεις– «η αποτύπωση υδαρών τελικά πραγματικοτήτων, φυσικών και εικονικών» [6].

Όπως απεδείχθη στην πορεία της γλωσσικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, πρόκειται για μια φοβογλώσσα, σημαινόμενο της οποίας είναι

«η διαρκής επίκληση γλωσσικών όρων με σκοπό την αποδοτική άσκηση ελέγχου και εξουσίας επάνω σε σημαντικές πληθυσμιακές ομάδες και στο όνομα θεμελιωδών και μη διαπραγματεύσιμων αγαθών, όπως η ζωή, η ελευθερία, η ειρήνη, η προστασία του έθνους, το δικαίωμα στην εργασία και στην περίθαλψη, η ελευθεροτυπία κ.ά.» [7].

Η σε κάθε γωνιά της γης περιφορά του κακόσημου οπτικοακουστικού ινδάλματος «αόρατος εχθρός» ήταν απολύτως σαφές ότι είχε προσχεδιασθεί για να επιτελέσει μια αναβαθμισμένη απάνθρωπη λειτουργία εναντίον των λαών: Από τον παγκόσμιο περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη που υλοποιήθηκε μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους θα περνούσαμε στην φάση της σταδιακής κατάργησής τους.

Η ημέρα κήρυξης της πανδημίας ήταν ένα ακόμη κομβικό σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας, η οποία έπρεπε να αλλάξει ριζικά. Οι πυρομανείς πυροσβέστες φρόντισαν να μεταδώσουν αυτό το μήνυμα της ριζικής αλλαγής με τον πιο εύγλωττο τρόπο, αξιοποιώντας ένα άλλο οπτικοακουστικό ίνδαλμα, το οποίο άντλησαν από την οικεία γλώσσα των υπολογιστών.

Μίλησαν, δηλαδή, για το σχέδιο της «μεγάλης επανεκκίνησης», το οποίο παρουσιάσθηκε στα βασικά του σημεία από τον νοσηρό πρωτεργάτη του, τον περίφημο Κλάους Σβάμπ, στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά αλλά ελάχιστα διαβάστηκε. Οι Νεοταξίτες είναι καλοπροαίρετοι «μακελλάρηδες»:

Προτού αιματοκυλήσουν την ανθρωπότητα, την προειδοποιούν εγκαίρως και με κάθε τρόπο. Ότι η συμπαγής πλειοψηφία δεν διαβάζει τα μηνύματα που της στέλνουν, βιώνεται ως καθαρά δικό της πρόβλημα. Δεν καθιερώθηκε τυχαία η περίφημη «ατομική ευθύνη».

Δεν απαιτείται κανένας κόπος για να συνειδητοποιήσουμε ότι σχεδόν όλα τα γλωσσικά σημεία που χρησιμοποιούσε το επιτελείο των πυρομανών πυροσβεστών είχαν ανάποδο βάθος:

• δεν νοιάζονται για το καλό μας, αλλά για το κακό μας

• δεν ενδιαφέρονται για την ασφάλειά μας, αλλά για την ανασφάλειά μας, η οποία καθιστά εμάς εξαρτώμενους από εκείνους και αναδεικνύει εκείνους σε ρυθμιστές της ζωής μας, ακόμη και στις τετριμμένες εκφάνσεις της

• η κατάσταση εξαίρεσης είναι κατάσταση κανονικότητας και η νέα κανονικότητα είναι μη κανονικότητα.

• η κάθε κρίση που επικαλούνται για να εφαρμόζουν συνεχώς νέα μέτρα τα οποία στραγγαλίζουν τις ελευθερίες μας, είναι ένα οπτικοακουστικό ίνδαλμα που ως αντικείμενο αναφοράς δεν έχει κάποιο τυχαίο προϊόν, αλλά μια προετοιμασμένη κτηνωδία.

Όπως επισημαίνει ο Μάικλ Γουόλτσερ στο ογκώδες βιβλίο του «Δίκαιοι και άδικοι πόλεμοι» [8]: 

«Η κατάσταση ανάγκης και η “κρίση” είναι κοινότοπες λέξεις που χρησιμοποιούνται για να προετοιμάσουν τη σκέψη μας για πράξεις κτηνωδίας».

Περαιτέρω, οι προτεινόμενες λύσεις ανθεκτικότητας (resilience) και βιωσιμότητας (sustainability) παραπέμπουν σε ένα σημαινόμενο με ακριβώς αντίθετη σημασία: πρόκειται για λύσεις που θα εξουθενώσουν τους μη ανθεκτικούς πολίτες και θα κάνουν τον βίο τους αβίωτο.

Εντέλει ο εχθρός δεν είναι αόρατος, αλλά ορατός. Τον ενσαρκώνουν ακριβώς οι πυρομανείς πυροσβέστες, ένας όρος-κλειδί που μπορεί να γίνει το οπτικοακουστικό ίνδαλμα των αφυπνισμένων πολιτών, οι οποίοι χάρη σε αυτόν θα μπορούν να κατανοούν εύκολα και γρήγορα ποια συνταγή ακολουθείται κάθε φορά από τους παγκόσμιους γκάγκστερς.

Οι πυρομανείς πυροσβέστες δεν ενδιαφέρονται να γκρεμίσουν τον παλιό κόσμο και να τον ξαναχτίσουν καλύτερο (build back better), αλλά να τον γκρεμίσουν βίαια με μηχανισμό ελεγχόμενης κατεδάφισης, σαν αυτόν που λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε την 11η Σεπτεμβρίου [9], και να τον ξαναχτίσουν χειρότερο (build back worse) [10].

Κλασική και αποτελεσματική μέθοδος δράσης των πυρομανών πυροσβεστών είναι να προκαλούν το πρόβλημα, πυρπολώντας την γη μας, ώστε μετά την ανεξέλεγκτη επέκταση της πυρκαϊάς, να εμφανίζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες, επιβάλλοντας ως μόνες εφικτές λύσεις μέτρα δρακόντεια –φάρμακα χειρότερα από την ίδια την ασθένεια–, που, όλως τυχαίως, ωφελούν τους ίδιους.

Ας φέρουμε στον μυαλό μας, έναν έμπορο που πουλά πατερίτσες και μας ζητά πιεστικά να ακρωτηριαστούμε! Υπό κανονικές συνθήκες, έναν τέτοιον έμπορο ουδείς θα τον εμπιστευόταν. Αν, όμως, ο έμπορος αυτός είχε φροντίσει να διασπείρει μια νόσο που προκαλεί σήψη στα άκρα των ανθρώπων, τότε, υπό το κράτος του φόβου, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θα δεχόταν να ακρωτηριασθεί.

Μια ισχνή μόνο μειοψηφία, έχοντας ως πυξίδα της το ερώτημα cui bono? (τις ωφελείται) θα αρνιόταν να κάνει αυτό που της ζητούσε πιεστικά ο πανούργος έμπορος, ο οποίος, για να μη χάσει την ευκολόπιστη πελατεία του, θα έπρεπε στην συνέχεια να απαξιώσει τα μέλη της αντιστεκόμενης μειοψηφίας ως ψεκασμένους αρνητές!

Η νουβέλα του Καρκαβίτα «Ο Ζητιάνος», γραμμένη ήδη από το 1897, είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε:

«Αφού [η Κρουστάλλω] ήταν πρόθυμη να […] πιστέψη [τον Ζητιάνο] κ’ είχε τη διάθεση, γιατί τάχα αυτός να χάση τα κέρδη κ’ ίσως-ίσως την υπόληψή του; Αυτός πάει να την γελάση· δεν το αρνείται. Αλλά γιατί και αυτή να μην είναι τόσο έξυπνη, ώστε να μη γελασθή; Έπειτα οι καπάτσοι από τους κουτούς θα ζήσουν. Οι έξυπνοι δεν γελιούνται. Αν δεν ήταν ο κουτόκοσμος, οι ζητιάνοι θα εψοφούσαν της πείνας μέσα στα ξεροβούνια της πατρίδας τους, σαν το μεταξοσκώληκα μέσα στο καρύκι του…» [11].    

Ο θαυμαστός ανάποδος κόσμος μας, για να μπορεί να καθιερώσει τις ανάποδες έννοιες, χρειαζόταν κατ’ ανάγκην το κατάλληλο όχημα: την ανάποδη γλώσσα. Κάποιοι την αποκάλεσαν «φοβογλώσσα», ορίζοντάς την ως εξής:

«η γλώσσα αυτή ενσωματώνει με ταχύτητα τις νέες λεξικές μονάδες, και με συνοπτικές διαδικασίες περιλαμβάνει όχι μόνο νέες λέξεις, αλλά νέα πλέγματα λέξεων. Χαρακτηρίζεται από μετατρεψιμότητα. Στηρίζεται σε αναθεωρήσεις και επαναδιαπραγματεύσεις της νοηματοδότησης λέξεων και φράσεων, οι οποίες μέχρι μια μέρα (ή και λίγες ώρες) πριν από την ανατροπή είχαν ένα διαφορετικό περιεχόμενο. Η “επαναβάπτιση” των περιεχομένων [...] μπορεί να οδηγήσει ένα ακροατήριο ανυποψίαστων και εύπιστων αποδεκτών σε παραλυτική σύγχυση ή αμηχανία, με την “ομοφωνία” την οποία προωθεί μερίδα των ΜΜΕ. Έχουμε να κάνουμε με την επαναδιαμόρφωση, μία παραλλαγή των σημασιών και των ιδεών, που όμως απεικονίζονται με τις ίδιες ηχητικές μορφές, τις ίδιες ακουστικές εικόνες. Το φαινόμενο το συναντάμε σε περιόδους κρίσης, σε “πολεμικές” φάσεις της ιστορίας της ανθρωπότητας» [12].  

«Οι λέξεις ως ηχητικές ακολουθίες παύουν να έχουν τη σημασία με μία ραγδαιότητα, καθώς μεταπλάθονται απότομα σε εργαλεία ιδεολογικού επηρεασμού, επιστασίας ή επιβολής, στο πλαίσιο μιας ομοφροσύνης από ένα μέρος της πολιτικοοικονομικής ή/και εκδοτικής/τηλεοπτικής εξουσίας, έτσι ώστε να εγκαθίσταται ένα περιβάλλον από το οποίο ο ομιλητής της κοινότητας δεν διεκφεύγει με ευκολία» [13].

Έτσι, «δυναστευτικά οικονομικά μέτρα, όπως η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος και ο περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, βαπτίζονται “μεταρρυθμίσεις”, οι απολύσεις “εξυγίανση”, οι περικοπές “εκσυγχρονισμός” ή “αναδιάταξη”. Η μερική απασχόληση χαρακτηρίζεται ως “ελαστική εργασία”, οι ριζικές αλλαγές αποδίδονται ως “νέα πνοή” και η απώλεια των θέσεων εργασίας ως “εξορθολογισμός δαπανών”. Οι διαδηλωτές εύκολα χρίζονται “ταραξίες”» [14].

Και τώρα, ο χειρότερος γλωσσικός εμπαιγμός:

Οι πυρομανείς πυροσβέστες ευαγγελίζονται μια παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση, ως μόνη λύση για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων προβλημάτων. Οι πανδημίες, η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή κρίση και, προπάντων, η επί θύραις ευρισκόμενη μητέρα των κρίσεων, δηλαδή η επισιτιστική κρίση, η οποία θα γονατίσει τον πλανήτη και θα προκαλέσει την σκλαβοποίηση και τον εξευτελισμό του ανθρώπου, προβάλλονται ως παγκόσμια προβλήματα που απαιτούν παγκόσμιες λύσεις.

Αυτές τις λύσεις (υποτίθεται ότι) μπορεί να τις βρει και να τις εφαρμόσει μόνο μια παγκόσμια κυβέρνηση, η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι δημοκρατική. Η παγκόσμια δημοκρατική διακυβέρνηση είναι το ωραιοποιημένο σημαίνον, η φαντεζί γλωσσομάσκα, που αποκρύπτει το ζοφερό σημαινόμενο με το σατανικό περιεχόμενο, δηλαδή τον ολοκληρωτικό έλεγχο του ανθρώπου από μια έξυπνη, παγκόσμια δικτατορία που θα έχει πρωτίστως την μορφή ψηφιακής τυραννίας [15], τόσο καλά καμουφλαρισμένη, που οι πολίτες θα έχουν την ψευδαίσθηση ότι κυβερνιούνται από φιλάνθρωπους ποιμένες, στους οποίους θα νιώθουν την ανάγκη να πουν ένα μεγάλο «ευχαριστώ»!

Συμπέρασμα: Τα νεοταξίτικα γλωσσικά ινδάλματα των παγκόσμιων γκάγκστερς δεν είναι τίποτε άλλο παρά όμορφες λέξεις, διαβολικά πλασμένες. Με τα λόγια του Jean-Paul Fitoussi, πρόκειται για:

«επιδείξεις γλωσσικής ταχυδακτυλουργίας που μας ζητούν να πιστέψουμε σε μαγικές εικόνες» [16].

Ταυτοχρόνως, όμως, είναι και γλωσσικά σημεία των εσχάτων χρόνων, όπου –αν δεν υπάρξει κάποια θεαματική ανατροπή– πρόκειται να βασιλεύσει, ευτυχώς προσωρινά, η ανάποδη εκδοχή του Χριστού, δηλαδή: ο Αντίχριστος. Όλες οι κρίσεις και όλες οι δρακόντειες λύσεις που έχουν αναστατώσει συθέμελα τον πλανήτη είναι διαβολικά εδέσματα που μας σερβίρονται από τους μάγειρες του Αντιχρίστου.

Δεν θα καταφέρουμε τίποτε σημαντικό, όσο κι αν επιθυμούμε να αμυνθούμε στην έξυπνη-παγκόσμια δικτατορία, αν δεν αντιληφθούμε ότι βιώνουμε έναν πολύπλευρο, υβριδικό, αλλά πρωτίστως πνευματικό και θρησκευτικό πόλεμο, που διεξάγεται από τα τσιράκια του Αντιχρίστου εναντίον του ανθρώπου [17], δηλαδή εναντίον του τελειότερου πλάσματος του Δημιουργού μας, το οποίο ο διάβολος το μισεί και το εχθρεύεται λυσσαλέα.

Αν δεν αναγνωρίσουμε τον πραγματικό εχθρό, τότε δεν ξέρουμε εναντίον ποίου πολεμάμε. Άρα βαράμε στον γάμο του καραγκιόζη, ακριβέστερα: του αόρατου, διαβολικού καραγκιοζοπαίκτη που χειρίζεται πίσω από το πανί τους νεοταξίτικους καραγκιόζηδες – τους εν Ελλάδι παλιάτσους με χιτλερικό μουστάκι.

Ο πραγματικός εχθρός μας είναι ο διάβολος, ο οποίος, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, προπάντων μέσα από μυστικές εταιρείες και λέσχες, έχει στρατολογήσει στις υπηρεσίες τους λεγεώνες σατανοκίνητων πολιτικών, οι οποίοι, για να απολαμβάνουν οι ίδιοι εξουσία και πλούτο, δέχονται να ποδοπατούν τους πολίτες, αντιμετωπίζοντάς τους σαν λεχρίτες.

Όπλο του διαβόλου η τεχνολογία, για χάρη της οποίας τα τεχνο-πρεζόνια [18], όλοι εμείς οι χειραγωγήσιμοι πολίτες, ξεπουλήσαμε φθηνά τις ελευθερίες μας. Σημειωτέον ότι η τεχνολογία χαρακτηρίζεται από μια πολύ επικίνδυνη ιδιότητα: ακολουθεί καλπάζουσα, εκθετική πορεία, θυμίζοντας έναν αδηφάγο-ιμπεριαλιστικό «αόρατο εχθρό» που θέλει να κατασπαράξει τους πάντες και τα πάντα, ειδικότερα να καταβροχθίσει όλες τις ελευθερίες μας και την αξία του ανθρώπου.

Αλήθεια, δεν είναι περίεργο που ο διάβολος στην γλώσσα της εκκλησίας μας αποκαλείται «αόρατος εχθρός»;

Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι οι Νεοταξίτες-θεατρίνοι επέλεξαν ως γλωσσική τους σημαία ένα οπτικοακουστικό ίνδαλμα που, εκτός από τον κορωνοϊό και την Αλ Κάιντα, σημαίνει και τον διάβολο, δηλαδή το ίνδαλμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των αμέτρητων υπηρετών της; 

[*] Το εδώ αναρτώμενο κείμενο είναι ταυτόσημο με τον πυρήνα της ομιλίας του γράφοντος στην συνάντηση της Αίγινας, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 22.5.2022 (διοργανωτές: Ελένη Κυπραίου / Δημήτρης Τσιμπούρης).

[1] Για τον όρο αυτόν βλ. Μπαμπινιώτη, Γλωσσολογία και Λογοτεχνία. Από την τεχνική στην τέχνη του λόγου, 1991, σελ. 81 επ.

[2] Πρβλ. την περιγραφή της Μary Shelley για την φονική πανδημία που από το 1826 οραματίσθηκε να ξεσπά σε ολόκληρο τον πλανήτη (Ο τελευταίος άνθρωπος, μτφ.: Σ. Παπαϊωάννου, εκδ. Ηλέκτρα, Αθήνα 2008, σελ. 325):

«Πού είναι ο λοιμός; Εδώ· παντού!».

[3] Πρβλ. Shelley, ό.π., σελ. 325:

«Ο θάνατος και η αρρώστια εξισώνουν όλους τους ανθρώπους».

[4] Η έννοια του δυνητικού κινδύνου διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο και στο πεδίο της μαζικής παρακολούθησης των πολιτών. Όπως σημειώνει ο Ιγνάσιο Ραμονέ, Η αυτοκρατορία της επιτήρησης, μτφ.: Γ. Καράμπελας, Εκδόσεις του εικοστού πρώτου, Αθήνα 2017, σελ. 105:

«Γύρω μας πλανάται συνεχώς ένας Μεγάλος Αδελφός που θέλει να ξέρει τα πάντα για καθέναν μας και να μας ταξινομεί όλους βάσει των “δυνητικών κινδύνων” που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουμε. Αυτή η μαζική παρακολούθηση ήταν ανέκαθεν ισχυρό δέλεαρ για τις αυταρχικές εξουσίες».

[5] Βλ. Μπ. Δερμιτζάκη, Σκέψεις και σχόλια για τη γλώσσα, Νεοελληνική Παιδεία, Άνοιξη 1988, τ. 13. σελ. 137 επ.:

«Την πραγματικότητα την εννοούμε με έννοιες. Όσο μεγαλώνουμε, η πείρα και οι γνώσεις πλουτίζουν τις έννοιες μας. Και αφού η πείρα και οι γνώσεις είναι προϊόντα κοινωνικών διαδικασιών, άρα μεταδόσιμες, το ίδιο πρέπει να είναι και οι έννοιες. Πώς όμως μπορεί να μεταδοθεί κάτι που δεν είναι υλικής, αλλά νοητικής φύσης; Μα με τη γλώσσα! Απλοποιώντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το όχημα της έννοιας για την μετάδοσή της είναι η λέξη».

[6] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, Φοβογλώσσα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2021, σελ. 41.

[7] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 42.

[8] Μτφ.: Γ. Δημητροπούλου, εκδ. Ιωλκός, Αθήνα 2006, σελ. 377.

[9] Steven Jones / Robert Korol / Anthony Szamboti / Ted Walter, 15 Years Later: On the Physics of High-Rise Building Collapses, εις: The Magazine of the European Physical Society, Vol. 47, Number 4, σελ. 21 επ.

[10] Για το νιτσεϊκό «Γκρέμισμα του Παλιού και το [ξαναστήσιμο] νέων αξιών» βλ. Δουβαλέρη, Πρόλογος του Μεταφραστή, εις Νίτσε, Λυκόφως των ειδώλων, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2016, σελ. 27.

[11] Αθήνα, Εκδ. Βιβλιοπωλείον της “Εστίας”, σελ. 103. Βλ. και Βαθιώτη, εις: Εγκληματολογία: Περίβλεπτον αλεξίφωτον; Τιμ. Τόμ. Για τον Ομότ. Καθηγητή Γ. Πανούση, εκδ. Ι. Σιδέρη, Αθήνα 2020, σελ. 799 επ., 809.

[12] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 44/45.

[13] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 45/46.

[14] Πρεβελάκης/Τσιτσανούδη-Μαλλίδη, ό.π., σελ. 46.

[15] Ο Καζύνσκι, Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της, μτφ.: Σ. Γιαννέλης, εκδ. Έξοδος, Αθήνα 2019, σελ. 140, προβαίνει στην ακόλουθη ζοφερή προφητεία:

«Ας υποθέσουμε ότι το σύστημα ξεπερνά την κρίση των επομένων δεκαετιών» και «κάνει τους ανθρώπους αρκετά πειθήνιους, ώστε η συμπεριφορά τους να μην απειλεί πια το σύστημα. Αν γίνει αυτό, δεν φαίνεται πως θα υπάρξει άλλο εμπόδιο στην ανάπτυξη της τεχνολογίας και πιθανότατα θα βαδίσει προς τον τελικό της στόχο που είναι ο πλήρης έλεγχος των πάντων επάνω στην Γη, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωπίνων όντων και όλων των άλλων οργανισμών» (η έμφαση του γράφοντος).

[16] Τι μας κρύβουν οι λέξεις. Πώς η νεογλώσσα επηρεάζει τις κοινωνίες μας, μτφ.: Α. Δ. Παπαγιαννίδης, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2021, σελ. 33, όπου το εξής παράδειγμα:

«Αν θέλετε να γίνει η χώρα σας πλουσιότερη, θα πρέπει να αποδεχθείτε να φτωχύνετε σε ατομικό επίπεδο».

[17] Βλ. και Δαπέργολα / Βαθιώτη / Δασκαλάκη, Κλιμακώνεται ο ορατός πόλεμος κατά του Χριστού από τα τσιράκια του Αντιχρίστου, εις: Θεοδρομία, Έτος ΚΔ΄, Τεύχ. 1, Ιανουάριος-Μάρτιος 2022, σελ. 50 επ.

[18] Πρβλ. Καζίνσκι, ό.π., σελ. 173:

«Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η σχέση του ανθρωπίνου είδους με την τεχνολογία είναι όπως ένας αλκοολικός με ένα βαρέλι κρασί».