Ὀκτώ ἔτη εἰς τήν ἀρχήν εἶχα μάχην φρικτήν μετά τῶν δαιμόνων.
Κάθε νύχτα λυσσώδης ἀγών· καί τήν ἡμέραν οἱ λογισμοί καί τά πάθη.
Ἤρχοντο μέ σπαθιά, ἀξίνες, μπαλτάδες καί φτυάρια.
- Ὅλοι ἐπάνω του! φώναζαν.
Μαρτύριον ἐτραβοῦσα. - Πρόφθασε, Παναγία μου! ΄Φώναζα· καί ἅρπαζα ἕνα· καί δός του ἐκτυποῦσα στούς ἄλλους· ἔσπαζα τά χέρια μου στά ντουβάρια...
Εἶναι ἀγώνας εἰς αὐτήν τήν ζωήν, ἄν θέλῃς νά κερδίσῃς· δέν εἶναι ἀστεῖα! Μέ τά ἀκάθαρτα πνεύματα πολεμεῖς, ὅπου δέν μᾶς ρίχνουν γλυκά καί λουκούμια, ἀλλά σφαῖρες ὀξεῖες πού θανατώνουν ψυχήν, ὄχι σῶμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου