Και μέσα από έναν τάφο βγήκε η ζωή...

 

Στο φως του ήλιου όλα παίρνουν χρώμα,

τα μάτια κοιτούν διαφορετικά,

στολίζονται με εικόνες που γλυκαίνουν την ψυχή.

Και από την άλλη είναι το αγέρι,

αυτό το απαλό χάδι που παίρνει μακριά την θλίψη,

σαν λιτανεία ιερή που ξορκίζει το κακό.

Ακόμα και τότε που οι δοκιμασίες ξεπουπουλιάζουν την ελπίδα

χρειάζεται να καταλάβεις ότι αυτό γίνεται μόνο και μόνο

για να βγάλεις ξανά φτερά, πιο δυνατά, πιο όμορφα, πιο μεγάλα.

Αυτό το αίσθημα ότι τίποτα ακόμα δεν χάθηκε.

Τα πάντα να σου μιλούν, να προσπαθήσεις ξανά,

να σκίσεις τα τελεσίγραφα της απελπισίας.

Και τότε νιώθεις εκείνο το ρίγος να διαπερνά την θύμησή σου,

για όλους εκείνους που δεν θέλεις να ξεχάσεις,

που αγάπησες βαθιά και θέλεις να ξαναζούσες έστω μια στιγμή μαζί τους.

Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα κοίταγμα, μια κουβέντα...

Αλήθεια, τί είναι ετούτο το «μαζί» που στοιχειώνει πάντα τα όνειρά μας;

Μήπως είναι το νόημα αυτής της ζωής;

Μήπως είναι του ανεκπλήρωτου ο γλυκόπικρος σταυρός;

Μήπως είναι της αγάπης μας ο καημός;

Και μια φωνή σου ψιθυρίζει την αλήθεια σου,

για να μην ενδώσεις στις πλάνες του "εγώ".

Και τα δακρυσμένα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά.

Έκαψε η αλμύρα όλες εκείνες τις ψευδαισθήσεις.

Είδες και γεύτηκες της νύχτας την μοναξιά.

Είδες όμως και την αυγή· τον ήλιο που ενώνει ουρανό και γη.

Εάν δεις φωτιά, μην σκεφτείς τις στάχτες.

Δες κάτι καινούργιο να ανασταίνεται.

Όπως μετά τον σταυρό ήρθε η λύτρωση.

Και μέσα από έναν τάφο βγήκε η ζωή...

π.Π.Π.