Οταν έφθασε σε βαθύ γήρας, μας εκάλεσε μίαν ημέρα στο ασκηταριό του. Πήγαμε με τον π. Ακάκιο. Με χαρά μας είπε:
«Καλώς
τα παιδιά μου! Καλά κάνατε που ήλθατε, διότι άλλη φορά δεν θα σας δω!
Εγώ απόψε θα φύγω... Θέλω όμως, πριν συμβεί αυτό, να με αναπαύσετε».
«Τι θέλεις, Γέροντα;»
«Να μου ψάλετε! Πείτε κάτι να ευφρανθεί η ψυχή μου.
Ψάλαμε διάφορα κι ο Γέροντας έκλαιγε από χαρά και σταυροκοπιόταν κατανενυγμένος. Μόλις τελειώσαμε, μας είπε:
«Τώρα,
κάτι τελευταίο: Θέλω να μου ψάλετε τον “εθνικό ύμνο” της Παναγίας, το
«Αξιον εστίν»! Αυτό όμως θα το ψάλουμε όρθιοι, όπως ψέλνουμε και τον
εθνικό ύμνο της πατρίδος μας!»
Σηκώθηκε με κόπο. Ητο σκελετωμένος. Το
δέρμα του σχεδόν διάφανο. Αφού συμψάλαμε, με δάκρυα χαράς και
συγκινήσεως μας αγκάλιασε, μας ασπάσθηκε και μας είπε:
«Παιδιά μου, άλλη φορά εδώ δεν σας βλέπω! Συγχωρήσατέ με, συγχωρήσατέ με!»
Δακρύσαμε
όλοι. Εκείνος με κόπο μας προέπεμψε. Φύγαμε κατασυγκινημένοι. Το πρωί
μας ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη! Οπως ακριβώς το είχε πει... Ανοίξαμε στα
βράχια μια λακκουβίτσα και τον θάψαμε, αφού τον κηδεύσαμε όπως του
άξιζε... Εσβησε -ανθρωπίνως το λέγω- στον αθωνικό ουρανό το αστέρι αυτό
του αγιορειτικού μοναχισμού. Αφησε όμως μίαν αείφωτη τροχιά
αγωνιστικότητος και ασκήσεως αυστηρής.
Αιωνία του η μνήμη. Την πολύτιμη ευχή του να έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου