Γέρων Δαμασκηνός :Υπάρχουν στιγμές πυρηνικής προσευχής

 

Επειδή ό μακαριστός πατήρ Δαμασκηνός ήταν εκ φύσεως θεωρητικός, αντιμετώπισε και σκληρούς νοητικούς πολέμους.

Επί σειράν ετών -κατ' εξοχήν στις ώρες της Θείας λατρείας- ό πειρασμός προσπαθούσε ποικιλοτρόπως να του απόσπαση την σκέψη από την προσευχή και να τον ρίξη σε απόγνωση, θέτοντας του θεολογικά προβλήματα, ακατάληπτα από τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου. Ιδιαιτέρως επί ένα χρόνο, ταλαιπωρήθηκε πολύ και κινδύνεψε να απελπισθεί. Ό εχθρός της αληθείας του σκοτείνιαζε τον ορίζοντα της ψυχής, επιζητώντας να κυρίευση την νόησί του.

Ό Γέροντας, βεβαίως, μετά από τις πολυχρόνιες μάχες που είχε δώσει, γνώριζε την τέχνη του αοράτου πολέμου. Μόλις αντιλαμβανόταν από μακριά την έφοδο του πολεμίου, αμέσως κατέφευγε στο κρησφύγετο της προσευχής και από εκεί, με πνευματική δεξιοτεχνία, μάχετο κατά του εχθρού. Ό ίδιος ομολογούσε: «Υπάρχουν στιγμές πυρηνικής προσευχής, όταν ό νους αρπάζεται υπό της Θείας αγάπης και περιπολεύη στον Ουράνιο χώρο. Ό Θεός θέλει να αιχμαλώτιση τον νου και ό διάβολος αντιμάχεται. Γι' αυτό έχομε νοητικό πόλεμο. Αν αρπαγή ό νους από την αγάπη του Θεοί, δεν ευρίσκει χώρο ό διάβολος και αχρηστεύεται. Ή προσευχή είναι μία απόλαυσης της αγάπης του Θεού. Όταν ή καρδία φλέγεται από την Θεία αγάπη, τότε συνακόλουθε! και ή αρπαγή του νοός διά της πυρηνικής προσευχής. Και τότε δεν ημπορεί να πιασθή ό πειρασμός από την σκέψη σου δεν ημπορεί να κάνη τίποτε».

Όσο με την προσευχή ερέθιζε τον διάβολο τόσο εκείνος ό μυσαρός επέμενε ασταμάτητα να ρίχνει εναντίον του τα φαρμακερά του βέλη. Μερικές ομολογίες του είναι συγκλονιστικές: «Βαρέθηκα τα σύννεφα που μου εμποδίζουν την συνεχή ενατένιση του Θεού. Τα βαρέθηκα... τα βαρέθηκε ή ψυχή μου. Και σκέφθηκα: Πρέπει να τα ξηλώσω!.. Να τα βγάλω από την μέση. Γι' αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας να με βοηθήσετε. Προσευχηθείτε, αδελφές, να σπάσω αυτόν τον πνευματικό φραγμό... Στον νοητικό πόλεμο θέτομε μάχη κατά μέτωπο. Στα χέρια τσακώνομαι με δαύτονε... Πραγματικά κόντεψα κάποτε να σκάσω- με είχε κουράσει αυτός ό αγώνας. Σας παρακαλώ, θέλω να κάνετε για μένα προσευχή. Διότι παλεύω... παλεύω... και κρατάω μόνο άμυνα- κατάλαβες; Και δεν μπορώ να προχωρήσω... να σπάσω αυτόν τον φραγμό. Γι' αυτό, παρακαλώ... ζητώ την προσευχή σας. Αγώνας την ημέρα, αγώνας στο κελί μου, αγώνας στην εκκλησία... Και δεν ημπορώ να σπάσω τον φραγμό και μόνο κρατάω άμυνα. Είναι θεολογικός πόλεμος».

-Γέροντα, τί είναι ό θεολογικός πόλεμος;

-Δεν σας λέω, γιατί φοβάμαι μήπως πολεμηθείτε και σεις. Ό διάβολος θέλει να κυρίευση την νόησι και μετά εύκολα πιάνει την θεραπαινίδα. Θέλει να απόσπαση την νόησί μου από το Φώς του Θεού και να την στρέψη στο σκότος. Πράγματα, που ποτέ δεν είχα φαντασθή, έρχονται στο νου μου. Και διερωτώμαι: Δικά μου είναι αυτά; Τότε λέγω στον Χριστό: Εγώ Εσένα θέλω! Την δόξα Σου θέλω να βλέπω. Όχι την ασχήμια του ανάποδου. Και ανοίγω την σκέψη μου στον Θεό.

Όμως κουράστηκα από τον συνεχή αγώνα. Γι' αυτό ζητώ τις προσευχές σας...

Το ίδιο βράδυ στο κελί του αισθάνθηκε μία λεπτή ευωδία. Όλη ή ατμόσφαιρα ήταν αρωματισμένη και ένιωσε να τον κυκλώνει το έλεος του Θεού, το όποιο τον πλημμύρισε με άρρητη αγαλλίαση. Μετά από αυτή την επίσκεψι της Χάριτος, τα «σύννεφα» διαλύθηκαν, ό «φραγμός» έσπασε και ό πόλεμος κατέπαυσε. Γιατί ή ταπείνωσης του Παππού, να ζήτηση την προσευχή των αδελφών, έτρεψε σε φυγή τον εχθρό και είλκυσε την Θεία Χάρι.

ΒΙΒΛΙΟ: ΓΕΡΩΝ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ