Οι κακοδοξίες ενός ταβερνιάρη !

                            

Η είδηση :

Τὸν Πανηγυρικὸν τὴν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὸ Φανάρι ἐξεφώνησεν ὁ  Θυατείρων  Νικήτας. Δυσ­τυχῶς, ἐκτὸς ὅτι ἠναλώθη εἰς τὸ νὰ ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, πρᾶγμα ἀνοίκειον, ἐπέπεσεν εἰς σοβαρὰ θεολογικὰ σφάλματα. Ἡ μὴ ἐγκατάλειψις τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν Κύριον εἶναι ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου, ὄχι ὅτι «ἔθεσε τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου». 

Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς ἔδωσε τὴν Ἱερωσύνην[ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΠΛΕΟΝ] καὶ ὄχι βαθμοὺς διοικητικούς. Οὔτε βεβαίως μόνον οἱ Πατριάρχαι Κων/λεως ἔσωσαν τοὺς πιστούς, οὔτε εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστηρίζεται ἡ παπίζουσα ἄποψις ὅτι οἱ Πατριάρχαι εἶναι συνεχισταὶ ἑνὸς Ἀποστόλου καὶ ὄχι διάδοχοι καὶ τῶν 12, ὡς ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι.[ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΧΑΡΙ ΔΕΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ]  Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἀπ. Ἀνδρέας δὲν μετέβη ποτέ εἰς τὸ Βυζάντιον ἢ τὴν Πόλιν. Ἡ ἀπόδοσις εἰς τὸν Κων/λεως τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας τυγχάνει ἐπίσης παπικὴ διδασκαλία. Οὔτε βεβαίως ἡ διαφύλαξις τῆς Ἀληθείας εἶναι προνόμιον ἑνὸς Ἐπισκόπου οὔτε μόνον ὁ Κων/λεως παρέλαβεν αὐτὴν τὴν Ἀλήθειαν, ὡς παρομοίως ἰσχυρίζεται ὁ Πάπας. Ἂν μάλιστα ἡ «ἀποκατάστασις τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς» ἐναπόκειται εἰς τὸν Πατριάρχην Κων/λεως, τότε εὑρίσκεται πλέον εἰς τὸν χῶρον τοῦ χιλιασμοῦ… Παραθέτομεν σχετικὰ ἀποσπάσματα τῆς ὁμιλίας:

«Ἐν τῇ Σοφίᾳ καὶ Ἀγάπῃ Του, ὁ Θεὸς οὐδόλως ἐγκατέλιπεν τὴν Ἐκκλησίαν Του καὶ τὴν Ἀνθρωπότητα ἄνευ ἐλπίδος – ἔθεσε δὲ τοὺς Πατριάρχας ἐπὶ τοῦ θρόνου τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ἐφώτισε σοφοὺς καὶ ἁγίους ἀνθρώπους ἴνα οὗτοι σώζουσιν τοὺς Πιστοὺς ἐκ τῶν καταληστευόντων αὐτούς, ὡς ἀκούομεν εἰς τοὺς Κριτάς τῶν Ἰουδαϊκῶν Γραφῶν «καὶ ἤγειρε κριτάς, καὶ ἔσωσεν αὐτοὺς ὁ Κύριος ἐκ χειρὸς τῶν προνομευόντων αὐτούς. καὶ γε τῶν κριτῶν οὐχ ὑπήκουσαν» (Κρ. 2,16). Ὡς ὑπεσχέθη εἰς τοὺς Μαθητάς, ὅτι οὐδαμῶς θέλει ἐγκαταλείψη αὐτοὺς ὀρφανούς, οὕτως ὁ Παράκλητος ἐπιδαψίλευσεν τὴν Θείαν Αὐτοῦ Χάριν ἐπὶ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καὶ τοῦ Ποιμνίου «σῶσαι θέλων τὸν κόσμον ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρὸς τοῦ­τον αὐτεπάγγελτος ἦλθε» ὡς ἔγραψεν ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός. Ἐπικαθώρισεν ἐν ταυτῷ τὸν ἡγετικὸν ρόλον τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὡς πατέρα καὶ ποιμένα, ὁδηγῶν τὴν Ἐκκλησία εἰς τὴν εὐθεῖαν ὁδόν… Ἅπαξ ἔτι, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἡ Πρώτη τῶν Ἐκκλησιῶν καθίσταται ἐκείνη ἥτις θὰ ἀναλάβη τὸν ρόλον, ὡς καὶ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔπραξεν, ἵνα διαφυλάξη τὴν ἐμπεπιστευμένην εἰς Αὐτὴν Ἀλήθειαν… Ἐσεῖς, ἡ Ὑμετέρα Θειοτάτη Παν­αγιότης, εὐκλεῶς ἀπεδύθητε τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν ὑπὲρ τῆς διαφυλάξεως τῆς δημιουργίας, τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος καὶ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς».

Ορθόδοξος Τύπος

 

Από που αντλεί τις κακοδοξίες του ο ταβερνιάρης;

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από ένα άρθρο γεμάτο κακοδοξίες του μητροπολίτου Περγάμου  Ζηζιούλα, στο περιοδικό της Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση» και στο 54ο τεύχος του (των μηνών Μαρτίου – Απριλίου 2005), με θέμα «Ο επίσκοπος ως προεστώς της Θείας Ευχαριστίας».

«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).

2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).

3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!

4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).

5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).

6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).

7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).

8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»

ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΑΣΠΗ ΚΟΛΥΜΠΑ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ

Περίεργα πράγματα...

....Άγνωστο για ποιο λόγο δεν τον δίδαξε από την αρχή να ρυθμίση την ευχή με την αναπνοή του, όπως δίδασκε τους άλλους. Μετά επτά-οκτώ χρόνια μαζί του, μία ημέρα του λέγει ο Γέροντας :

--Από τώρα και στο εξής, θα κάνης Νοερά προσευχή, με εισπνοή και εκπνοή. Θα λέγης: «Κύριε Ιησού Χριστέ» στην εισπνοή, «ελέησόν με» στην εκπνοή. Μόλις θα το κάνης τέσσερεις-πέντε φορές, θα αισθανθής μέσα στην καρδιά σου έναν οξύ πόνο σαν από μαχαίρι, μη τυχόν και φοβηθής. Θα πονάς, θα σπαρταράς, θα φωνάζης. Θα σου φαίνεται ότι έσπασε η καρδιά σου. Έτσι αντιδρά ο διάβολος. Συνέχισε, θα περάση αυτός ο πόνος! Θα βαστάξη δύο-τρία λεπτά, το πολύ ένα τέταρτο.

–Να ΄ναι ευλογημένο!

Ο ίδιος ο παπα-Χ..... διηγήθηκε τι ακριβώς του συνέβη.

«Το βράδυ άρχισα να κάνω προσευχή, όπως μου είπε ο Γέροντας. Έκανα αρχικώς μια αυτοσχέδια προσευχή και μετά αντί για κομποσχοίνια, κάθησα κι΄ άρχισα Νοερά Καρδιακή προσευχή, με εισπνοή και εκπνοή. Δεν πρόλαβα να κάνω πέντε φορές και να το μαχαίρι που μου είπε ο Γέροντας. Ένας δυνατός πόνοοοος!!! Άρχισα να ιδρώνω, αλλά συνέχισα την ευχή με εισπνοή και εκπνοή. Αυτό κράτησε περίπου ένα τέταρτο και κατόπιν έφυγε ο πόνος και η δυσκολία. Ένοιωσα να ανοίγουν τα πνευμόνια μου και να θέλω να ρουφήξω όλο τον αέρα. Αυτή η κατάστασις κράτησε περίπου δύο ώρες. Ο Γέροντας κατόπιν μου είπε, «όταν θα σταματά αυτή η κατάστασις, αμέσως μετά να συγκεντρώνης τον νουν σου μέσα στην καρδιά». Όταν έφυγε ο δυνατός πόνος από την καρδιά μου, αισθάνθηκα αμέσως ειρήνη, γαλήνη και πολλή γλυκύτητα. Ήλθε ανέκφραστος μακαριότης. Τότε διψά η ψυχή σου, να λέγης την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Εκτός αυτού, η προσευχή ελέγετο νοερά πολύ γρήγορα, δηλαδή δύο φορές ολόκληρη η ευχή σε κάθε δευτερόλεπτο». Ο πατήρ Χ....., με την απλή και άδολη καρδιά του, και την απόλυτη υπακοή του σύντομα αναδείχθηκε μεγάλος εργάτης της Νοεράς προσευχής, με πολλές θεωρίες. «Αυτήν την προσευχή, διηγείτο ο ίδιος, την συνέχισα ένα-δύο χρόνια. Λέγοντας έτσι την ευχή, δηλαδή, κάνοντας Καρδιακή προσευχή με εισπνοή και εκπνοή, άρχισα να έχω πολλές αλλοιώσεις Χάριτος. Είχα πολλές καταστάσεις, εν ώρα Καρδιακής προσευχής, μία εκ των οποίων ήταν και εκείνη η ανέκφραστος μακαριότης, από την ένωσι νοός και καρδίας. Χωρούσε ο νους μέσα του όλα τα πράγματα…

πηγή