Άγιος Παΐσιος: Επιτέλους στο προσκήνιο Ελληνορθόδοξες παραγωγές, και ο κόσμος έδειξε πόσο διψά γι’ αυτές!

Επιτέλους κάτι φαίνεται να παίρνει μπρος στις Ελληνορθόδοξες παραγωγές. Η τεράστια επιτυχία της σειράς «Άγιος Παΐσιος», απέδειξε πόσο έχει λείψει στον κόσμο μια αληθινά ποιοτική τηλεόραση.

Το πραγματικό «σάρωμα» που έκανε σε τηλεθέαση η πρεμιέρα της σειράς «Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό», απέδειξε το πόσο πολύ έχει ανάγκη αυτός ο κουρασμένος λαός από τέτοιες ψυχωφελείς οάσεις και πόσο είχε απηυδήσει από τα τηλεοπτικά σκουπίδια που έχουν κατακλύσει τα κανάλια.

Δεκαετίες πνευματικής ανομβρίας στην τηλεόραση είχαν δημιουργήσει ένα βαλτώδες, δύσοσμο τοπίο που δεν πρόσφερε ψυχαγωγία άλλα ηθικό ψυχορράγημα. Πανσεξουαλισμός, βία, δολοφονίες, ανηθικότητες, απάτες, ασωτίες, δολοπλοκίες, κουτσομπολιό, πλουτομανία, αυτές ήταν οι «αξίες» που μετέδιδαν οι τηλεοπτικές συχνότητες.

Πουθενά Χριστός, πουθενά Ελλάδα, πουθενά οι χαμένες πατρίδες, πουθενά η θύμηση της ρίζας μας και η ανάδειξη των δραμάτων αυτού του βασανισμένου λαού. Πουθενά οι αξίες της οικογένειας, της τιμής στους προγόνους μας, της πίστης στον Θεό. Γενιές παιδιών μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν πιστεύοντας πως αποτελεί φυσιολογικότητα η βρώμα και η δυσωδία του life – style, των τουρκοσίριαλ και των λοιπών σαχλοεκπομπών.

Και να που ήρθε μια σειρά να αναδείξει αυτό το τεράστιο κενό που υπήρχε στο τηλεοπτικό τοπίο και να το υπερπληρώσει σαρωτικά, δείχνοντας τον δρόμο προς μια ποιοτική τηλεόραση. Ποιος να το έλεγε, πως κάποτε ο Άγιος Παΐσιος θα γινόταν νούμερο ένα τάση στο twitter, από χιλιάδες ανθρώπους που αποθεώνουν μια σειρά για τον βίο του!

Συμπυκνωμένη Ελλάδα και Ορθοδοξία είδαμε στο παρθενικό επεισόδιο της σειράς του Αγίου Παϊσίου.

Είδαμε ένα χωριό που σέβεται και τιμά τον ιερέα του, τον οποίο υποδύεται ένας εκπληκτικός Νικήτας Τσακίρογλου ως Άγιος Αρσένιος. Είδαμε την ακλόνητη πίστη στον Θεό. Τη χαμένη – σήμερα – ανθρωπιά. Τους χωριανούς που τηρούν τα ήθη και τις παραδόσεις, και πονούν αβάσταχτα για τον τόπο τους. Την άφταστη ευλογία της πολυτεκνίας. Την τιμή στους νεκρούς που τους μιλούσαν σα να ήταν ζωντανοί. Την ομόνοια των συγχωριανών και τις χαρές της απλής ζωής. Τη γιαγιά που ήταν η «τηλεόραση» της εποχής, να διηγείται στα εγγόνια της παραμύθια που κρύβουν ψυχωφελή νοήματα για τις χαμένες πατρίδες που έμειναν πίσω και κάποτε θα κερδηθούν ξανά.

Μια παραγωγή πιστή στο θέμα της, χωρίς υπερβολές, χωρίς αποκλίσεις, χωρίς εκπτώσεις, και με υπέροχη σκηνοθεσία.

Μοιραίο ήταν να μοιραστούν πολλαπλά εγκεφαλικά στους ψευτο – προοδευτικούς σκοταδιστές που πραγματικά έβγαλαν φλύκταινες με την παραγωγή. Αν προβαλλόταν κάποια σειρά με τη ζωή ενός διάσημου μουλά ή ενός γκουρού, δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα, άλλα ίσως να την επαινούσαν κιόλας. Άλλα να γυριστεί ο βίος ενός ορθόδοξου μοναχού και μάλιστα του Παΐσιου, ε… αυτό πάει πολύ. Άλλωστε δεν είναι και λίγο να εργάζεσαι για δεκαετίες για να στρώσεις μια εθνομηδενιστική και αντίχριστη προπαγάνδα, και να έρχεται μια σειρά που να σου τα κάνει όλα λαμπόγυαλο σε 45 λεπτά. Χρειάζεται μια κάποια κατανόηση.

Eπιτέλους άρχισε να αναδεικνύεται ο θησαυρός Ελλάδας και Ορθοδοξίας

Πέρα από αυτές τις γραφικότητες όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πως η σειρά του Αγίου Παϊσίου θριάμβευσε. Και επιτέλους – μετά από δεκαετίες στασιμότητας – κάτι φαίνεται να κινείται στις Ελληνορθόδοξες παραγωγές.

Το είδαμε με την τεράστια απήχηση που είχε «Ο Άνθρωπος του Θεού» που σάρωσε τα ταμεία, κόβοντας 250.000 εισιτήρια εν μέσω lockdown. Το είδαμε και με την υπέροχη θρησκευτική ταινία «Το Δείπνο του Βοσκού» που κέρδισε τις καρδιές των θεατών, μετρώντας πάνω από 600.000 προβολές στο Youtube.

Το είδαμε και με τις εξαιρετικές ιστορικές ταινίες του Βασίλη Τσικάρα, το «Έξοδος 1826» (2016), το «Πολιορκία» (2018), και το «Πέντε» (2021), οι οποίες απέσπασαν διεθνή βραβεία. Το είδαμε στην ταινία για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων, το «Καλάβρυτα 1943».Το είδαμε ακόμα και με την άφιξη του πολυαγαπημένου μας Παπαδιαμάντη στην Ελληνική τηλεόραση, με τη σειρά «Βαρδιάνος στα Σπόρκα» στην ΕΡΤ, που επίσης γνώρισε μεγάλη απήχηση στο κοινό.

Η ιστορία μας, η θρησκεία μας και η λογοτεχνία μας έχουν τέτοιο ανεξάντλητο πλούτο, τέτοιο ατελείωτο υλικό που μόνο σκάνδαλο αποτελούσε το ότι δεν το εκμεταλλευόμασταν τόσα χρόνια για να γίνουν παραγωγές που τόσο τις έχει ανάγκη ο λαός. Άγιοι, μάρτυρες, ήρωες, επικές μάχες, ιστορικά δράματα και συγκλονιστικές νίκες, παγκοσμίου βεληνεκούς προσωπικότητες.

Όμως μας έφαγε η ξενομανία και ο πιθηκισμός, και αφήσαμε ένα βουνό από θησαυρούς ιστορίας και παράδοσης, να παραμένει στην αφάνεια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. Παραγωγοί αρχίζουν και «ξυπνάνε», δίνοντας βήμα προβολής στις αθάνατες και ασύγκριτες αξίες της Ελληνορθοδοξίας.

Ο Άγιος Παΐσιος θαυματουργεί μετά το θάνατο του, ακόμα και στη «τσιμεντωμένη» ελληνική πραγματικότητα. Τάραξε το τοπίο και αυτή είναι μόνο η αρχή. Έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε και να χαμογελάμε.

  

Ελευθέριος Ανδρώνης