του Νίκο Χατζηκυριάκο - Γκίκα
και Στρατή Ελευθεριάδη (Τεριάντ)
[Από το θεατρικό έργο του Βάρναλη "Άτταλος ο Τρίτος" (1971).
Ο Άτταλος, αφού χάρισε το βασίλειό του,
παίρνει την κιθάρα και τραγουδάει.
Το ποίημα περιλαμβάνεται και στα «Ποιητικά»
του Κ. Β. (εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1958) ]
Πάνω στου πελάου
το σπιθάτ' αφρό
έστησα χορό,
φεύγω, αναχωρώ!
Έκανα φτερά
κι έγινα πουλί
γεια χαρά, καλή,
και μην κλαις πολύ.
Θάνατος εδώ
κι ανθρωποσφαγή.
Τούτ΄η μάβρη γη
κόκκινη πληγή.
Μέσα στην καρδιά
κόβω κάθε τι
που με συγκρατεί
με τη λάσπη αφτή,
Βούλωσα κι αφτιά
και μνημονικό,
για να μην ακώ
τίποτα κακό.
Ντύθηκα γαμπρός
από καινουργίς
άστρο της αυγής,
έβγα να με διεις.
Πάω για θεός
σε νησί τρανό
μες στο γαλανό
τον ωκεανό.
Άνεμος φυσά
παίρνει με και πα
κι η καρδιά χτυπά!
Όλα Χαρωπά!
Παίρνει με και πα
πούλουδο αλαφρό.
Πάντα με χορό
φέβγω, αναχωρώ!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ποίημα μελοποιήθηκε από τον Σταύρο Κουγιουμτζή με τον τίτλο
"Γεια χαρά, καλή"! Ο Θεσσαλονικιός συνθέτης αφαίρεσε ή διασκεύασε , συνθετική αδεία,τους στίχους του, "προσαρμόζοντάς" τους στα "νεοκυματίστικα" μέτρα και γούστατης εποχής και το ενέταξε στο γνωστό δίσκο του «Όταν ανθίζουν πασχαλιές» (1971).Ανεξάρτητα από το αισθητικό αποτέλεσμα της "παρέμβασης" αυτής, ο τρόπος με τον οποίο δούλεψε ο συνθέτης δίνει ένα απτό επιχείρημα σε όσους υποστηρίζουν ότι το πάντρεμα ποίησης και μουσικής είναι άκρως σοβαρή υπόθεση, από την οποία ,συνήθως, ζημιωμένη βγαίνει μόνο η ποίηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου